Ιστορική… κατάντια της πολιτικής

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η υπόθεση της απάλειψης του όρου «ιστορική» ως χαρακτηρισμού της συμφωνίας των Πρεσπών από το κοινό ανακοινωθέν Ελλάδος - ΗΠΑ, κατόπιν της αναφοράς που έκανε σε αυτήν από του βήματος της Βουλής ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Α. Τσίπρας, μας υπενθυμίζει, κατά τρόπο ιδιαιτέρως ατυχή, το «μέταλλο» της πολιτικής σκηνής του τόπου.

Μας υπενθυμίζει ότι ο πολιτικός καιροσκοπισμός ουδέποτε βρήκε εμπόδιο στην εκμετάλλευση ακόμη και εθνικών ζητημάτων, τα οποία θα έπρεπε, εξ ορισμού, να βρίσκονται εκτός του πεδίου της κομματικής αντιπαράθεσης. Αντίθετα, τα εθνικά θέματα -και ιδίως το Μακεδονικό- έχουν υπάρξει βατήρες πολιτικής ανέλιξης για πρόσωπα, κόμματα και παρατάξεις στον τόπο μας, με βαρύ κόστος τόσο για την ποιότητα της δημοκρατίας όσο και για τα εθνικά συμφέροντα.

Η κυβέρνηση, δια στόματος του εκπροσώπου της Στ. Πέτσα, έκανε λόγο για «αβλεψία» ενώ στελέχη του ΥΠΕΞ απέδιδαν την παρείσφρηση του χαρακτηρισμού «ιστορική» στην αναφορά  του κοινού ανακοινωθέντος στη Συμφωνία των Πρεσπών, σε τεχνικό λάθος. 

Πλέον, δε, στον απόηχο αυτής της υπόθεσης, εμφανίζεται να παραπέμπεται στις «ελληνικές καλένδες» η συζήτηση και κύρωση από τη Βουλή των τριών διμερών συμβάσεων Ελλάδος - Β. Μακεδονίας, μολονότι η χώρα μας έχει αναλάβει συμβατικές δεσμεύσεις ως προς αυτό. Σύμφωνα με πληροφορίες που δεν έχουν διαψευστεί, εμπόδιο στην κύρωση στέκει η αντίδραση που έχουν ορθώσει βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας και η… απουσία δυνατότητας εξεύρεσης εισηγητού του σχετικού νομοσχεδίου.

Πρόκειται, όντως, για κατάντια, που αφορά τους κυριότερους πολιτικούς εκπροσώπους στη χώρα μας.

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση εμφανίζεται πρόθυμη να συμπεριλάβει τη σύναψη της Συμφωνίας των Πρεσπών σε κοινή δήλωσή της με τις ΗΠΑ, ως θετική εξέλιξη στη Βαλκανική, θεωρεί είτε ως αβλεψία είτε ως τεχνικό λάθος τον χαρακτηρισμό αυτής της συμφωνίας ως «ιστορικής». Όλα αυτά, δε, αμέσως μετά την επίδειξη αντιστοίχου προθυμίας εκ μέρους του κυριότερου πολιτικού της αντιπάλου να τονίσει την αλλαγή πλεύσης εκ μέρους της, ως προς την αντιμετώπιση της συγκεκριμένης συμφωνίας.

Αυτό είναι το «μέταλλο» του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Με τους Αμερικανούς συμμάχους η κυβέρνηση δεν φείδεται επαίνων για τη Συμφωνία των Πρεσπών, τους οποίους όμως ανακαλεί -τουλάχιστον ως προς τους χαρακτηρισμούς- μόλις ο πολιτικός της αντίπαλος σπεύδει να αδράξει την ευκαιρία καταγγελίας της κυβερνητικής στροφής. Ούτως ή άλλως, ο ίδιος και η κυβέρνησή του είχαν δεχθεί σφοδρή κριτική όταν προχωρούσαν στη σύναψη αυτής της συμφωνίας και -προφανώς- «νομιμοποιείται» κατά την εκτίμησή του να αποδώσει τα ίδια.

Όποιο κι αν είναι το κέρδος, όμως, από αυτή την πολιτική αντιπαράθεση, τη ζημία την επωμίζεται η χώρα. Τόσο με τη συνέχιση μίας εντελώς αχρείαστης και ανώφελης αντιπαράθεσης επί του λεγομένου «Μακεδονικού», η οποία κατά τα φαινόμενα θα έχει επίπτωση και στην εκπλήρωση των συμβατικών υποχρεώσεων της Ελλάδας, όσο -κυριότερα- με το ενδεχόμενο να μεταφερθεί αυτό το κλίμα και στην υπόθεση των ελληνοτουρκικών.

Έτσι θα προχωρήσει η χώρα μας στις -όποιες- συζητήσεις με τη γείτονα; Με τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου να καταβάλλουν κάθε μέσο για την πόλωση του εκλογικού σώματος και της κοινής γνώμης; Υπάρχει ασφαλέστερη συνταγή αποτυχίας;

Φίλτατοι, όσο αρνούμεθα να αποδεχθούμε την πάγια αρχή που θέλει τα εθνικά θέματα να υπερβαίνουν τους στενούς κομματικούς ορίζοντες της κάθε πολιτικής δύναμης, τόσο θα παραμένουμε δέσμιοι μικροπολιτικών συμφερόντων, απεμπολώντας τις -όποιες- εθνικές ευκαιρίες τυχόν προκύπτουν.

Ενόσω, δε, το εκλογικό σώμα «επιβραβεύει» αυτές τις πρακτικές των πολιτικών του εκπροσώπων, απεμπολεί και το δικαίωμα ενστάσεων γι' αυτές. Τι δεν καταλαβαίνουμε;