Συμφωνίες, αλήθειες και ολισθήματα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

«Ολισθήματα» όπως αυτό το οποίο αναγνώρισε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην υπόθεση του διορισμού των διοικητών νοσοκομείων κάνουν διπλό κακό.

Πρώτον, υποσκάπτουν το επίπεδο αξιοπιστίας μίας κυβέρνησης η οποία εξελέγη στη βάση ατζέντας επικράτησης όρων αξιοκρατίας και δεύτερον -και ίσως σημαντικότερο-, υπενθυμίζουν την ύπαρξη ενός πελατειακού συστήματος διαπλοκής, το οποίο επιδρά ως αντικίνητρο στην προσπάθεια επικράτησης των αρίστων.

Υπό αυτό το πρίσμα, όσο θεάρεστη κι αν είναι η ταχύτητα με την οποία ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης αναγνώρισε ως «ολίσθημα» της κυβέρνησής του την παραπάνω υπόθεση -που βεβαίως δεν αφορά μόνο στον έναν διοικητή ο οποίος παραιτήθηκε-, άλλο τόσο εκκρεμής παραμένει ο τρόπος με τον οποίο θα αποφευχθούν αντίστοιχα ατοπήματα στο μέλλον.

Ο τρόπος θωράκισης, δηλαδή, της δημόσιας διοίκησης, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως του ευρύτερου δημόσιου τομέα, από φαινόμενα νεποτισμού, πελατειακών συμπεριφορών και ευνοιοκρατίας, τα οποία αποθαρρύνουν οποιονδήποτε κοπίασε για τη βελτίωση του εαυτού του και την απόκτηση τυπικών και ουσιαστικών εχέγγυων ικανότητας από την εναπόθεση της εμπιστοσύνης του προς το κράτος και τις παραφυάδες του.

Πρόκειται για ακριβώς εκείνους τους λόγους οι οποίοι οδήγησαν στο εξωτερικό και αποτρέπουν σήμερα από το να επιστρέψουν στην πατρίδα χιλιάδες Ελληνες και Ελληνίδες, στερώντας τον τόπο μας από πολύτιμο έμψυχο υλικό.

Η κάλυψη ακριβώς αυτού του ελλείμματος θα σήμαινε πολλά περισσότερα για τον τόπο, παρά μία απλή αναγνώριση του «ολισθήματος» όπως χαρακτήρισε το συγκεκριμένο περιστατικό ο πρωθυπουργός.

Αυτό το οποίο καθιστά δε ακόμη πιο αναγκαία την αποτύπωση αυτής της αναγνώρισης σε όρους έμπρακτους -με την υιοθέτηση της προσήκουσας διαδικασίας διασφάλισης κατά την πλήρωση αντίστοιχων θέσεων ευθύνης- είναι η ατζέντα επί της οποίας οδηγήθηκε στα ηνία της εξουσίας η παρούσα κυβέρνηση.

Διότι όσο κι αν επιδρά στο πεδίο των εντυπώσεων η υπενθύμιση της «παραπλάνησης» και των ατοπημάτων των «προηγουμένων», άλλο τόσο προφανής είναι η αναντιστοιχία έργων και λόγων σε ό,τι αφορά στην περίφημη «Συμφωνία Αλήθειας», που λέγει ότι συνήψε με την ελληνική κοινωνία ο πρωθυπουργός, ώστε να αναλάβει αυτή τη θέση.

Κατά πόσον, δε, ήταν εξαρχής ενήμερος ή όχι στην υπόθεση αυτή ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης, εν πολλοίς δεν απασχολεί. Διότι όταν το ζητούμενο είναι η ύπαρξη ενός συστήματος αξιολόγησης το οποίο θα αποκλείει έξωθεν παρεμβάσεις και θα οδηγεί στην επικράτηση των αρίστων, ο σκοπός θα έχει ήδη επιτευχθεί και ουδείς θα χρειάζεται να διερωτάται περί της εμπλοκής τρίτων, όσο υψηλά κι αν αυτοί ίστανται.

Κοντολογίς, φίλτατοι, το ζητούμενο από όλη αυτή την ιστορία είναι η αποδοχή της διαπίστωσης ότι έτσι όπως στέκουν σήμερα τα πράγματα, το σύστημα είναι διάτρητο και ότι εάν δεν υπάρξει κίνηση αντικατάστασής του με ένα σύστημα που δεν θα επιτρέπει τέτοια «ολισθήματα», τότε τζάμπα ο κόπος περί επικράτησης όρων αξιοκρατίας στον τόπο μας και τζάμπα και οι ελπίδες να γυρίσουν πίσω όσοι αναζήτησαν την τύχη τους ανά την Ευρώπη ή αλλού.

Έτσι, ενόσω δεν υπάρχει αποδοχή αυτής της διαπίστωσης, χίλια «mea culpa» κι αν εκστομίσουμε, γιατρειά δεν θα δούμε. Το μόνον που θα έχουμε καταφέρει, θα είναι να εμπεδώσουμε ακόμη βαθύτερα στη συνείδηση του καθενός σε αυτό τον τόπο, ότι «όλοι ίδιοι είναι», οδηγώντας σε ακόμη μεγαλύτερη απαξία τα πράγματα.