Το στρατηγικό πλεονέκτημα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι ανησυχίες που διετύπωσε χθες η Die Welt, μία σοβαρή και μάλλον συντηρητική γερμανική εφημερίδα, περί ενδεχόμενης εξάρτησης της Γερμανίας από ελληνικά εφοπλιστικά συμφέροντα σε ζητήματα προμήθειας υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), είναι -κατά τα φαινόμενα- βάσιμες.

Όπως επισημαίνεται στο σχετικό δημοσίευμα, κάθε δεύτερη παραγγελία πλοίου μεταφοράς LNG στην ασιατική αγορά προέρχεται από Έλληνα εφοπλιστή και ήδη οι ναυτιλιακές εταιρείες ελληνικών συμφερόντων ελέγχουν ένα σημαντικό κομμάτι, της τάξης του 20%, αυτής της ταχέως αναπτυσσόμενης αγοράς, παγκοσμίως.

Οι Έλληνες εφοπλιστές είδαν νωρίς την ευκαιρία και -ορισμένοι εξ αυτών- έσπευσαν να την εκμεταλλευθούν, επενδύοντας σε πλοία μεταφοράς καυσίμου LNG, δημιουργώντας έτσι μία κρίσιμη μάζα επί της οποίας σήμερα επεκτείνονται.

Δεν θα αργήσει ο καιρός, δε, σύμφωνα με γνώστες της ναυτιλιακής αγοράς, κατά τον οποίο το μερίδιο των πλοίων LNG θα είναι υπέρτερο εκείνου των πλοίων μεταφοράς πετρελαίου (VLCC), όπου ήδη κυριαρχεί το ελληνικό στοιχείο όπως και στην αγορά των πλοίων μεταφοράς εμπορευμάτων, containers.

Δεν είναι η πρώτη φορά, εξάλλου, που οι φίλτατοι Γερμανοί «υποκύπτουν» στη ναυτική ισχύ των Ελλήνων, όπως πιστοποιεί η αρνητική κατάληξη σειράς γερμανικών εταιρειών του κλάδου, παρά τα υπέρογκα δάνεια που είχαν λάβει από τον εκεί τραπεζικό τομέα.

Υπό αυτό το πρίσμα και δεδομένης της ιστορίας του ελληνικού εφοπλισμού, η εξέλιξη που περιγράφουν στην φίλτατη “Die Welt” δεν θα έπρεπε να ξενίζει. Αντίθετα, επιβεβαιώνει τον κανόνα που λέει ότι «οι Έλληνες μπορούν».

Το ατυχές, βεβαίως, είναι ότι -επίσης κατά κανόνα- οι Έλληνες «μπορούν» εκτός Ελλάδας.

Η εξήγηση στο γεγονός αυτό έγκειται, κατά πάσα βεβαιότητα, στα ειδικά χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος εντός του οποίου καλούνται να αναπτύξουν την επιχειρηματική τους δράση: εντός ή εκτός Ελλάδος.

Στο πλήρως απελευθερωμένο -πλην αυστηρά ελεγχόμενο και άκρως ανταγωνιστικό- διεθνές περιβάλλον, το ελληνικό στοιχείο πετυχαίνει, όταν εγχωρίως αδυνατεί να κατακτήσει αντίστοιχα επίπεδα επιτυχίας.

Πρόκειται περί ενός «στρατηγικού πλεονεκτήματος» ή περί ενός μονίμως «στραβού γιαλού»;

Προφανώς, ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Πρόκειται, απλά, περί της απουσίας των ειδικών συνθηκών που μπορούν να χαρακτηριστούν ως «πρόσφορες» για την ανάπτυξη του επιχειρείν εγχωρίως.

Εάν, δε, οι ειδικές συνθήκες που επικρατούν στην παγκόσμια ναυτιλιακή αγορά δεν συνιστούν μέτρο για την αξιολόγηση του όποιου επιχειρηματικού εγχειρήματος, αρκεί να δούμε τις διαφορές του ελληνικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος έναντι του μέσου όρου, είτε στην Ευρώπη, είτε παγκόσμια, σε σειρά άλλων αγορών, επί μεταποιητικών ή λοιπών δραστηριοτήτων.

Ενεργειακό κόστος, γραφειοκρατία, μη μισθολογικές επιβαρύνσεις κάθε είδους, καθυστερήσεις στη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης και μία σειρά άλλων παθογενειών, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως της υψηλής φορολογίας και του ασθενούς τραπεζικού συστήματος, εξακολουθούν να συνθέτουν ένα περιβάλλον εντός του οποίου δεν ευδοκιμεί η επιχειρηματικότητα.

Αντίθετα, στον διεθνή στίβο, όπου όλα αυτά αίφνης απουσιάζουν, οι Έλληνες πρωτεύουν κάνοντας ακόμη και τους κραταιούς Γερμανούς να ανησυχούν σχετικά με το ενδεχόμενο εξάρτησής τους από ελληνικά συμφέροντα για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών τους και δη στον τομέα του LNG.

Όλα αυτά, μάλιστα, πότε; Τη στιγμή κατά την οποία η χώρα μας φέρεται να ολοκλήρωσε μία οκταετή περίοδο μεταρρυθμίσεων και θεραπείας των -από πολλού χρόνου- διαπιστωμένων παθογενειών της.

Εάν, όμως, δεν τα καταφέραμε να «επιδιορθώσουμε» τα του οίκου μας στη διάρκεια αυτής της περιόδου, υπό συνθήκες «εξαναγκασμού» ή απώλειας «κυριαρχίας», όπως είχαν χαρακτηριστεί, γιατί θα έπρεπε να ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε τώρα;