Οι καβγάδες και η ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσα διαδραματίζονται εσχάτως στον χώρο της Δικαιοσύνης περί την υπόθεση της Novartis, επί της ουσίας των οποίων η στήλη ούτε δύναται ούτε επιθυμεί να σχολιάσει, αναδεικνύουν διαχρονικά προβλήματα που σχετίζονται με θεμελιώδεις δημοκρατικές λειτουργίες και το βαθύ έλλειμμα που παρουσιάζει η χώρα μας επ’ αυτών.

Οι πλέον θεμελιώδεις κανόνες, επί των οποίων εδράζουν τη λειτουργία τους οι κυριότερες αστικές δημοκρατίες του Δυτικού κόσμου, ουδέποτε εδραιώθηκαν στον τόπο μας.

Ο διαχωρισμός των εξουσιών, ακόμη και σήμερα, όχι μόνον είναι ανύπαρκτος -καθιστώντας τη μία εξουσία υποχείριο της άλλης- αλλά το πολιτικό προσωπικό της χώρας επέλεξε συνειδητά να διαιωνίσει αυτή την κατάσταση, αρνούμενο να συμπεριλάβει τις αναγκαίες τροποποιήσεις στον καταστατικό χάρτη της χώρας, κατά την πρόσφατη διαδικασία αναθεώρησής του.

Πώς είναι δυνατόν σε αυτόν τον τόπο, ακόμη και να κάνουμε λόγο περί της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, όταν βάσει του άρθρου 90, παρ. 5 του Συντάγματος προβλέπεται ότι στις θέσεις του προέδρου και του αντιπροέδρου των τριών ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας (Αρείου Πάγου, Ελεγκτικού Συνεδρίου και Συμβουλίου της Επικρατείας) διορίζονται -με προεδρικό Διάταγμα- πρόσωπα που προτείνει το υπουργικό συμβούλιο;

Όταν ακόμη και οι θέσεις του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, του γενικού επιτρόπου του Ελεγκτικού Συνεδρίου και του γενικού επιτρόπου των διοικητικών δικαστηρίων, πληρούνται κατά ακριβώς τον ίδιο τρόπο, γιατί να υποθέσουμε, έστω προς στιγμήν, ότι το «αεροστεγές» αυτού του συστήματος είναι διασφαλισμένο;

Υπό αυτό το πρίσμα, για ποια ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας από την εκτελεστική μπορούμε να κάνουμε λόγο;

Αντίστοιχα, όταν ο κάθε βουλευτής  αδυνατεί -επί της ουσίας- να διαφοροποιηθεί από την εκάστοτε κομματική γραμμή και διακινδυνεύει την έξωσή του από τις τάξεις του κόμματος με το οποίο εξελέγη, τι είδους διάκριση νοείται μεταξύ εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας;

Οι παρελάσεις των αποπεμφθέντων βουλευτών από τα εκάστοτε κυβερνώντα κόμματα της τελευταίας οκταετίας, οσάκις ετίθετο προς ψήφιση στη Βουλή το κείμενο του κάθε μνημονίου, δεν αρκούν για να υπογραμμίσουν την αιχμαλωσία της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία;

Ας μη γελιόμαστε, φίλτατοι.  

Στην Ελλάδα, ακόμη κι αν το Σύνταγμα ορίζει διαφορετικά, η κυρίαρχη εξουσία ήταν και παραμένει αποκλειστικά η εκτελεστική, κατά το ατυχές πρότυπο άλλων καχεκτικών δημοκρατιών ανά την Υφήλιο.

Εάν σήμερα τίθενται σαφή ερωτήματα σχετικά με τα όσα διαδραματίζονται στα ανώτατα κλιμάκια της ελληνικής Δικαιοσύνης, τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι ο τόπος μας ουδέποτε φρόντισε να διασφαλίσει τη διάκριση των εξουσιών.

Ουδέποτε μπόρεσε να ενστερνισθεί, έτσι, τις κυριότερες αξίες του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και άρα τις αρχές  που διέπουν τις σύγχρονες δημοκρατίες στη Δύση.

Όταν απουσιάζει όμως η διάκριση ή ο διαχωρισμός των εξουσιών, πώς είναι δυνατόν να υπάρξει λογοδοσία και όταν αυτή απουσιάζει, πώς νοείται η εξασφάλιση διαφάνειας;

Η αιτία των προβλημάτων, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, βρίσκεται στην κορυφή και εν προκειμένω στο Σύνταγμα. Η δε άρνηση του πολιτικού προσωπικού της χώρας να συναινέσει στην προώθηση των αναγκαίων τροποποιήσεών του, μόνον ως επιβεβαίωση της επιθυμίας του να παραμείνει ο «απόλυτος άρχων» της κατάστασης, μπορεί να ερμηνευτεί.

Ας μην ξεχνάμε, όμως. Ο κυρίαρχος λαός είναι εκείνος που τους προσφέρει νομιμοποίηση και στις 7 Ιουλίου θα του δοθεί ακόμη μία ευκαιρία ως προς αυτό…