Μη δίλημμα το μνημόνιο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Επιθυμεί άραγε, αυτή η χώρα, να επιστρέψει σε μία διαμάχη που της στοίχισε τόσο ακριβά κατά το παρελθόν;

Είναι απαραίτητο ή αναγκαίο, τούτη την ώρα που χειμάζονται η κοινωνία και η οικονομία, να «αναστηθούν» τα στρατόπεδα μνημονιακών και αντιμνημονιακών και να διχαστεί ξανά ο τόπος, για κάτι που, ούτως ή άλλως, είχε τόσο ανάγκη ώστε να διορθώσει τα κακώς κείμενα τα οποία τον οδήγησαν στη χρεοκοπία;

Η φιλολογία περί του ενδεχομένου να οδηγηθούμε «...νομοτελειακά σε μνημόνιο» εξαιτίας των χειρισμών της κυβέρνησης, την οποία ανέπτυξε χθες η αξιωματική αντιπολίτευση, δια στόματος Αλ. Χαρίτση, (Έθνος), όπως και αντίστοιχοι ισχυρισμοί εκ μέρους του κ. Γιάν(ν)η Βαρουφάκη, σημειώνονται εκ περισσού και είναι επιζήμιοι.

Κατ' αρχάς, είναι ασαφές το ακριβές εύρος των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας που μας πλήττει όπως και η ισχύς των εθνικών αλλά και κοινοτικών πόρων που είναι (ή εντέλει θα γίνουν) διαθέσιμοι, για την υπέρβαση αυτών των επιπτώσεων.

Πέραν του περίφημου «μαξιλαριού», ισχύος περίπου 15-17 δισ. ευρώ, και του λοιπού «στρώματος» στο οποίο συχνά-πυκνά αναφέρεται ο φίλτατος Doctor Money της παρακείμενης στήλης, ο επίσης φίλτατος Χρ. Σταϊκούρας αποτιμά σε «6-7» δισ. ευρώ το όφελος των μέτρων που αποφάσισε πρόσφατα το Eurogroup.

Αυτοί οι πόροι, οι οποίοι είναι διαθέσιμοι για την απασχόληση, μέσω του προγράμματος SURE της Κομισιόν, όπως και εκείνοι που προβλέπονται για τις επιχειρήσεις, μέσω εγγυήσεων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων αλλά και η πιστωτική γραμμή (2% του ΑΕΠ) για τις δαπάνες υγείας από τον ESM, δεν συνοδεύονται από κάποια «ιδιαίτερη» αιρεσιμότητα, ελέω -κυρίως- των ιταλικών ενστάσεων.

Ακόμη, όμως, κι αν συνοδεύεται η εξασφάλιση αυτής της πιστωτικής γραμμής από κάποιου είδους αιρεσιμότητα, όπως διατείνονται οι φίλτατοι Ολλανδοί, ή ακόμη κι αν χρειαστεί να αποταθούμε στον ESM για την άντληση και δεύτερης πιστωτικής γραμμής (επίσης 2% του ΑΕΠ), αυτή τη φορά για την αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών της πανδημίας, προς τι η ανησυχία; Φοβάται ο βρεγμένος τη βροχή;

Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα της ευρωζώνης που μπήκε σε μνημόνιο και η τελευταία που βγήκε και ακόμη βρίσκεται σε κατάσταση «ενισχυμένης εποπτείας». Άρα, προς τι το άγχος;

Κυριότερα, προς τι το άγχος, όταν είναι σαφές ότι η προσφυγή στον ESM είναι απαραίτητη και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι αποτελεί προϋπόθεση για τη στοχευμένη αγορά ομολόγων ΕΔ από την ΕΚΤ, πέραν του ποσοστού συμμετοχής μας στο κεφάλαιό της, μέσω του προγράμματος ΟΜΤ.

Κάτι ιδιαιτέρως χρήσιμο σε τυχόν νέα προσπάθεια της Ελλάδας να αποταθεί στις αγορές, υπό το φως και της ανάγκης αναχρηματοδότησης υποχρεώσεων που λήγουν το 2022 και το 2023 (1,5 δισ. ευρώ και 5 δισ. ευρώ, αντιστοίχως).

Έτσι, λοιπόν, αντί να αναλωθεί ο τόπος για ακόμη μία φορά σε ατελέσφορες αντιπαραθέσεις για το αν πρέπει να πάμε ή όχι ξανά σε μνημόνιο, ας συζητήσουμε καλύτερα, φερειπείν, για το πώς μπορούν να αξιοποιηθούν καλύτερα τα χρήματα που θα αντλήσουμε από αυτό το νέο μνημόνιο, εάν όντως το πάρουμε.

Για το πώς θα σταθεί ξανά στα πόδια της η ελληνική οικονομία και για το πώς θα μπορέσει να αποκτήσει κάποιου είδους αυτάρκεια σε ζητήματα προμηθειών υγείας ή άμυνας, ώστε να μην επαφίεται αποκλειστικά από εισαγωγές σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, όπως η παρούσα.

Πιο χρήσιμο μου φαίνεται!