Τσάμπα καβγάδες

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ακριβώς όπως στη ζωή, έτσι και στην οικονομία, κάποια πράγματα οφείλουν να γίνουν. Είναι ζητήματα, όπως έλεγαν οι φίλοι μας οι Ρωμαίοι, δίχως τα οποία δεν μπορούμε να κάνουμε.

Έτσι, εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιο λογικό συμπέρασμα από τη χθεσινή κόντρα μεταξύ των Χ. Σταϊκούρα και Ευ. Τσακαλώτου, για το ποιος προετοίμασε τι και ποιος υλοποίησε τι, αυτό αφορά στο ότι αυτό το «τι» έπρεπε να γίνει έτσι κι αλλιώς, όποιος κι αν καθόταν στην καρέκλα του υπουργού Οικονομικών. 

Το αίτημα, για παράδειγμα, για την πρόωρη αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ, το οποίο υπέγραψε η παρούσα κυβέρνηση και είχε προετοιμαστεί -τουλάχιστον έως έναν βαθμό- από την προηγούμενη, είναι ένα αίτημα λογικό, το οποίο θα οδηγήσει τόσο σε χαμηλότερο κόστος εξυπηρέτησης ένα μέρος του δημόσιου χρέους, όσο και στην ισχυροποίηση της αξιοπιστίας της χώρας έναντι των εταίρων και δανειστών της.

Υπάρχουν βάσιμες ελπίδες, δε, ότι μπορεί να βελτιώσει και την ανάλυση βιωσιμότητας (DSA) αυτού του χρέους.

Υπό αυτό το πρίσμα, η υποβολή του σχετικού αιτήματος ήταν κάτι το οποίο όφειλε να γίνει, από τη στιγμή και μετά που η χώρα μας είχε τη δυνατότητα φθηνότερου εναλλακτικού δανεισμού και -βεβαίως- ας μην μπούμε στη διαδικασία αναζήτησης του πώς αποκλιμακώθηκαν οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων. Η οικονομία έχει συνέχεια, όπως και η… λογική.

Κατά ακριβώς τον ίδιο τρόπο κυλά η ιστορία και σε ό,τι αφορά στην άρση των κεφαλαιακών περιορισμών, η οποία ήταν σταδιακή κατά τη διάρκεια της τελευταίας… διετίας και πλέον ολοκληρώθηκε.

Ως κορωνίδα, δε, όλων αυτών στέκει το γεγονός ότι η δημοσιονομική και -έως έναν βαθμό- η οικονομική πολιτική στη χώρα μας είναι -εν πολλοίς- προδιαγεγραμμένη για τα επόμενα χρόνια, όποιος κι αν κρατά τα ηνία της εξουσίας.

Αποκλίσεις σε επιμέρους ζητήματα προφανώς θα υπάρχουν, όμως, το γενικό περίγραμμα έχει συμφωνηθεί με τους εταίρους και δανειστές μας και η υλοποίησή του αφορά στη χώρα και όχι στην πολιτική παράταξη που θα κυβερνά τον τόπο.

Αντίστοιχα, τα ζητήματα στα οποία χωλαίνει η χώρα μας και αδυνατεί να εμφανίσει ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης είναι γνωστά και πλήρως καταγεγραμμένα, εδώ και χρόνια. Εάν είχαμε, δε, τη βούληση να τα αντιμετωπίσουμε νωρίτερα, -κατά πάσα βεβαιότητα- θα είχαμε αποφύγει και τα δεινά της τελευταίας δεκαετίας.

Υπάρχει κάποια πολιτική δύναμη η οποία διαφωνεί ως προς την ανάγκη επιτάχυνσης του ρυθμού απονομής δικαιοσύνης στη χώρα μας; Είναι ζήτημα πολιτικού χρωματισμού η αντιμετώπιση αυτών των μεγάλων καθυστερήσεων;

Αντίστοιχα, ομοφωνία δεν υφίσταται και ως προς την ανάγκη εκσυγχρονισμού του τρόπου λειτουργίας  και αύξησης της αποτελεσματικότητας του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα ή ακόμη της καλύτερης διασύνδεσης του εκπαιδευτικού συστήματος με την αγορά εργασίας ή της αντιμετώπισης τόσων άλλων ζητημάτων, τα οποία είναι γνωστά εδώ και χρόνια αλλά ακόμη μας ταλαιπωρούν;

Έτσι, λοιπόν, μπορεί η αντιπαράθεση να είναι «βούτυρο στο ψωμί» του πολιτικού κόσμου της χώρας, όμως, στερεί τον τόπο από την τόσο αναγκαία διαδικασία συναίνεσης, η οποία απαιτείται για τη θεραπεία πολλών εκ των κακώς κείμενων στην πατρίδα μας.

Έλλειψη σημείων αντιπαράθεσης ουδέποτε υπήρξε. Αυτό που σπανίζει, ωστόσο, είναι η -τόσο αναγκαία- συναίνεση. Τουλάχιστον για τα «οφθαλμοφανή» ας μη μας λείψει.

Θα ήταν άδικο για όλους και βεβαίως για τις ίδιες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου.