Εύφορο έδαφος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όση κριτική κι αν έχει δεχθεί σχετικά με την αστοχία πολλών εκ των προβλέψεών του για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και των επιπτώσεων του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής επ’ αυτής, το ΔΝΤ ήταν και παραμένει ο ισχυρότερος σύμμαχος της χώρας μας στην υπόθεση της μείωσης του χρέους της.

Όπως, αντίστοιχα, ήταν και παραμένει ο ισχυρότερος σύμμαχος της χώρας μας στην υπόθεση της μείωσης των ετήσιων στόχων περί πρωτογενών πλεονασμάτων, από το επίπεδο του 3,5% όπου θα στέκουν έως το 2022, βάσει όσων έχουμε συμφωνήσει με τους εταίρους και δανειστές μας.

Μολονότι το ΔΝΤ λάμβανε αυτές τις θέσεις περί ανάγκης απομείωσης του χρέους εξαιρώντας εαυτόν από τη σχετική εξίσωση, καθώς βάσει του καταστατικού του δεν μπορεί να αποδεχθεί «κούρεμα» ποσών που έχει δανείσει, η συνεισφορά του στην υπεράσπιση των συγκεκριμένων θέσεων ενώπιον των Ευρωπαίων δανειστών μας δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Πάγια υπεραμύνεται της θέσης ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο μόνον υπό όρους και ότι πρέπει να απομειωθεί καθώς και ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να ανακάμψει, εάν δεν μειωθούν αισθητά οι στόχοι περί των πρωτογενών πλεονασμάτων που πρέπει ετησίως να εξασφαλίζει η χώρα μας.

Έτσι, λοιπόν, όταν η έως τώρα γενική διευθύντριά του -βαθιά γνώστης των ελληνικών πραγμάτων- και μέλλουσα διοικητής της ΕΚΤ Κριστίν Λαγκάρντ επαναλαμβάνει τις θέσεις αυτές και δη εκείνες που αφορούν τα πρωτογενή πλεονάσματα ενώπιον της επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικών υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, τη δική μας «δουλειά» κάνει.

Συνδέοντας, δε -εμμέσως πλην σαφώς- την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που δεν είχαν ολοκληρωθεί επί μνημονιακών ετών με την υπόθεση της μείωσης των πλεονασμάτων, υιοθετεί -επί της ουσίας- το αφήγημα της παρούσας ελληνικής κυβέρνησης, περί ανάκτησης αξιοπιστίας και στη συνέχεια διεκδίκησης της μείωσης των στόχων περί πρωτογενών πλεονασμάτων.

Πόσο πιο εύφορο θα μπορούσε να είναι το έδαφος για την προώθηση των ελληνικών θεμάτων; Πόσο προσφορότερη θα μπορούσε να είναι η ευκαιρία για την υλοποίηση όλων εκείνων των μεταρρυθμίσεων που τόσο ανάγκη έχει η χώρα και που η προηγούμενη κυβέρνηση άφησε εκκρεμείς;

Υπό αυτό το πρίσμα, η θετική δυναμική που δημιουργείται, γεγονός που αναγνώρισε χθες και ο υπουργός Οικονομικών φίλτατος Χρήστος Σταϊκούρας, πρέπει να αξιοποιηθεί. Ο «αντιπραγματευτισμός» προώθησης μεταρρυθμίσεων έναντι μείωσης στόχων πρωτογενών πλεονασμάτων μόνον ευεργετικά μπορεί να επιδράσει δε για το σύνολο των εμπλεκόμενων πλευρών, καθώς η βελτίωση των όρων «λειτουργίας» της ελληνικής οικονομίας διασφαλίζει σε εύρος χρόνου τη δυνατότητα της χώρας να αποπληρώνει τους δανειστές της. Κάτι ήδη σαφώς ευχερέστερο, βάσει της ραγδαίας αποκλιμάκωσης που εμφανίζουν οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων.

Όπως θα έλεγε και μία άλλη «ψυχή», πρόκειται σαφώς για μία υπόθεση «win-win», αρκεί η παρούσα κυβέρνηση να μην υποκύψει -και αυτή όπως τόσες άλλες κατά το παρελθόν- στις ποικίλες πιέσεις να μην προωθήσει το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων.

Ούτως ή άλλως, η ολοκλήρωση αυτού του προγράμματος αποτελεί κάτι που η ίδια η χώρα «χρωστά» στον εαυτόν της ήδη από τα χρόνια προ μνημονίου, το οποίο ουδέποτε θα ήταν απαραίτητο εάν είχαμε φροντίσει βάσει ιδίων δυνάμεων να θεραπεύσουμε τις παθογένειες του τόπου μας.

Σήμερα, που το μνημόνιο -τύποις- έχει εκπνεύσει, ίσως έχει έρθει η ώρα να πληρωθεί και αυτό το… χρέος.