Αμα θες να φύγεις, φύγε…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, σύμφωνα με τη λαϊκή θυμοσοφία. Κάτι που ίσχυε, τουλάχιστον έως τώρα, και για τη συγκυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου.

Μαζί κυβέρνησαν μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, μαζί και μετά από εκείνες του Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους, στη βάση αυτής της περίφημης «έντιμης συνεργασίας», όπως την έχουν περιγράψει.

Ακόμη και η ευθεία διαφωνία των δύο πλευρών επί της Συμφωνίας των Πρεσπών «διευθετήθηκε» και αυτή στο ίδιο πνεύμα, με την τοποθέτηση των ΑΝΕΛ ότι θα αποχωρήσουν από την κυβέρνηση όταν και όποτε κατατεθεί προς κύρωση στη Βουλή η συγκεκριμένη συμφωνία.

Άρα, προς τι οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί περί «αποστασίας» και περί ενός νέου «ανένδοτου» εκ μέρους του φίλτατου κ. Καμμένου, αν όχι -ενδεχομένως- για την προετοιμασία μίας «ηρωικής εξόδου»;

Η ώρα μηδέν για τις συνταγματικές αλλαγές στα Σκόπια έχει φθάσει και η συνέχεια είναι -λογικό επόμενο- να δοθεί στην ελληνική Βουλή, όπου θα κατατεθεί προς κύρωση η συμφωνία.

Αυτό δεν είναι το σημείο «δίχως επιστροφή» για τους ΑΝΕΛ, βάσει όσων έχει υποστηρίξει επανειλημμένως ο κ. Καμμένος;

Ούτως ή άλλως, όπως διαβεβαιώνει η κυβέρνηση, η συμφωνία θα κυρωθεί από «την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών» (Δ. Τζανακόπουλος), ακόμη κι αν την καταψηφίσουν κάποιοι εκ των ΑΝΕΛ, ενώ και στο πεδίο της διακυβέρνησης δεν τίθεται ζήτημα, ακόμη κι αν αυτή διεξαχθεί υπό το καθεστώς ανοχής, όπως επίσης διαβεβαιώνει η κυβέρνηση.

Προς τι, άρα, οι αλαλαγμοί Καμμένου;

Τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα είχε προβλέψει, στο πλαίσιο της έντιμης συνεργασίας του με τον φίλτατο κ. Τσίπρα;

Αν μη τι άλλο, εάν οι ΑΝΕΛ τηρήσουν τη δέσμευσή τους περί αποχώρησης από τον κυβερνητικό συνασπισμό, θα λυθούν και οι κάθε είδους απορίες σχετικά τόσο με την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, όσο και με τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης.

Οι κάθε λογής πρόθυμοι θα πρέπει να κάνουν ένα βήμα εμπρός και να πιστοποιήσουν την προθυμία τους και ενδεχομένως τη στάση τους έναντι της συμφωνίας Τσίπρα - Καμμένου, για την οποία έκανε λόγο μόλις πρόσφατα ο τελευταίος (14/12/2018), περί μη συμμετοχής βουλευτών των ΑΝΕΛ σε ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντίστοιχα -από την πλευρά της- η κυβέρνηση θα πρέπει να πιστοποιήσει ότι εξακολουθεί να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της Βουλής, ζητώντας την εκ νέου. Αυτό, τουλάχιστον, επιτάσσουν τα πολιτικά ήθη στις δημοκρατίες, σε περιπτώσεις κατάρρευσης ενός κυβερνητικού συνασπισμού, με την αποχώρηση ενός εκ των συμμετεχόντων μερών και την απώλεια -συνεπακόλουθα- της πλειοψηφίας στη Βουλή.

Υπάρχει, βέβαια, και η οδός του «σταγονόμετρου», βάσει της οποίας το μέλλον μίας κυβέρνησης, η οποία θα κυβερνά υπό καθεστώς «ανοχής», θα συναρτάται από την υπερψήφιση ή την καταψήφιση του κάθε νομοσχεδίου -ή τουλάχιστον, όσων χαρακτηρίζονται ως σημαντικά- που θα καταθέτει στη Βουλή.

Προφανώς, όμως, αυτά δεν γίνονται σε μία χώρα η οποία εξαρτά την περαιτέρω πορεία της από το αίσθημα σταθερότητας που επιθυμεί να αποπνέει, ώστε να ανακτήσει την εμπιστοσύνη του διεθνούς επενδυτικού κοινού…

Έτσι δεν είναι;

Άρα, λοιπόν, εάν όντως οι ΑΝΕΛ νιώθουν ότι η «έντιμη συνεργασία» δοκιμάζεται ετούτη την εκλογική χρονιά, γιατί δεν το κάνουν αυτό το περίφημο βήμα εξόδου;

Ούτως ή άλλως, εκλογική είναι η χρονιά και θα πρέπει να θυμίσουν στους ψηφοφόρους τους πού πατάνε και τι πρεσβεύουν….