Οι κανόνες είναι κοινοί. Η ζυγαριά;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο λόγος εμπλοκής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην κρίση της ευρωζώνης, με το πρώτο ελληνικό μνημόνιο, το 2010, ήταν οι ανησυχίες που έτρεφε η Γερμανία έναντι της «Κομισιόν», εκτιμώντας την ως πολιτικά επηρεαζόμενη.

Πρόκειται για ανησυχίες οι οποίες επιβεβαιώθηκαν επανειλημμένως κατά την εξέλιξη αυτής της κρίσης αλλά και στη συνέχεια.

Λόγοι πολιτικής σκοπιμότητας, για την εξυπηρέτηση των ισχυρότερων οικονομιών της ευρωζώνης, απέτρεψαν ή καθυστέρησαν τη λήψη κρίσιμων αποφάσεων σε σειρά περιπτώσεων, τόσο αναφορικά με την Ελλάδα όσο και με άλλες χώρες με προβλήματα χρέους ή τραπεζικού συστήματος.

Ως αποτέλεσμα, διαμορφώθηκε επί σειρά ετών η εκτίμηση ότι οι κανόνες ή τουλάχιστον η εφαρμογή τους ήταν «α λα καρτ».

Μόλις, χθες, δε, είδαμε την τελευταία πτυχή αυτής της πολιτικής.

Η Γαλλία δεν είναι Ιταλία, μας είπε χθες ο φίλτατος Πιερ Μοσκοβισί, αρμόδιος επίτροπος περί τα οικονομικά, όπως μας είχαν πει οι προκάτοχοι της θέσης του ότι η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα, στην προσπάθειά τους να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις σχετικά με την κρίση στην οποία βρισκόταν -και παραμένει σε πολλά επίπεδα- η ευρωζώνη.

Προφανώς ουδεμία περίπτωση «προβληματικής» χώρας, είτε από δημοσιονομικής πλευράς είτε από τραπεζικής ή άλλης, δεν είναι ταυτόσημη με κάποια άλλη. Κοινός παρονομαστής όλων, όμως, είναι ότι σε κάποιο σημείο, αυτές οι χώρες παραβίασαν τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας και η Κομισιόν, κατά κανόνα, έκανε τα «στραβά μάτια», έως ότου η υπόθεση να φθάσει στο «αμήν».

Κατά ακριβώς τον ίδιο τρόπο που παρέβλεψε το ελληνικό ζήτημα πριν αυτό κορυφωθεί, την περίοδο 2009-2010 -μολονότι σαφώς «γνώριζε»-, η Κομισιόν είχε επιτρέψει, λίγο νωρίτερα, στη Γαλλία να παραβιάζει τους δημοσιονομικούς κανόνες, πριν τεθεί αυτή η χώρα σε διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος.

Είχε δώσει μάλιστα έτσι τη δυνατότητα στην τότε υπουργό Οικονομικών Κ. Λαγκάρντ να ισχυρίζεται ότι θα ασχοληθεί με την υπόθεση του ελλείμματος... μετά από ένα ή δύο χρόνια.  

Αντίστοιχα, η Κομισιόν έκανε τα «στραβά μάτια» το 2016 -αλλά και νωρίτερα- στην υπόθεση της Ισπανίας, «βάζοντας πλάτη» στη μάχη του φίλτατου Ραχόι «κόντρα στους Ποντέμος», όπως επίσης συνεχίζει να παραβλέπει την περίπτωση του υπερβολικού -βάσει των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας- εμπορικού πλεονάσματος της Γερμανίας.

Όσο για την περίπτωση της Ελλάδας και τη σπουδή της Κομισιόν να περατωθεί ομαλώς ο οκταετής  μνημονιακός της βίος, ούτε λόγος... για όσους κατοικούν στην Ιερουσαλήμ.

Έτσι, λοιπόν, όταν ο φίλτατος Μοσκοβισί υποστηρίζει ότι όλοι πρέπει να κάνουν μεταρρυθμίσεις αλλά συνάμα και ότι «δεν υπάρχει πρόβλημα», είναι σαφές πως το καντάρι που κρατάει ως Οικονομικός Κομισάριος είναι μάλλον «πειραγμένο».

Διότι, εντέλει, οι κανόνες είτε είναι κοινοί είτε δεν είναι.

Αν και μόλις εφέτος εξήλθε η Γαλλία από τη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος, μετά από εννέα χρόνια παραμονής σε αυτή, το μόνο που είχε να πει η Κομισιόν αναφορικά με τις πρόσφατες εξαγγελίες παροχών από τον Εμ. Μακρόν, δια στόματος μάλιστα του φίλτατου Β. Ντομπρόβσκις -και όχι μέσω του (Γάλλου πολιτικού) Μοσκοβισί, ήταν ότι... «θα το δούμε».

Βεβαίως, κατά τραγική ειρωνεία, ο μόνος που εμφανίζεται να έχει «πάρει ζεστά» την υπόθεση της μεταρρύθμισης της ευρωζώνης και της ενοποίησης της δημοσιονομικής εποπτείας στα κράτη-μέλη της είναι ο ίδιος ο Μακρόν... αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση, η οποία -κατά πάσα βεβαιότητα- έχει ήδη «σκοντάψει»...