Ενα ιστορικό λάθος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είτε αφορούσε μία «απάντηση» εσωτερικής κατανάλωσης για τη Γαλλία, είτε ένα προειδοποιητικό μήνυμα προς τη Γερμανία αναφορικά με τις ενστάσεις της στην ευρωπαϊκή «βάθυνση», το «βέτο» Μακρόν στην έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της ΕΕ με την Αλβανία και τη Β. Μακεδονία ήταν λάθος και ως τέτοιο αναγνωρίστηκε διεθνώς.

Όχι μόνον εκ μέρους των Ντ. Τουσκ, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και Τζ. Κόντε, οι οποίοι το έκριναν ως «βαρύ και ιστορικό λάθος», αλλά κυριότερα εκ μέρους όλων εκείνων που ακόμη εκτιμούν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως αξιόπιστο συνομιλητή, ο οποίος δεν υπαναχωρεί στις δεσμεύσεις του.

Αυτό το περίφημο, δε, «οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται», που τόσο συχνά θύμιζε η Γερμανία προς την Ελλάδα στη διάρκεια του μνημονιακού της βίου, τι απέγινε άραγε; Εκτός από το Παρίσι, τη Χάγη και την Κοπεγχάγη που εναντιώθηκαν στην προοπτική έναρξης διαπραγματεύσεων με τις χώρες των Δυτ. Βαλκανίων, το ξέχασε και το Βερολίνο, το οποίο τήρησε σιγή ιχθύος στο βέτο του Γάλλου προέδρου, παρά τις πιέσεις που είχε ασκήσει κατά το παρελθόν για τη σύναψη της Συμφωνίας των Πρεσπών;

Κατά τα ψέματα, φίλτατοι. Αυτή η απόφαση Μακρόν, που βρήκε πρόθυμους υποστηρικτές την Ολλανδία και τη Δανία, είναι λάθος για σειρά λόγων.

Αρνούμενη την έναρξη της ενταξιακής διαδικασίας η ΕΕ -πρώτον- απομακρύνει αυτές τις δύο χώρες από την -ούτως ή άλλως μακρά- περίοδο μεταρρυθμίσεων και προσαρμογών που χρειάζονται, ούτως ώστε να προσεγγίσουν το λεγόμενο «κοινοτικό κεκτημένο» και υπό αυτό το πρίσμα, στερεί τον «ασθενή» από το «φάρμακό» του.

Δεύτερον, στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα αναξιοπιστίας, υπό το φως της υπαναχώρησης εκ των υποσχέσεων που είχε δώσει δημοσίως προς τις δύο χώρες η ΕΕ κατά το παρελθόν.

Τρίτον, ανοίγει διάπλατα την πόρτα στο ενδεχόμενο ανακατατάξεων και πιθανόν αστάθειας στα Βαλκάνια, καθώς ήδη η γείτονα οδηγείται σε πρόωρες εκλογές ενώ αναζωπυρώνονται κάθε λογής εθνικιστικές εστίες στην περιοχή.

Τέταρτον, εκθέτει ευθέως και τη χώρα μας, ακυρώνοντας τα δυνητικά οφέλη της περίφημης «Συμφωνίας των Πρεσπών», στην οποία -θεωρητικώς- συμφώνησε η Ελλάδα προσδοκώντας και την εδραίωση κλίματος σταθερότητας σε μία παραδοσιακά ασταθή γειτονιά όπως τα Βαλκάνια.

Πέμπτον, πρόκειται για μία ενέργεια η οποία επιβαρύνει ακόμη περισσότερο το κλίμα αναταραχής που ήδη επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή εξαιτίας της Τουρκίας.

Έτσι, λοιπόν, είτε ο φίλτατος Μακρόν ήθελε να στείλει ένα μήνυμα «σκλήρυνσης» των θέσεών του στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό (διάβαζε Λε Πεν) αναφορικά με τις μεταναστευτικές ροές προς τη Γαλλία, είτε προς το Βερολίνο αναφορικά με τις ενστάσεις που αυτό έχει προβάλει στον ενιαίο κοινοτικό προϋπολογισμό, η απόφασή του να θέσει βέτο στις δύο υποψηφιότητες ήταν λάθος.

Ήταν ένα λάθος, δε, το οποίο προφανώς «βολεύει» και το Βερολίνο, το οποίο υφίσταται αντίστοιχες αντιμεταναστευτικές φωνές από τα... δεξιά της κυβέρνησης Μέρκελ και επέλεξε, έτσι, την αφωνία στο γαλλικό «βέτο».

Αυτό το λάθος, όμως, εκθέτει ολόκληρη την Ευρώπη και υπονομεύει ευθέως τα εθνικά μας συμφέροντα.

Διότι εάν επιθυμούμε όντως την ύπαρξη σταθερότητας στα Βαλκάνια και -ειδικότερα σε ό,τι αφορά στην Αλβανία-, τον σεβασμό των δικαιωμάτων της ελληνικής εθνικής μειονότητας από αυτήν τη χώρα, τότε η ΕΕ είναι σαφώς ο ενδεδειγμένος δρόμος.

Ούτως ή άλλως, περί της έναρξης μίας μακράς ενταξιακής διαδικασίας επρόκειτο και όχι για την άμεση ένταξη αυτών των δύο κρατών.

Υπό αυτό το πρίσμα, αυτή η απόφαση οφείλει να αναθεωρηθεί το ταχύτερο δυνατόν.