Το Joker και τα αυτονόητα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν έχει κάποια χρησιμότητα όλη αυτή η ιστορία που δημιουργήθηκε σχετικά με την ταινία Joker, τούτη έγκειται -πέραν του τραγελαφικού του πράγματος- στο γεγονός ότι λειτούργησε ως υπόμνηση της χαλαρότητας με την οποία εφαρμόζονται οι νόμοι στην Ελλάδα.

Διότι, αν μη τι άλλο, όλη αυτή η ιστορία αφορά στην εφαρμογή ή μη της κείμενης νομοθεσίας. Όπως αντίστοιχα, αφορά στην αλλαγή αυτής της νομοθεσίας, σε περίπτωση που τούτη κρίνεται αναχρονιστική ή, εντέλει, εσφαλμένη.

Αντίθετα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τι είχαμε; Τους μεν να ωρύονται για την αστυνομική επέμβαση -προς εφαρμογή του νόμου- και τους δε να διατείνονται ότι θα παραβιάσουν αυτόν τον νόμο, πηγαίνοντας να δουν τη συγκεκριμένη κινηματογραφική ταινία με τα ανήλικα τέκνα τους.

Ως κορωνίδα της υπόθεσης, δίχως άλλο, στέκει το ίδιο το υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο δηλώνει ότι θα οδηγήσει σε ΕΔΕ τις δύο υπαλλήλους του που ζήτησαν τη συνδρομή της Αστυνομίας, κατηγορώντας τες ότι ενήργησαν με σπουδή και καθ’ υπέρβαση της ιεραρχίας…  

Δηλαδή, σε ποιον θα έπρεπε να αποταθούν, όταν διαπίστωσαν ότι παραβιάζεται ο νόμος, ώστε να βεβαιωθεί η όποια παραβίασή του; Σε κάποιον ανώτερό τους στο υπουργείο Πολιτισμού και αν ναι, τότε τι την έχουμε την Αστυνομία;

Αν όμως έχουν όντως έτσι τα πράγματα, τότε γιατί μπαίνουμε καν στον κόπο να θεσπίζουμε νόμους σε αυτό τον τόπο; Εάν ο νόμος προβλέπει ότι οι κινηματογραφικές ταινίες συνοδεύονται από ηλικιακά όρια κοινού και μάλιστα επί ποινή σε περίπτωση παραβίασής τους, τότε αυτά τα όρια πρέπει να εφαρμόζονται. Ασφαλώς με τρόπο που να συνάδει με τις περιστάσεις και δίχως να οδηγούμεθα στην αστυνομική υπερβολή, αλλά να εφαρμόζονται.

Αντίστοιχα, εάν κρίνεται ότι αυτά τα όρια είναι άχρηστα, ξεπερασμένα ή οτιδήποτε άλλο, τότε πρέπει να καταργούνται. Ουδείς όμως -ούτε η παρούσα κυβέρνηση ούτε η προηγούμενη- έκρινε πως ο νόμος πρέπει να αλλάξει.

Αυτό, δε, που είναι ακόμη χειρότερο, είναι το γεγονός ότι ο αρμόδιος για την επιβολή του νόμου υπουργός, ο φίλτατος Μιχ. Χρυσοχοΐδης, δηλώνει πρόθυμος να τον παραβιάσει, πηγαίνοντας να δει την παραπάνω ταινία με το παιδί του. Όσο, δε, για τους φίλτατους της αξιωματικής αντιπολίτευσης οι οποίοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους σχετικά με την επέμβαση της Αστυνομίας, λέγοντας ότι «όχι απλά (είναι) αναχρονιστικοί αυτοί οι νόμοι και η επίκλησή τους αλλά είναι πέραν κάθε σύγχρονης αντίληψης», θα ήταν ίσως αρκετό να θυμίσουμε ότι επί τόσα χρόνια που είχαν τη διακυβέρνηση της χώρας, ουδέν έπραξαν για να τους αλλάξουν.

Όσο για την αυθαιρεσία ή ακόμη και τη σπουδή που προσάπτει η φιλτάτη Λίνα Μενδώνη στις δύο υπαλλήλους του υπουργείου Πολιτισμού, οι οποίες κινητοποιήθηκαν για την εφαρμογή του νόμου, τι να πει κανείς;

Όποια κι αν ήσαν τα κίνητρά τους ή η ιδιότητά τους, μία παραβίαση του νόμου εντόπισαν και αυτήν κατήγγειλαν, ακόμη κι αν τους το «σφύριξαν» κάποιοι, ενδεχομένως, με ιδιοτέλεια. Είναι μεμπτό αυτό το γεγονός στις ημέρες μας και αν ναι, ας μας πει κάποιος γιατί;

Εν κατακλείδι, αυτή η υπόθεση, πέραν της διαφήμισης που χάρισε στη συγκεκριμένη ταινία, μας θύμισε την ευκολία με την οποία βυθίζονται στη δίνη της πολιτικής αντιπαράθεσης «σταθερές» όπως η κείμενη νομοθεσία.

Έτσι, όμως, χάνεται μαζί τους και η κοινή λογική και οδηγούμεθα σε μία ολοένα βαθύτερη απαξία…