Τα γερμανικά ασημικά λάμπουν περισσότερο από τ' άλλα!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η απόφαση του Βερολίνου να προχωρήσει στη διάσωση του γερμανικού αερομεταφορέα Lufthansa, αποκτώντας μερίδιο συμμετοχής σε αυτόν, είναι απολύτως σεβαστή και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και «θεάρεστη», υπό το πρίσμα της φιλολογίας που υφίσταται περί εθνικών αερομεταφορέων.

Ούτως ή άλλως, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει χαλαρώσει τους κανονισμούς περί κρατικών ενισχύσεων, ελέω κορωνοϊού, δίνοντας έτσι το πράσινο φως σε κινήσεις, είτε απευθείας ενίσχυσης είτε μερικής κρατικοποίησης εταιρειών, μέσω της εξαγοράς μεριδίου από το κράτος. Οι καιροί καλούν για μειωμένα αντανακλαστικά στους κανόνες περί ανταγωνισμού, εξάλλου...

Μολονότι λεπτομέρειες του εγχειρήματος δεν έχουν γίνει γνωστές -σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, η διάσωση θα αφορά ποσό 10 δισ. ευρώ έναντι ποσοστού 25,1% στη Lufthansa-, ο υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας Πέτερ Αλτμάιερ κατέστησε σαφές ότι η κυβέρνηση θα αποτρέψει το ξεπούλημα του μεγαλύτερου αερομεταφορέα της χώρας. Ελέω, ενδεχομένως, και κριτηρίων πολιτικής σκοπιμότητας.

«Η Lufthansa, όπως άλλες εταιρείες, είναι μέρος των ‘ασημικών’ της οικονομίας μας», είπε. «Γι’ αυτό θα αποτρέψουμε το ξεπούλημά της».

«Σύμφωνοι, προχωρήστε», ίσως αναφωνήσουν ορισμένοι. Οφείλουν όμως να έχουν υπόψη τους, ότι η Γερμανία θα προχωρήσει στην κίνηση αυτή και ενδεχομένως σε άλλες αντίστοιχες για έναν ιδιαίτερα συγκεκριμένο λόγο: επειδή μπορεί.

Άλλα ευρωπαϊκά κράτη, που δεν διαθέτουν τη γερμανική ευμάρεια, ενδεχομένως να ήθελαν και αυτά να διασώσουν είτε τους εθνικούς αερομεταφορείς τους είτε άλλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας ή κοινής ωφέλειας και δεν μπορούν καθώς δεν διαθέτουν τους απαραίτητους πόρους.

Κατά τον τρόπο αυτόν, τα «ασημικά τους» θα τα πάρουν κάποιοι τρίτοι. Γεγονός όχι απαραίτητα κολάσιμο αλλά πάντως διαφορετικό από ό,τι θα γίνει στη Γερμανία.

Η Γερμανία διασφάλισε δε αυτή την «πραγματικότητα» για τις λιγότερο εύπορες ευρωπαϊκές χώρες.

Πρώτον, διαμέσου της συμβολής της στο να παραμείνουν οι λιγότερο εύπορες χώρες, μέλη της ΕΕ ή της ευρωζώνης δίχως περίσσεια χρημάτων, μέσω της αντίθεσής της σε χρηματοδοτικά εργαλεία όπως τα κορωνο-ομόλογα.

Δεύτερον, διαμέσου των κωλυμάτων που επιχειρεί να θέσει το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, ήτοι στο πεδίο της νομισματικής πολιτικής.

Την ευθύνη για τη δεύτερη πτυχή αυτής της εξίσωσης προφανώς δεν φέρει η Καγκελαρία -ούτε θα διανοείτο ποτέ η στήλη να υπαινιχθεί κάτι παρεμφερές-, ακόμη κι αν η απόφαση του BundesverfassungsGericht (BVG) απηχεί τις πλέον συντηρητικές ορμές της καθεστηκυίας τάξης του Βερολίνου και των περί τον φίλτατο Β. Σόιμπλε στοιχιζομένων.

Ωστόσο, η νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα εκεί μας οδηγεί. Οικονομικά εύπορες χώρες, όπως η Γερμανία, μπορούν να σώζουν τα «ασημικά» τους -κατά νόμιμη παρέκκλιση των συνήθων κανόνων περί κρατικών ενισχύσεων- καθώς έχουν ρευστότητα, ενώ την ίδια ώρα στέκονται εμπόδιο σε άλλες χώρες να αξιοποιήσουν εργαλεία δημοσιονομικής ή νομισματικής πολιτικής για να πράξουν το ίδιο.

Συμπαθή όλα αυτά, ίσως πείτε, και ιδιαίτερα σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία έχει υποθηκεύσει τα όποια «ασημικά» της για το υπόλοιπο του αιώνα και όσα δεν τα έχει ξεπουλήσει ήδη, προσπαθεί εναγωνίως να το πράξει, ακόμη και στις τρέχουσες υποτιμημένες τιμές.

Υπό το πρίσμα όλων αυτών, προφανώς υφίσταται ανακατανομή πλούτου στην ΕΕ. Όμως αντί να κατευθύνεται από τον Βορρά προς τον Νότο, σε μία προσπάθεια γεφύρωσης της μεταξύ τους ψαλίδας, λαμβάνει την... αντίθετη κατεύθυνση.

Για να δούμε, πού θα μας βγάλει… όλο αυτό.