Ποια εθνική γραμμή;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σήμερα και αύριο στο Λονδίνο κρίνεται όχι μόνο το μέλλον του ΝΑΤΟ αλλά και η στάση των συμμάχων μας έναντι της κλιμακούμενης τουρκικής προκλητικότητας. Άρα και έναντι της πατρίδας μας. Κρίνεται η στάση της Γαλλίας έναντι της Τουρκίας υπό το φως της πρόσφατης αντιπαράθεσης Μακρόν - Ερντογάν, αλλά και της πολιτικής ίσων αποστάσεων που τηρεί μέχρι στιγμής η ηγεσία του βορειοατλαντικού Συμφώνου.

Αντίστοιχα, κρίνεται η στάση των ΗΠΑ -εάν θεωρήσουμε ότι ακόμη κάτι μέλλει να διευκρινιστεί περί αυτήν- όπως και της Γερμανίας, η οποία αποστασιοποιήθηκε από την πολιτική Μακρόν.

Αυτή, λοιπόν, η σύνοδος κορυφής είναι μία από τις κρισιμότερες στην εβδομηντάχρονη ιστορία του ΝΑΤΟ, εάν οι λέξεις δεν έχουν χάσει πλέον εντελώς το νόημά τους.

Υπό το φως όλων αυτών, πώς κατέρχεται η χώρα μας σε αυτή τη σύνοδο κορυφής;

Με τι τρόπο διαβουλεύτηκε ο πολιτικός της κόσμος; Πώς εκφράστηκε η εθνική ενότητα και τι είδους στήριξη ή συνδρομή αποφασίστηκε να ζητήσουμε από τους συμμάχους μας;

Ας μην το κουράσουμε ιδιαίτερα το ζήτημα, φίλτατοι. Σύμφωνα με «κύκλους» του υπουργείου Εξωτερικών, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας κάλεσε στο τηλέφωνο τους εκπροσώπους των κομμάτων και τους ενημέρωσε σχετικά με την τουρκική προκλητικότητα και τις πρωτοβουλίες της ελληνικής κυβέρνησης.

Δεν συγκλήθηκε το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, όπως ζήτησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Α. Τσίπρας και δεν συνεδρίασαν οι πολιτικοί αρχηγοί, όπως ζήτησε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ Φ. Γεννηματά.

Η κυβέρνηση αρκέστηκε να εξουσιοδοτήσει τον υπουργό Εξωτερικών να καλέσει στο τηλέφωνο τους εκπροσώπους των κομμάτων, ώστε να τους ενημερώσει για αυτά τα κρίσιμα θέματα.

Τι ακριβώς απάντησαν  οι εκπρόσωποι των κομμάτων στον κ. Δένδια δεν έγινε γνωστό. Αυτό που αντίθετα είναι ιδιαίτερα σαφές, είναι ότι για ακόμη μία φορά η πατρίδα μας εμφανίζεται με «πολλές φωνές», όταν χρειάζεται μόνο μία.

Για ακόμη μία φορά η κυβέρνηση του τόπου εμφανίζεται να συνδιαλέγεται με τον εαυτό της επί κρίσιμων εθνικών ζητημάτων, αγνοώντας τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Και τούτο, μολονότι το σημερινό κυβερνών κόμμα, ενόσω καταλάμβανε τα έδρανα της αντιπολίτευσης είχε καυτηριάσει επανειλημμένως την τότε κυβέρνηση για ακριβώς την ίδια τακτική.

Όσο δίκιο έχει τώρα ο φίλτατος Α. Τσίπρας να ζητά τη σύγκληση του Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής για όσα διαδραματίζονται με την Τουρκία, άλλο τόσο άδικο είχε όταν αγνοούσε αντίστοιχο αίτημα της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ζητούσε μία στοιχειώδη ενημέρωση επί του Σκοπιανού ζητήματος.

Είτε η τακτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη αφορά μία προσπάθεια να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις και να παραμείνουν χαμηλοί οι τόνοι για το ζήτημα, είτε αφορά σε άλλους λόγους, γεγονός παραμένει ότι για ακόμη μια φορά η πατρίδα μας στερείται μίας ενιαίας φωνής επί ενός μείζονος εθνικού θέματος.

Η Άγκυρα εμφανίζεται να έχει αποθρασυνθεί και διεκδικεί όσα ποτέ κατά το παρελθόν δεν είχε τολμήσει να αμφισβητήσει. Εάν ενώπιον αυτής της απειλής δεν εμφανίσει η χώρα μας ένα αρραγές και στιβαρό μέτωπο εκ μέρους του πολιτικού της προσωπικού, γιατί θα έπρεπε οι αντίπαλοί μας να πιστέψουν ότι αυτό υπάρχει;

Τα εθνικά θέματα θα όφειλαν να μην προσφέρονται για πολιτική εκμετάλλευση και κομματικά οφέλη. Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να τα αντιμετωπίζουμε υπ’ αυτό το πρίσμα.