Τα αυτονόητα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ορισμένα πράγματα δεν είναι ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε κεντρώα.

Είναι απλά σωστά ή λάθος.

Είναι αυτά τα οποία χαρακτηρίζουμε ως «αυτονόητα» και η ενδεχόμενη υπέρβασή τους συνιστά την καταφανώς εσφαλμένη επιλογή, που -με την πρώτη ευκαιρία- πρέπει να αντιστραφεί.

Ορισμένα από αυτά τα «αυτονόητα», λοιπόν, αφορά η πλειονότητα εξ όσων εξήγγειλε πρόσφατα, στη Βουλή, η φίλτατη κα Ν. Κεραμέως, από τη θέση της υπουργού Παιδείας.

Το τέλος των λεγόμενων «αιωνίων» φοιτητών με την κατάργηση της δυνατότητας μεταφοράς μαθημάτων -εις το διηνεκές- από έτος σε έτος, η επαναφορά της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα ΑΕΙ, η κατάργηση του ασύλου, η καθιέρωση του Εθνικού Απολυτηρίου, η προώθηση ενός συστήματος αξιολόγησης, είναι μέτρα -όπως και άλλα που προωθεί το υπουργείο Παιδείας στο πλαίσιο αυτής της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης- που αφορούν την κοινή λογική και τίποτε περισσότερο.

Όσο κι αν κάθε φωνή διαμαρτυρίας εκ μέρους των λεγόμενων «αιωνίων» φοιτητών είναι σεβαστή, καθώς επί της ουσίας δεν «βαρύνουν» το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά μόνον τους ίδιους με τη μη ολοκλήρωση των τριτοβάθμιων σπουδών τους, οφείλουμε να θυμόμαστε ότι και η χρονική διάρκεια αποτελεί παράμετρο της εκπαιδευτικής αξιολόγησης.

Μπορεί κάποιος να πάρει ένα πιστοποιητικό σπουδών, εάν αποδείξει ότι διαθέτει ό,τι απαιτείται γι' αυτό, εντός ορισμένου χρόνου και όχι… όποτε αυτός ή αυτή επιλέξει.

Εάν οι συνθήκες της ζωής δεν του επιτρέπουν -για οποιονδήποτε «ανώτερο» λόγο- να ολοκληρώσει στον προσήκοντα χρόνο τις σπουδές του, τότε το εκπαιδευτικό σύστημα θα μπορούσε να εξετάσει, κατά περίπτωση, το ενδεχόμενο παράτασης της διάρκειας αυτών των σπουδών.

Είναι αδιανόητη όμως η εκ των προτέρων παροχή «λευκής επιταγής» ως προς τον χρόνο ολοκλήρωσης των σπουδών, όπως συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια στη χώρα μας.

Αντίστοιχα θεμελιώδης είναι και η επαναφορά της «ελάχιστης βάσης» για την είσοδο στα πανεπιστήμια της χώρας, ως μέτρου που διαχωρίζει ποιοι πληρούν -και ποιοι όχι- τις ελάχιστες προϋποθέσεις φοίτησης στην ανώτατη εκπαίδευση.

Οφείλεις να αποδείξεις ότι προσπάθησες και ότι μπορείς. Είναι το ελάχιστο και δεν θα έπρεπε να είναι διαφορετικά, καθώς αποτελεί το μέτρο.

Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε περαιτέρω υπέρ των αλλαγών που προωθεί η φίλτατη κα Κεραμέως αλλά θα περιοριστούμε σε μία και μόνον επισήμανση.

Το μεγαλύτερο στοίχημα της παρούσας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, το οποίο υπερβαίνει ακόμη και την υπόθεση του διαβόητου «ασύλου»,  είναι αυτό που αφορά στην εξωστρέφεια του εκπαιδευτικού συστήματος και στη διασύνδεσή του κατά τρόπο αποτελεσματικό αλλά και ευέλικτο με την αγορά εργασίας.   

Τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας οφείλουν να αναπτύξουν την ανεξαρτησία τους από τον εναγκαλισμό του κράτους και να αναπτύξουν στενές σχέσεις με τους παραγωγικούς και επαγγελματικούς φορείς του τόπου.

Να είναι σε θέση να αφουγκράζονται τις ανάγκες της αγοράς εργασίας και να διαμορφώνουν τόσο το εκπαιδευτικό όσο και το ερευνητικό έργο τους, με στόχο την κάλυψη και αυτών των αναγκών.

Να γίνουν, δηλαδή, ζωντανοί εκπαιδευτικοί οργανισμοί που δεν παράγουν «πτυχία» αλλά κατάλληλα καταρτισμένους επιστήμονες, χρήσιμους για τους ίδιους και την κοινωνία.

Αυτό είναι το στοίχημα της κας Κεραμέως και για να μπορέσει να το κερδίσει, θα πρέπει να έχει την υποστήριξη τόσο του πανεπιστημιακού προσωπικού όσο και της ίδιας της αγοράς, μέσω κορυφαίων εργοδοτικών οργανώσεων, όπως ο ΣΕΒ.

Πρόκειται, εξάλλου, για ένα… παλιό στοίχημα.