Το δίλημμα του βουλευτή πριν από την κάλπη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν οποιαδήποτε διαφοροποίηση από την «κομματική γραμμή» σε περιπτώσεις «κρίσιμων» κοινοβουλευτικών ψηφοφοριών μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμη και ως «αποστασία», τι νόημα έχουν έννοιες όπως η «ψήφος κατά συνείδηση» ή η -λεγόμενη- ελευθερία κρίσης εκ μέρους των βουλευτών;

Εν μέσω του τρέχοντος ορυμαγδού τελεσιγράφων προς βουλευτές διαφόρων κομμάτων, απειλών περί διαγραφών και άλλων τινών σε περίπτωση απόκλισης από τα «συμπεφωνημένα» και την κομματική πειθαρχία, ποιος είναι τελικά ο ρόλος του βουλευτή;

Σε ποιον λογοδοτεί και ποιον εκπροσωπεί; Το κόμμα βάσει του οποίου εξελέγη ή όσους τον τίμησαν δια της ψήφου των, στις κατά τόπους εκλογικές περιφέρειες;

Πριν τις δύο -χαρακτηριζόμενες ως- κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή, περί παροχής ή μη ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και περί της Συμφωνίας των Πρεσπών, ίσως, θα ήταν χρήσιμο να τεθεί για ακόμη μία φορά αυτό το -μάλλον αέναο- ερώτημα. Ακόμη κι αν δεν βρει -κατ’ ανάγκη- την απάντησή του.

Σε διαφορετική περίπτωση, οι αιρετοί εκπρόσωποί μας στο κοινοβούλιο θα έπρεπε να θεωρούνται ως πειθήνια ανδρείκελα, προς τα οποία η ψήφος είναι δι’ υπαγορεύσεως και πάσα άλλη χρησιμότητα προαιρετική.

Εάν, όμως, ήταν -ή είναι- όντως έτσι τα πράγματα, τότε ποια η ποιότητα της Δημοκρατίας στον τόπο μας;

Ποια η ανάγκη να ψηφίζουμε πρόσωπα, με σταυρό «προτίμησης», αντί κομματικών ψηφοδελτίων με «εκλόγιμες» ή μη θέσεις και ποια η ανάγκη να καταρτίζονται ψηφοδέλτια ανά περιφέρεια αντί ενός ενιαίου ψηφοδελτίου «Επικρατείας»;

Οι βουλευτές, εντέλει, δεν οφείλουν να απηχούν -και- τις απόψεις των τοπικών εκλογέων τους; 

Αντίστοιχα, εάν δεν υφίσταται η έννοια της κομματικής πειθαρχίας, τουλάχιστον επί των λεγόμενων «κρίσιμων» ζητημάτων, τότε ποια η ανάγκη κομματικών σχηματισμών;

Σε μία κοινοβουλευτική Δημοκρατία στην οποία -έχει παρατηρηθεί- τα νομοσχέδια  ψηφίζονται βάσει κομματικής γραμμής, ακόμη κι αν οι βουλευτές που ψηφίζουν επ’αυτών δεν έχουν καν εισέλθει στη βάσανο της ανάγνωσής τους, αυτοί οι προβληματισμοί ηχούν, ενδεχομένως, ως πολυτέλεια.

Εάν τους ξεπεράσουμε, όμως, κι αν θεωρήσουμε ως δεδομένη τη βουλευτική υπακοή -όπως κατά κανόνα πράττουμε-, τότε προς τι ο κόπος περί ελεύθερης δημοκρατικής βούλησης;

Όσα διαδραματίζονται, χρόνια τώρα και ειδικά εσχάτως, στα κοινοβουλευτικά πράγματα της χώρας συνιστούν συχνά μία παρωδία. Ενίοτε, δε, άτεχνα και πρόχειρα στημένη.

Οδηγεί, δε, αυτή η παρωδία στην ευθεία υποβάθμιση της Δημοκρατίας στον τόπο μας και στην απαξία του πολιτεύματος έναντι των πολιτών.

Οδηγεί στη γενική αίσθηση του «όλοι ίδιοι είναι» και ότι όλος ο ντόρος είναι «για την καρέκλα».

Ποιον συμφέρει, όμως, αυτή η διαδικασία απαξίωσης, αν όχι τους εχθρούς της Δημοκρατίας;

Τα νομοθετήματα και οι Συνθήκες μπορεί να περνούν, η ζημιά, όμως, μένει και ενισχύει μόνον τα άκρα του πολιτικού φάσματος και τον ρόλο που αυτά διαδραματίζουν.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι επικείμενες δύο ψηφοφορίες, περί παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και περί της Συνθήκης των Πρεσπών είναι όντως κρίσιμες.

Όχι μόνο για την παραμονή του κ. Α. Τσίπρα στην εξουσία για μερικούς μήνες ακόμη ή για την επίλυση του ζητήματος της γείτονος, αλλά κυριότερα για τη διακρίβωση -ή εντέλει την επιβεβαίωση- των συνθηκών υπό τις οποίες βρίσκεται η Δημοκρατία στη χώρα μας.

Κάτι, πιθανώς, χρήσιμο, εάν όντως προωθηθεί η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος…