Με «αν», η Ιστορία δεν... γράφεται

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η έκφραση μετάνοιας εκ μέρους του πρώην πρωθυπουργού Γ. Α. Παπανδρέου, χθες, στη διάρκεια εκδήλωσης στη βρετανική πρωτεύουσα, σχετικά με τη μη διενέργεια δημοψηφίσματος το 2011, ελάχιστη αξία έχει πλέον, υπό το φως όσων βίωσε η χώρα μας κατά τη διάρκεια του μνημονιακού της βίου.

Ούτε το ακριβές ερώτημα του δημοψηφίσματος ήταν σαφές, καθώς οι πιέσεις Σαρκοζί και Μέρκελ το προσδιόριζαν σε «ναι ή όχι για το ευρώ» ενώ η κυβέρνηση Παπανδρέου επιθυμούσε «ναι ή όχι στο μνημόνιο», ούτε εάν τελικά θα το κέρδιζε, όπως υποστήριξε χθες ο ίδιος.

Το μόνο βέβαιο από όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι το συγκεκριμένο δημοψήφισμα δεν διενεργήθηκε και πως η χώρα ετέθη υπό την τρικομματική κυβέρνηση του Λ. Παπαδήμου.

Όταν, τελικώς, δε, ετέθη στην κρίση του εκλογικού σώματος παρεμφερές ερώτημα, στο δημοψήφισμα του 2015, με τη γνωστή και πολλαπλώς αμφιλεγόμενη μορφή του, η τότε κυβέρνηση Τσίπρα έσπευσε να ανατρέψει το αποτέλεσμά του, εν τοις πράγμασι, μέσω της διεθνούς φήμης «κυβίστησης» που έκανε, διατηρώντας όμως τη χώρα στο ευρώ.

Κατά την ίδια παπανδρεϊκή λογική, εάν ο φίλτατος Α. Σαμαράς δεν βιαζόταν να αναλάβει την εξουσία, θέτοντας στο περιθώριο την κυβέρνηση Παπαδήμου ή εάν δεν έπραττε το ίδιο ο επίσης φίλτατος κ. Α. Τσίπρας, ρίχνοντας την κυβέρνηση Σαμαρά επ' αφορμή της διαδικασίας ανάδειξης Προέδρου της Δημοκρατίας, ίσως τα πράγματα να είχαν διαφορετική έκβαση και ίσως η Ελλάδα να είχε ξεμπερδέψει νωρίτερα με τα μνημόνια.

Όμως, αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ, διότι τα πράγματα ουδέποτε πήραν αυτή την τροπή.

Όπως επίσης δεν θα μάθουμε ποτέ ποια θα ήταν η τύχη της χώρας εάν το εκλογικό σώμα απέρριπτε το 2011 ένα (πιθανό) ερώτημα σχετικά με την υπαγωγή της σε καθεστώς μνημονίου παρά τις περί του αντιθέτου πεποιθήσεις του κ. Παπανδρέου- όπως έπραξε το 2015, μολονότι μία «ιδέα» περί αυτού μάς έδωσαν οι πρόσφατες αποκαλύψεις για το τι θα συνέβαινε εάν ο κ. Α. Τσίπρας εγκατέλειπε πρόωρα τη 17ωρη διαπραγμάτευσή του με τους Ευρωπαίους εταίρους, το καλοκαίρι του 2015.

Το μόνο στο οποίο οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι έχει δίκιο ο φίλτατος κ. Παπανδρέου, εξ όσων εξιστόρησε στη χθεσινή εκδήλωση του LSE -και εκεί έγκειται η αξία της χθεσινής του «μετάνοιας»- είναι ότι εάν είχε όντως διενεργηθεί το δημοψήφισμα του 2011, ο ελληνικός λαός θα είχε βρεθεί ταχύτερα αντιμέτωπος με τα επίχειρα της όποιας απόφασής του.

Η γνώση αυτή, δε, θα τον είχε -ενδεχομένως- θωρακίσει, τουλάχιστον έως έναν βαθμό, έναντι των όποιων λαϊκιστικών ισχυρισμών ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να περάσει ταχύτατα στην ανάπτυξη, μέσω του σχεδίου Σαμαρά (Ζάππεια) ή ότι τα μνημόνια σχίζονται «με ένα νόμο και ένα άρθρο», αφού για την εφαρμογή τους ή όχι, θα είχε αποφανθεί ο ίδιος ο ελληνικός λαός.

«Αυτό που μετανιώνω περισσότερο είναι ότι το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ. Αν το είχαμε κάνει, θα το είχαμε κερδίσει. Οι ‘Έλληνες θα είχαν το πρόγραμμα και θα βγαίναμε από αυτό πολύ γρηγορότερα. Μέχρι το 2012-13 θα είχαμε βγει από την κρίση και από το πρόγραμμα διάσωσης. Θα είχαμε βέβαια να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, αλλά θα βγαίναμε στις αγορές και σε καλύτερη θέση», είπε ο κ. Παπανδρέου.

Με «αν», όμως, φίλτατοι, δεν γράφεται η ιστορία.

Διότι ακόμη και σήμερα, που βιώσαμε τους λαϊκισμούς, την πολεμική κατά των μνημονίων, την πλημμελή εφαρμογή τους, το δημοψήφισμα, την κωλοτούμπα αλλά και το τέλος της μνημονιακής περιόδου, ακόμη πασχίζουμε να συμφιλιωθούμε με την ανάγκη για αλλαγή και πραγματική μεταρρύθμιση της ελληνικής οικονομίας.

Εάν αυτή η γνώση είχε γίνει κοινό κτήμα από το 2011, τότε όντως, τα πράγματα να είχαν πάρει την τροπή που περιέγραψε ο φίλτατος Παπανδρέου.

Όμως, μείναμε με το «αν»...