Η νηφάλια προσέγγιση

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν ακόμη και οι -αποδεδειγμένα- φίλα διακείμενοι υποδεικνύουν σύνεση και προσοχή σε ένα ζήτημα το οποίο, ελέω της άτυπης προεκλογικής περιόδου που διανύουμε, έχει αναχθεί σε σημείο πολιτικής αντιπαράθεσης και υπερθεματισμού, τον κατώτατο μισθό, τότε ίσως είναι ώρα για προσοχή και περίσκεψη από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.

Εάν πάρουμε «τοις μετρητοίς», λοιπόν, όσα μας είπε χθες ο φίλτατος -ιδίως για την κυβέρνηση- Πιερ Μοσκοβισί, κοινοτικός επίτροπος επί των Οικονομικών, αναφορικά με τον κατώτατο μισθό, λέγοντας ότι οι αποφάσεις που θα ληφθούν πρέπει να είναι εφαρμόσιμες και κατάλληλες, «λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση της οικονομίας και τα δεδομένα των άλλων χωρών», το μήνυμα είναι σαφές πλην διττό.

Ναι, χρειάζονται αυξήσεις αλλά προσοχή μην το… παρακάνετε.

Τα λεγόμενα του Ευρωπαίου επιτρόπου αντικατοπτρίζουν δύο τινά.

Πρώτον, τα ευρήματα της Eurostat, σύμφωνα με την οποία «σε σύγκριση με το 2008, οι κατώτατοι μισθοί (εκφρασμένοι σε ευρώ) ήταν υψηλότεροι τον Ιανουάριο του 2018 σε κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ που διέθετε εθνικό κατώτατο μισθό, με εξαίρεση την Ελλάδα, όπου ήταν χαμηλότεροι κατά 14% (συσσωρευμένοι για περίοδο 10 ετών, με μέσο ετήσιο ρυθμό μεταβολής 1,5%)».

Δεύτερον, το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας, η Ελλάδα ανέκτησε σημαντικό τμήμα της ανταγωνιστικότητας που είχε απολέσει κατά τα προηγούμενα χρόνια και η οποία είχε βρεθεί στο επίκεντρο ενός εκ των δύο αιτίων της χρεοκοπίας της. Αυτής του εμπορικού ελλείμματος.

Σήμερα, που η έτερη αιτία, τα δημοσιονομικά, στέκουν εν πολλοίς «θεραπευμένα», μην αποδομήσετε ό,τι έχετε χτίσει από πλευράς ανταγωνιστικότητας, μας είπε -σε ελεύθερη μετάφραση-, ο φίλτατος Μοσκοβισί και βεβαίως δεν έχει άδικο.

Τις απόψεις του, πάντως, δεν είναι σαφές ότι συμμερίζεται η φιλτάτη κα Ε. Αχτσιόγλου, υπουργός Εργασίας.

Ερωτηθείσα σχετικώς λίγο μετά τη συνάντησή της με τον κ. Μοσκοβισί, είπε ότι η Κομισιόν είναι υπέρ της αύξησης του κατώτατου μισθού, αλλά υποστηρίζει «ότι οι αυξήσεις θα πρέπει να είναι προσεκτικές και άρρηκτα συνδεδεμένες με την αύξηση της παραγωγικότητας, λαμβάνοντας υπόψη και την ανεργία».

Όπως είπε, τον ενημέρωσε για την πρόταση της ειδικής επιτροπής του υπουργείου για αυξήσεις 5%-10%, «την οποία λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη».

Όπως επίσης δεν είναι σαφές ότι τις συμμερίζεται και ο επίσης φίλτατος Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος έχει λάβει θέση υπέρ της αύξησης του κατώτατου μισθού με ρυθμό διπλάσιο εκείνου της οικονομικής ανάπτυξης, η οποία στέκει σήμερα περί το 2% και ο ίδιος υπόσχεται -εφόσον αναλάβει την εξουσία- να την επιταχύνει σημαντικά, με μέσο ρυθμό 4% κατά την επόμενη δεκαετία.

Με άλλα λόγια, οι δύο κυριότερες πολιτικές παρατάξεις του τόπου υπόσχονται ή τουλάχιστον εμφανίζονται προετοιμασμένες να προχωρήσουν σε σημαντική αύξηση του κατώτατου μισθού και μάλιστα κατά περίπου αντίστοιχα ποσοστά.

«Με το καλό και αέρα στα πανιά τους», ίσως, αναφωνήσετε, προσθέτοντας ενδεχομένως ένα «καιρός είναι…» και προφανώς δεν θα έχετε άδικο, δεδομένου ότι σήμερα ο κατώτατος μισθός στέκει για τους υπαλλήλους άνω των 25 ετών στα 586,08 ευρώ και για τους κάτω των 25 ετών, στα 510,95 ευρώ.

Σύμφωνοι. Όμως, ας μην ξεχνάμε ότι το κύριο βάρος της ελληνικής οικονομίας φέρουν οι ΜμΕ και ιδίως οι πολύ μικρές επιχειρήσεις (ΣΕΒ: πολύ μικρές: 96,9%, μικρές 2,7%, μεσαίες: 0,4%), οι οποίες είναι και οι πλέον ευάλωτες, υπό τις παρούσες ακόμη ασταθείς και υπερφορολογημένες συνθήκες.

Όπως, αντίστοιχα, οφείλουμε να προσμετρήσουμε -σε μία συζήτηση περί ανταγωνιστικότητας- πρώτον, ότι αυξήσεις στον κατώτατο μισθό είναι βέβαιον ότι θα μετακυλισθούν και στα λοιπά μισθολογικά κλιμάκια αλλά και ότι οι ελληνικές ΜμΕ υστερούν σημαντικά έναντι των ευρωπαϊκών από πλευράς παραγωγικότητας, η οποία είναι μόνον στο 40% της αντίστοιχης στην ΕΕ.

Υπό το πρίσμα αυτό, όταν ο φίλτατος Μοσκοβισί μιλά για τις «συνθήκες της οικονομίας» αλλά και τις «άλλες χώρες», ίσως θα έπρεπε να τον ακούσουμε μάλλον… νηφάλια και πάντως μακριά από προεκλογικό οίστρο.

Είμαστε ικανοί γι' αυτό;