Η πολιτική δεν είναι επάγγελμα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μολονότι ακόμη και αυτό είναι αμφιλεγόμενο στις ημέρες υπερφορολόγησης και υψηλών ασφαλιστικών εισφορών που διανύουμε, το επάγγελμα είναι -κυρίως- μία δραστηριότητα από την οποία κερδίζεις τα προς το ζην.

Ο οικοδόμος, ο έμπορος, ο δικηγόρος, ακόμη και ο γιατρός, ο οποίος θεωρητικά επιτελεί λειτούργημα, είναι επαγγέλματα, όπως τόσα άλλα, του δημοσιογράφου συμπεριλαμβανομένου.

Ο πολιτικός δεν είναι.

Το γεγονός αυτό μάς το θύμισε χθες ο φίλτατος κ. Γ. Μπουτάρης, ο οποίος, παρά το βέβαιον της επανεκλογής του (όσο μπορεί να χαρακτηριστεί ως βέβαιο κάτι εξ όσων διαδραματίζονται στην πολιτική), αποφάσισε να μη θέσει ξανά υποψηφιότητα για τον δημαρχιακό θώκο της Θεσσαλονίκης.

«Η απόφαση να μη διεκδικήσω τον δήμο είναι καθαρά προσωπική. Έχω 16 χρόνια που υπηρετώ την Τοπική Αυτοδιοίκηση», ανέφερε. Όπως πρόσθεσε, «ο δήμαρχος δεν είναι επάγγελμα, είναι υπηρεσία, γι' αυτό δεν πρέπει να περνάει τις δύο θητείες». «Ό,τι είχα να δώσω, το έδωσα», σημείωσε, στα καταληκτικά στάδια της δεύτερης θητείας του στον δημαρχιακό θώκο.

Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις προτάσεις του για τη δρομολογούμενη Συνταγματική Αναθεώρηση, ανώτατο όριο για τους βουλευτές πρέπει να είναι οι τρεις θητείες.

«Όσοι έχουν διατελέσει βουλευτές σε τρεις διαδοχικές βουλευτικές περιόδους δεν μπορούν να ανακηρυχθούν υποψήφιοι ούτε να εκλεγούν βουλευτές στις αμέσως επόμενες εκλογές. Το κώλυμα της παραγράφου αυτής δεν συντρέχει για βουλευτικές περιόδους με διάρκεια μικρότερη των 32 μηνών. Από το κώλυμα εξαιρούνται οι πρόεδροι κοινοβουλευτικών ομάδων και όσοι έχουν διατελέσει πρωθυπουργοί», αναφέρει χαρακτηριστικά η κυβερνητική πρόταση.

Είναι μία σωστή πρόταση, που θα όφειλε να υιοθετηθεί και από την αντιπολίτευση και να επεκταθεί και στον θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης, ακόμη και υπό τη συντετμημένη εκδοχή των δύο θητειών που προτείνει ο φίλτατος Μπουτάρης.

Εάν δεν μπορείς να δώσεις, να προσφέρεις ό,τι έχεις να προσφέρεις σε δύο -άντε τρεις- θητείες, τις περισσότερες τι τις θέλεις;

Ούτως ή άλλως, υπό κανονικές συνθήκες, μετά από τρεις συνεχείς θητείες -πλήρους διάρκειας- θα έχουν κυλήσει 12 χρόνια παρουσίας στο κοινοβούλιο και θα έχει ανανεωθεί σε σημαντικό βαθμό το ίδιο το εκλογικό σώμα. Το βουλευτικό σώμα γιατί να μην ανανεώνεται, αντιστοίχως;

Γιατί να διαιωνίζονται οι όποιες πελατειακές σχέσεις που έχουν ενδεχομένως αναπτυχθεί στο μεταξύ διάστημα και γιατί να μη δίνεται, βάσει θεσμοθετημένων κανόνων και όχι μέσω κινήσεων σκοπιμότητας ή προτίμησης, η δυνατότητα ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού της χώρας;

Γιατί να περιορίζεται η «αντιπροσωπευτικότητα» της δημοκρατίας μας στους ίδιους και τους ίδιους και η ανανέωση του πολιτικού της προσωπικού να συμβαίνει μόνον ελέω της μεγαθυμίας των κυριότερων πολιτικών παρατάξεων και του τρόπου κατάρτισης των ψηφοδελτίων τους;

Υπό αυτό το πρίσμα -και προτού συνεχιστεί περαιτέρω ο κατηφορικός δρόμος στον οποίο φαίνεται να κινείται η διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης, δεδομένων όσων γλαφυρών διαδραματίστηκαν χθες στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή-, η αντιπολίτευση και δη η αξιωματική οφείλει να συναινέσει στο χρονικό «πλαφόν» των βουλευτικών θητειών.

Άνθρωποι οι οποίοι εξελέγησαν για πρώτη φορά προ δεκαετιών στην ελληνική Βουλή οφείλουν να παραχωρήσουν τις θέσεις τους σε νεότερους ή εντέλει σε άλλους, ώστε και αυτοί να μπορέσουν να διεκδικήσουν την ψήφο του εκλογικού σώματος και να προσφέρουν όσα έχουν να προσφέρουν, εάν εκλεγούν.

Η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, ακόμη κι εάν είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι το εκλαμβάνουν ως τέτοιο.