Μία κακή αρχή

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσο χρήσιμες, ορθές ή απαραίτητες κι αν ήσαν οι τροπολογίες του υπουργείου Εργασίας που κατέθεσε χθες η κυβέρνηση κατά το καταληκτικό σκέλος της συζήτησης του διυπουργικού νομοσχεδίου στη Βουλή, δεν παύουν να συνιστούν μία κακή στιγμή -και εντέλει μία κακή αρχή- στο νομοθετικό της έργο.

Όχι μόνον διότι το αιφνίδιο της κατάθεσης προκάλεσε την αποχώρηση σύσσωμης της αντιπολίτευσης αλλά κυριότερα διότι αναβίωσε ορισμένες από τις μελανότερες στιγμές του νομοθετείν στην Ελλάδα, τις οποίες επανειλημμένως είχε καυτηριάσει η ΝΔ ενόσω καταλάμβανε τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αν και η ουσία των πραγμάτων αφορά ζητήματα στα οποία θα όφειλε να υπάρξει νομοθετική παρέμβαση (πλαφόν στις συντάξεις, βάσιμος λόγος απόλυσης, συνυπευθυνότητα εργολάβου κ.ά.) ο τρόπος με τον οποίο τελικά αυτή έγινε οδήγησε την κυβέρνηση στο να «χάσει το δίκιο της». Και τούτο καθώς κατέδειξε μια σαφή απουσία σεβασμού προς τους δημοκρατικούς θεσμούς και στην αρχή της ορθής νομοθέτησης, παρά την φαινομενική τήρηση του «γράμματος» του Κανονισμού της Βουλής.

Όπως επεσήμανε, δε, ο πρώην πρωθυπουργός Γ.Α. Παπανδρέου σε σύντομη παρέμβασή του για το θέμα, πρακτικές όπως αυτές συνιστούν θεσμικό εκτροχιασμό και αυθαιρεσία της εξουσίας, όμοιες των οποίων φέρουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την χρεοκοπία της χώρας προ δεκαετίας.  

Το γεγονός δε ότι η σημερινή κυβέρνηση τις επαναλαμβάνει καταδεικνύει ότι δεν κατανόησε τα αίτια της κρίσης στην οποία είχε οδηγηθεί η χώρα, όπως είπε ο κ. Παπανδρέου.

Το παράδοξο, δε, αυτής της υπόθεσης είναι ότι αυτές οι τροπολογίες θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν κατατεθεί νωρίτερα κατά την διαδικασία συζήτησης του νομοσχεδίου. Εάν συνέτρεχαν λόγοι προς το αντίθετο, όπως η απουσία σχετικής γνωμοδότησης εκ μέρους του Ελεγκτικού Συνεδρίου, η κατάθεσή τους, όφειλε να… «ετεροχρονιστεί» και να μην συμβεί κυριολεκτικά την ύστατη ώρα.

Πάντως, πέραν της όποιας άλλης χρησιμότητάς της, η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή και κυρίως η αντιπαράθεση Μητσοτάκη – Τσίπρα, η οποία προηγήθηκε της κατάθεσης των τροπολογιών και της αποχώρησης της αντιπολίτευσης από την αίθουσα της Ολομέλειας, μας υπενθύμισε τι μας περιμένει από τον Σεπτέμβριο.

Κυριότερα, μας υπενθύμισε την ροπή του πολιτικού κόσμου της χώρας να αναλίσκεται σε μάχες εντυπώσεων και όχι ουσίας.

Ενδεχομένως η «ανάλωση» αυτού του είδους να μην συμπεριλαμβάνεται στις προθέσεις αμφοτέρων των πλευρών, συνιστά όμως, το τελικό αποτέλεσμα και επ’ αυτού κρίνονται άπαντες.

Η συζήτηση δεν αφορά ούτε στην διαμόρφωση κλίματος συναίνεσης, ούτε στην παροχή κάποιου είδους ανοχής εκ μέρους της μίας πλευράς προς την άλλη, ιδίως μετά από όσα διαδραματίστηκαν χθες στη Βουλή. Αφορά, όμως, στην δυνατότητα διεξαγωγής αντιπαράθεσης επιχειρημάτων και όχι εντυπώσεων, για υπαρκτά ζητήματα τα οποία ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία επί σειρά ετών.

Για παράδειγμα, η «επίμαχη» υπόθεση του πανεπιστημιακού ασύλου, κατέστη επίμαχη στη βάση –ακριβώς- της «ιδεολογικοποίησής της» εκ μέρους αμφοτέρων των πλευρών, χάριν προφανών αιτίων και συμβολισμών.

Έτσι, όσο απαραίτητη κι αν είναι η επιβολή συνθηκών νόμου και τάξης στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, για την εξασφάλιση μίας στοιχειώδους ελευθερίας έκφρασης,  οδηγούμεθα –κατά πάσα βεβαιότητα- σε έναν νέο γύρο έντασης και αντιπαράθεσης εντός των τειχών τους, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο χειρίστηκαν αυτήν την υπόθεση κυβέρνηση και αντιπολίτευση.

Ως προς αυτό μας προϊδέασαν χθες, τόσο ο κ.Τσίπρας, όσο και η κα. Φ. Γεννηματά.

Εάν, όμως, για ένα αυταπόδεικτο, κατ’ ορισμένους, ζήτημα όπως το άσυλο και η άνθηση παραβατικών δραστηριοτήτων στα πανεπιστήμια, είναι αδύνατη η εξεύρεση μέσου –κοινού- δρόμου για κυβέρνηση και αντιπολίτευση, τότε για τα «μεγάλα και σοβαρά» ζητήματα τι τύχη μπορεί να υπάρξει;

ΥΓ. Υπό το φως όλων αυτών και όσων μας αναμένουν από τον Σεπτέμβριο, η στήλη αποσύρεται πρόσκαιρα, ώστε να ανακτήσει δυνάμεις κάνοντας χρήση της θερινής της αδείας.  Καλό (υπόλοιπο) καλοκαίρι.