Μισό βήμα μπροστά

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το Σύνταγμα του 2019, όπως αυτό προέκυψε από τις αναθεωρητικές εργασίες που ολοκλήρωσε χθες η Βουλή, καινοτομεί σε ελάχιστα και αφήνει ανέγγιχτα μείζονα ζητήματα σε σειρά τομέων ενώ διατηρεί στρεβλώσεις στη λειτουργία των εξουσιών.

Θεραπεύει όμως ζητήματα που ταλάνιζαν επί χρόνια τον τόπο μας και υπ’ αυτό το πρίσμα η διαδικασία αναθεώρησης δεν αποτέλεσε μίαν εντελώς… «χαμένη ευκαιρία».

Μπορεί να χρειάζεται τουλάχιστον μία δεκαετία έως την επομένη αναθεώρηση του καταστατικού χάρτη της χώρας και στο διάστημα αυτό να παραμένουν ανεπίλυτα ζητήματα όπως ο πλήρης διαχωρισμός της δικαστικής από την εκτελεστική εξουσία (διορισμός ηγεσιών ανωτάτων δικαστηρίων) ή η δυνατότητα παροχής τριτοβάθμιου εκπαιδευτικού έργου από τον ιδιωτικό τομέα, όμως, κατακτήθηκε έδαφος αλλού.

Πρώτον, αποκαταστάθηκε ένα μέτρο ισονομίας, με την αναθεώρηση του διαβόητου άρθρου 86 περί ποινικής ευθύνης υπουργών και βραχείας αποσβεστικής προθεσμίας, η οποία οδηγούσε στην παραγραφή αδικημάτων. Πλέον, δεν θα υπάρχουν «παιδιά ενός ανώτερου Θεού» και όλοι θα κρίνονται με τους ίδιους όρους.

Δεύτερον, περιορίζεται η βουλευτική ασυλία (άρθρο 62) αποκλειστικά και μόνο στα κοινοβουλευτικά καθήκοντα του βουλευτή, τερματίζοντας έτσι κατά ακριβώς τον ίδιο τρόπο την έως τώρα ιδιότυπη προστασία βουλευτών.

Τρίτον, η υπόθεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν θα μπορεί να οδηγήσει στην πτώση κυβερνήσεων, γεγονός που συνηγορεί στην ύπαρξη πολιτικής σταθερότητας για τον τόπο.

Δεδομένου ότι η λύση που τελικά επελέγη, δηλαδή, αυτή της δυνατότητας εκλογής ακόμη και με σχετική πλειοψηφία κατά την καταληκτική ψηφοφορία (προβλέπεται και από το Σύνταγμα του 1975) υπολείπεται της ανάγκης διευρυμένης συναίνεσης, είναι ατυχές που οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου δεν κατόρθωσαν να βρουν μία συναινετική λύση στο ζήτημα αυτό και η σχετική τροποποίηση υπερψηφίστηκε τελικώς μόνον από την κυβερνητική πλειοψηφία.

Τέταρτον, παρέχεται η δυνατότητα άσκησης των εκλογικών δικαιωμάτων των Ελλήνων του εξωτερικού από τη χώρα στην οποία βρίσκονται, τερματίζοντας έτσι το ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας τους από τα πολιτικά κόμματα που παρείχαν «δωρεάν» μετακινήσεις αποδήμων.

Πέμπτον, «συνταγματοποιείται» η πρόβλεψη περί ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, γεγονός που ενισχύει το θεμέλιο της κοινωνίας, την οικογένεια, σε μία δημογραφικά δοκιμαζόμενη χώρα.

Έκτον, παρέχεται η δυνατότητα «λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας», αν και δεδομένων των κινδύνων που εμπεριέχει ως προς την αλλοίωση της αντιπροσωπευτικότητας του πολιτεύματος, περιορίζεται ο αριθμός τους ανά κοινοβουλευτική περίοδο σε δύο.

Έβδομον, παρέχεται στην κοινοβουλευτική μειοψηφία το δικαίωμα να συστήσει δύο ανά κοινοβουλευτική περίοδο Εξεταστικές Επιτροπές με την υπογραφή 10 βουλευτών και τέλος, όγδοον, καθίσταται ευχερέστερος ο διορισμός μελών Ανεξαρτήτων αρχών και, ένατο, εξισώνονται οι στρατιωτικοί με τους λοιπούς δικαστές.

Με άλλα λόγια, αν και έγινε «κάποια δουλειά», έγινε μόνον η μισή δουλειά.

Ως αποτέλεσμα ενός ιδιόρρυθμου κράματος ατολμίας, αδυναμίας συμβιβασμού και επικράτησης ιδεολογικών και πελατειακών αντιλήψεων, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, τόσο κατά την προηγούμενη –προτείνουσα- Βουλή, όσο και από την παρούσα Αναθεωρητική Βουλή, δεν κατόρθωσε να κάνει τις μεγάλες τομές στο Σύνταγμα της χώρας.

Η ηγεσία του συνόλου των ανωτάτων δικαστηρίων θα συνεχίσει να διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση εγείροντας υπόνοιες διαπλοκής και η παροχή ανώτατης εκπαίδευσης θα παραμείνει αποκλειστικό προνόμιο του κράτους, για να αναφέρουμε μόνον δύο από τις «πληγές» του Συντάγματος το οποίο θα μας συντροφεύει για την επόμενη δεκαετία.

Ας προσέχαμε.