Το ΣΔΟΕ, η φοροδιαφυγή και οι καθαρές κουβέντες

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε μία χώρα στην οποία η φοροδιαφυγή έχει καταστεί η κυριότερη πηγή κοινωνικής αδικίας, δεδομένης της φορολογικής έντασης η οποία κατατρέχει νομοταγείς πολίτες και επιχειρήσεις, η αντιμετώπισή της θα όφειλε να συνιστά εθνικό στόχο.

Αντ’ αυτού, έχει αναχθεί σε πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης και αποσπασματικών ή -αν μη τι άλλο- ελλιπώς αιτιολογημένων αναδιατάξεων της κρατικής μηχανής.

Η αιφνιδιαστική αλλαγή στην οποία προχώρησε χθες η κυβέρνηση στη δομή και λειτουργία σειράς ελεγκτικών σωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του ΣΔΟΕ, του ΣΕΠΕ κ.α., δίχως την αιτιολόγηση αυτής της απόφασης βάσει ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού αλλά με την επίκληση διαδικασίας «αποκομματικοποίησής» τους, αποκάλυψε σπουδή και προκάλεσε διαμαρτυρίες εκ μέρους στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, περί «εκδικητικής μανίας πολιτικών στελεχών».

Ανεξαρτήτως προθέσεων ή επιδιώξεων, πρόκειται για μία εικόνα η οποία ελάχιστα υπηρετεί τον στόχο της προστασίας των θεσμών και του τρόπου με τον οποίο εκλαμβάνεται η λειτουργία τους από το κοινωνικό σύνολο. 

Από τη μία πλευρά, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Τρ. Αλεξιάδης και Κ. Παπανάτσιου, που είχαν υπηρετήσει σε θέσεις του οικονομικού επιτελείου της προηγούμενης κυβέρνησης, από κοινού με την πρώην υπουργό Εργασίας Ε. Αχτσιόγλου, εμφανίζονται μαινόμενοι κατά της σημερινής κυβέρνησης, κάνοντας λόγο για κινήσεις πολιτικής σκοπιμότητας και «δώρο σε φοροφυγάδες-λαθρέμπορους» μέσω της κατάργησης του ΣΔΟΕ.

Από την άλλη, η κυβέρνηση, δια στόματος του υφυπουργού Οικονομικών, Φορολογικής Πολιτικής και Δημόσιας Περιουσίας Απόστολου Βεσυρόπουλου δηλώνει ότι «το ΣΔΟΕ και το ΣΕΠΕ όχι μόνο δεν καταργούνται αλλά ενισχύονται και αποκομματικοποιούνται» και ότι αυτή «η αποκομματικοποίηση της Δημόσιας Διοίκησης είναι απαίτηση των Ελλήνων πολιτών».

Σε ποιο συμπέρασμα να καταλήξει, υπό το φως όλων αυτών, ο κάθε -φορολογούμενος- πολίτης;

Ότι οι φορείς του κράτους οι οποίοι είναι εντεταλμένοι με την αντιμετώπιση μίας πραγματικής οικονομικής και κοινωνικής μάστιγας, όπως η φοροδιαφυγή, έχουν καταστεί κλωτσοσκούφι της κομματικής αντιπαράθεσης;  Υπό αυτό το πρίσμα, δε, πού στέκει το κύρος αυτών των θεσμών κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, εφεξής;

Ακόμη κι αν υιοθετήσουμε, δε, το σκεπτικό που ανέπτυξε χθες, μέσω ανακοίνωσης, ο κ. Βεσυρόπουλος, ότι η αποκομματικοποίηση αυτών των φορέων συντελείται διαμέσου της κατάργησης των μετακλητών θέσεων που έχουν οι προϊστάμενοί τους και της θέσπισης μόνιμων γενικών διευθυντών, οι οποίοι θα επιλεγούν μέσω αξιοκρατικών διαδικασιών, τότε προς τι η σπουδή υλοποίησης του πρώτου σκέλους αυτής της αλλαγής, δίχως να έχει προωθηθεί το δεύτερο;

Αφού η κυβέρνηση δεν έχει καν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης και -άρα δεν μπορεί να προχωρήσει στην κατάθεση νομοσχεδίων-, δεν μπορούσε να περιμένει, φερειπείν, μέχρι το πρωί της Τρίτης, ώστε να προωθήσει τις όποιες αλλαγές επιθυμεί στη δομή και λειτουργία αυτών των φορέων;

Εντέλει, κατά την ανάγνωση των προγραμματικών της δηλώσεων αυτό το Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα, δεν θα είχε όλο τον απαραίτητο χρόνο ώστε να ανακοινώσει και να αιτιολογήσει το σχέδιο και τις προθέσεις της αναφορικά με τη νέα δομή των ελεγκτικών υπηρεσιών;

Αφήστε τα, φίλτατοι.

 Εάν το φαινόμενο της φοροδιαφυγής δεν αντιμετωπιστεί με τη δέουσα σοβαρότητα και αποφασιστικότητα, οι νομοταγείς και συνεπείς πολίτες αυτής της χώρας θα είναι πάντα υπό το βάρος μίας τρομακτικής αδικίας καθώς θα βλέπουν όλους τους υπολοίπους να γελούν σε βάρος τους.

Αυτό το αίσθημα και μόνον, αρκεί για τη βάθυνση του πλήγματος που ήδη υπάρχει στις σχέσεις κράτους και πολιτών.

Πρόκειται δε για μία ήδη βαθιά και κακή πληγή.