Στην ευθεία των εκλογών

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν όλα εξελιχθούν «ομαλώς», από την υπόθεση του πρόσφατου ενδοκυβερνητικού «διαζυγίου», ο μεν κ. Α. Τσίπρας εξέρχεται με προοπτική άσκησης εξουσίας ακόμη ολίγων μηνών, ο δε κ. Π. Καμμένος, έχοντας διασώσει την ιδιότητα των ΑΝΕΛ ως κοινοβουλευτικού κόμματος, τουλάχιστον πέντε εδρών.

Σε τι βαθμό θα ωφελήσουν τη χώρα αυτές οι δύο εξελίξεις, μέλλει βεβαίως να αποδειχθεί…

Διότι, εντέλει, από αυτή την παράμετρο θα κριθεί η όποια αξία του εγχειρήματος που παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες ημέρες και το οποίο οδηγεί στην εκ νέου διεκδίκηση της εμπιστοσύνης της Βουλής από την κυβέρνηση Τσίπρα.

Πρόκειται, δε, περί ενός εγχειρήματος το οποίο υπακούει απολύτως στα θεσμικά αλλά και πολιτικά οριζόμενα.

Ο μεν κ. Τσίπρας εμφανίζεται πρόθυμος να απεμπολήσει τη συνταγματική ευχέρεια που έχει να συνεχίσει τη διακυβέρνηση της χώρας δίχως την ανανέωση της εμπιστοσύνης του κοινοβουλευτικού σώματος, ο δε κ. Καμμένος αφήνει «ελεύθερους» τους βουλευτές του να ψηφίσουν κατά συνείδηση στη στήριξη ή μη της κυβέρνησης Τσίπρα, ενώ επιβάλλει «κομματική πειθαρχία» μόνον σε ό,τι αφορά στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Γεγονός καταφανώς ανορθόδοξο, πλην «χρήσιμο» για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.

Δίχως να αναλωθούμε σε μία μάλλον ανούσια συζήτηση περί προσχημάτων, το «δια ταύτα» της υπόθεσης είναι ότι -πλην απροόπτου- η κυβέρνηση Τσίπρα οδεύει ώστε να εξασφαλίσει -κατά μέγιστο- περί τους εννέα μήνες ζωής ακόμη.

Θα πρόκειται, δε, περί ενός κυβερνητικού βίου ο οποίος θα διεξαχθεί σε μία ευθέως προεκλογική περίοδο και σε κλίμα έντασης αλλά και αμφισβητήσεων, εξαρτωμένης βεβαίως της έκβασης της κοινοβουλευτικής ψηφοφορίας περί παροχής εμπιστοσύνης και της ταυτότητας των προθύμων να παράσχουν τη στήριξή τους στην κυβέρνηση Τσίπρα.

Κατά την περίοδο αυτή, η κυβέρνηση δεν θα πορευτεί ως η ετερόκλητη συμμαχία του παρελθόντος, αλλά ως μία «καθαρόαιμη» αριστερή κυβέρνηση, με… ολίγη έξωθεν στήριξη.

Κατά πόσον θα αποτυπωθεί το γεγονός αυτό στη ροή του κυβερνητικού έργου, μέσω της προώθησης νομοθετημάτων σε σχέση με την Παιδεία ή την Εκκλησία ή άλλων, στα οποία έστεκαν αντίθετοι έως τώρα οι ΑΝΕΛ, μέλλει βεβαίως να καταδειχθεί.

Όπως αντίστοιχα, μέλλει να καταδειχθεί και συνολικά η αξία της διατήρησης της εξουσίας από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, στην παρούσα λεγόμενη «μεταμνημονιακή» εποχή.

Εάν, δηλαδή, πέραν των νομοθετημάτων που έχει διακηρύξει ότι επιθυμεί να προωθήσει (ασφαλιστική ρύθμιση των 120 δόσεων, νομοθετικό πλαίσιο για την πρώτη κατοικία, πλαίσιο ρύθμισης κόκκινων δανείων κ.α. και βεβαίως της συνταγματικής αναθεώρησης), η κυβέρνηση Τσίπρα θα σταθεί ικανή και πρόθυμη να προωθήσει νομοθετήματα ή μέτρα που θα αναζωπυρώσουν την οικονομική δραστηριότητα.

Οι μέχρι τούδε επιδόσεις της στον τομέα μάλλον ως περιορισμένες μπορούν να κριθούν -καθώς ουδέποτε επιβεβαιώθηκε η περίφημη θεωρία του «ελατηρίου» στην οικονομία- και είναι αμφίβολο εάν κατά τους επόμενους, πολιτικά ταραχώδεις, μήνες, μπορούν να βελτιωθούν σημαντικά.

Όταν, όμως, ζητάς παράταση ή εντέλει συνέχιση του κυβερνητικού σου βίου, οφείλεις να συνοδεύεις αυτό το αίτημα και με την απαραίτητη στόχευση -το λεγόμενο αφήγημα-, ώστε τούτο να μην εκληφθεί, αν μη τι άλλο, ως αυτοσκοπός.

Υπό αυτό το πρίσμα, το ζητούμενο των επόμενων μηνών είναι κατά πόσον θα αποδειχθεί ωφέλιμη για τον τόπο και την οικονομία του η συνέχιση της παρούσας διακυβέρνησης, τόσο από πλευράς εφαρμοζόμενων μέτρων όσο και οικονομικού κλίματος.

Τούτο, όμως, μπορεί να κριθεί μόνον εκ του αποτελέσματος και -ενδεχομένως- στην κάλπη.