Προγράμματα αντί... οργής;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μολονότι ούτε απευθείας διάλογος μεταξύ των βασικών διεκδικητών της εξουσίας υπήρξε, ούτε καν «debate» μεταξύ του συνόλου των πολιτικών αρχηγών, η προεκλογική περίοδος που λήγει σε λίγα εικοσιτετράωρα σηματοδοτήθηκε από δύο τινά.

Αφενός, προσπάθεια αποφυγής έντασης μεταξύ των κυριότερων πολιτικών παρατάξεων -με πρωτοστατούσα σε αυτή τη διαδικασία τη ΝΔ- και αφετέρου, επικέντρωση της όποιας αντιπαράθεσης στο πεδίο του προγραμματικού λόγου, με κύρια ευθύνη αυτή τη φορά του ΣΥΡΙΖΑ, δίχως ωστόσο να απουσιάζει η πολεμική από τη ρητορική του (ύπαρξη «κρυφής ατζέντας» ΝΔ κ.λπ.).

Κατά πόσον, δε, θα τύχει απήχησης η προσπάθεια του πρωθυπουργού και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρα, για την αναβίωση στοιχείων πόλωσης και την αποκόμιση εκλογικού οφέλους εξ αυτών, θα το γνωρίζουμε… τη βραδιά των εκλογών.

Αυτό το οποίο ήδη γνωρίζουμε -με τις βασικές προεκλογικές συγκεντρώσεις των κομμάτων να εκκρεμούν- είναι ότι οι δρόμοι της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων δεν κατακλύστηκαν ακόμη μία φορά από «διαμαρτυρόμενους», «αγανακτισμένους» ή τις όποιες άλλες εκφάνσεις αυτών και ότι η όποια προεκλογική πόλωση δεν εμφανίστηκε να διαχέεται στην κοινωνία.

Το γεγονός αυτό συνιστά, τουλάχιστον, μία «πρόοδο» έναντι των προεκλογικών περιόδων που βίωσε η χώρα μας κατά τη διάρκεια των μνημονιακών ετών.

Οφείλεται στο τέλος των ψευδαισθήσεων και στην ύπαρξη «ωριμότητας»; Αποτελεί ένδειξη κόπωσης ή και αποξένωσης μερίδας της κοινωνίας έναντι των πολιτικών της εκπροσώπων;

Επί της ουσίας, τούτο είναι άγνωστο, αν και ορισμένες ενδείξεις θα έχουμε και πάλι το βράδυ των εκλογών, από το επίπεδο της αποχής. Ας μην ξεχνάμε, όμως, πως «τα μπάνια του λαού» βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη και ως αποτέλεσμα το μήνυμα της αποχής -όποια κι αν είναι αυτή- μπορεί να είναι συγκεχυμένο.

Επί της ουσίας, η προεκλογική περίοδος που ολοκληρώνεται το βράδυ της Παρασκευής κατέδειξε ότι η πόλωση δεν είναι ο μόνος δρόμος που μπορούν να ακολουθήσουν οι πολιτικές παρατάξεις του τόπου στην προσπάθειά τους να μεγιστοποιήσουν την κομματική τους συσπείρωση ή να προσελκύσουν νέους ψηφοφόρους.

Εν προκειμένω, τούτο συνέβη επειδή η ΝΔ ενήργησε με συγκρότηση και σχέδιο προς αυτή την κατεύθυνση και παρά τις περί του αντιθέτου «παροτρύνσεις» από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, για να υπάρξει αυτός ο χορός, απαιτούνται τουλάχιστον δύο χορευτές… ακόμη κι αν ο ένας εξ αυτών κατηγορείται από τον άλλον ότι «κρύβεται».

Κατά πόσον αυτή η διαδικασία έδωσε τον απαιτούμενο χώρο για τη διεξαγωγή μίας πλήρους ή τουλάχιστον εκτενούς προγραμματικής συζήτησης μεταξύ των κυριότερων κομμάτων, είναι βεβαίως αμφίβολο.

Το εκλογικό σώμα έλαβε για ακόμη μία φορά, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, σε μεγάλο βαθμό αποσπασματική πληροφόρηση τόσο ως προς τα σχέδια των δύο πλευρών όσο και ως προς την κοστολόγησή τους -και άρα βιωσιμότητά τους.

Ως αποτέλεσμα, παρά τη διαφαινόμενη απουσία της οργίλης ψήφου -τουλάχιστον όπως τη γνωρίζαμε έως τώρα- δεν υπήρξε αναβάθμιση του περιεχομένου της προεκλογικής συζήτησης στη βάση του προγραμματικού λόγου των δύο πλευρών.

Αντίθετα, επιχειρήθηκε για ακόμη μία φορά η αναβίωση ταυτοτικών ρόλων, περί τα δύο κόμματα, (υπέρμαχος της κοινωνίας, πολέμιος των ελίτ κ.λπ.), που μικρή ανταπόκριση εμφανίζονται να έχουν πλέον στο εκλογικό σώμα.

Περισσότερα, όμως, επί όλων αυτών… τη βραδιά των εκλογών.