Τα μαχαίρια και η ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στο ελληνικό πολιτικό «παίγνιο», καθ’ οδόν προς τις εκλογές, μόνο μία λέξη εμφανίζεται να έχει σημασία: πόλωση.  

Αυτή είναι που θα ενισχύσει τους δύο πολιτικούς πρωταγωνιστές και αυτή ευθύνεται για τη -σταδιακή έως τώρα και εσχάτως ραγδαία- αποσάθρωση του λεγόμενου μεσαίου χώρου και δη της κεντροαριστεράς.

Εργαλεία, δε, ως προς τη συντήρηση και ενίσχυση αυτής της πολωτικής διαδικασίας υπάρχουν πολλά. Από τα «συνήθη» περί τον χώρο της οικονομίας, έως τα εθνικά και την «Πρεσπολογία», όπως βεβαίως και την παραδοσιακή σκανδαλολογία, ένθεν κακείθεν.

Κατά πόσο βοηθά «όλο αυτό» τον τόπο είναι, ευλόγως, μία άλλη υπόθεση…

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, μολονότι προ έτους είχε αποδοθεί πρόθεση δημιουργίας προβλημάτων στη ΝΔ εκ της ανακίνησης του ζητήματος της γείτονος από την κυβέρνηση, τελικώς το πλήγμα δέχθηκαν Ποτάμι και ΚΙΝΑΛ ενώ -απλά- κορυφώθηκε η αντιπαράθεση ΝΔ και κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Ταυτόχρονα, εξυπηρετήθηκε η ανάγκη του έως πρότινος ήσσονος κυβερνητικού εταίρου, ΑΝΕΛ, να αποταθεί στην εκλογική του βάση «απαλλαγμένος» από τα βάρη της διακυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από θέση «ισχύος» καθώς παρέμεινε αμετακίνητος στη -θεωρούμενη πλέον ως μαξιμαλιστική-, θέση της μη χρήσης του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία της γείτονος, κατά σύνθετο ή μη τρόπο.

Θα μπορούσε να έχει άλλη τροπή η υπόθεση των διαπραγματεύσεων με τη γείτονα και, βεβαίως, εκείνη του εγχώριου πολιτικού διαλόγου, επί ενός -θεωρούμενου ως- μείζονος σημασίας εθνικού θέματος;

Η απάντηση είναι σαφώς ναι. Τουλάχιστον αυτό μαρτυρά η μέχρι τούδε ιστορία.  

Το 1993, η ΠΓΔΜ εντάχθηκε στον ΟΗΕ με αυτή την ονομασία με τη συναίνεση της χώρας μας, κατόπιν διαλόγου των πολιτικών δυνάμεων της εποχής, το 1995 συνήφθη η περίφημη Ενδιάμεση Συμφωνία στη βάση του ιδίου κλίματος συναίνεσης και το 2008, κατά τρόπο επίσης συναινετικό, συμφωνήθηκε από τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας η συζήτηση με τη γείτονα στη βάση της σύνθετης ονομασίας που θα περιείχε τον όρο «Μακεδονία» αλλά με γεωγραφικό προσδιορισμό, έναντι όλων.

Αντίθετα, στη διάρκεια του τελευταίου έτους, κατά το οποίο εξελίχθηκε και κορυφώθηκε η υπόθεση των Σκοπίων, αντίστοιχη διαδικασία εξεύρεσης συναίνεσης δεν επιδιώχθηκε, με ευθύνη κυρίως -αν και όχι εξ ολοκλήρου- της κυβέρνησης, παρά τις κατ’ ιδίαν συναντήσεις του πρωθυπουργού με σειρά πολιτικών αρχηγών.

Η συμφωνία με τη γείτονα αποκρυσταλλώθηκε και υπογράφηκε στις Πρέσπες με σύσσωμη την αντιπολίτευση στον ρόλο του παρατηρητή ενώ στους μήνες που ακολούθησαν η αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης (αξιωματικής και λοιπής) εστιάστηκε στις προβλέψεις της Συμφωνίας περί γλώσσας / εθνότητας και στην ερμηνεία τους και στον ισχυρισμό ότι -πλέον- υπήρξαν παραχωρήσεις εκ μέρους της ελληνικής πλευράς στις οποίες ουδεμία κυβέρνηση είχε συναινέσει κατά το παρελθόν.

Υπό το πρίσμα όλων αυτών, μολονότι η Συμφωνία των Πρεσπών εμφανίζεται να επιλύει ένα ζήτημα το οποίο εκκρεμεί επί σχεδόν μία τριακονταετία και ενισχύει τη σταθερότητα στην περιοχή των Βαλκανίων, ο τρόπος με τον οποίο προωθήθηκε η σύναψή της συνέβαλε στη δημιουργία ενός άκρως πολωτικού κλίματος μεταξύ των δύο κυριότερων πολιτικών παρατάξεων στην Ελλάδα.

Όταν, δε, συγκρούονται τα… βουβάλια, είναι γνωστή η τύχη των… βατράχων, που ενδεχομένως θα βρεθούν στο ενδιάμεσο.

Τεχνητή ή επί της ουσίας -δεν έχει καμία σημασία, πλέον- η πόλωση εξυπηρέτησε άριστα τις επιδιώξεις των μεγαλύτερων πολιτικών σχηματισμών και συνέθλιψε τον ενδιάμεσο χώρο.