Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τα πάντα εκ του αποτελέσματος κρίνονται και στη χώρα μας αυτό διαμορφώνεται, κατά κύρια βάση, για την εξυπηρέτηση του «πελάτη».

Έτσι, την επομένη του μνημονίου εξακολουθούμε να χορεύουμε στον χορό που πρωτοσύρθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και ουδέποτε σταμάτησε να είναι… σουξέ, παρά την εναλλαγή των κυριοτέρων πολιτικών κομμάτων στην κυβέρνηση.

Για την ακρίβεια, αυτή η εναλλαγή στηρίχθηκε σε ακριβώς αυτόν τον χορό αλλά και στη σκανδαλολογία.

Στην εκπεφρασμένη πρόθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ανακαλέσει τα μέτρα μείωσης των συντάξεων, που είχε δεσμευτεί να εφαρμόσει από 01.01.2019, η ΝΔ υπερθεμάτισε λέγοντας ότι θα καταργήσει τον νόμο Κατρούγκαλου, τον οποίο ούτως ή άλλως δεν είχε υπερψηφίσει.

Στο θέμα των αναδρομικών προς ενστόλους, πανεπιστημιακούς, δικαστικούς και λοιπούς δικαιούχους, για το οποίο κατέθεσε τροπολογία η κυβέρνηση στη Βουλή, η αξιωματική αντιπολίτευση απαντά ότι τάσσεται υπέρ της επίλυσής του, καθώς αφορά αμετάκλητη δικαστική απόφαση, η οποία μάλιστα εφαρμόζεται με καθυστέρηση.

Για τη συμφωνία προθέσεων που ανακοίνωσαν ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος,  η ΝΔ απαντά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε καθυστερημένα πάγιες θέσεις της ίδιας για τις σχέσεις με την Εκκλησία.

Για τις εξαγγελθείσες προσλήψεις στον δημόσιο τομέα, που συνδέονται με την υποτιθέμενη «απελευθέρωση» 10.000 θέσεων χάρις στη συμφωνία με την Εκκλησία, η ΝΔ δηλώνει ότι η κυβέρνηση εμπαίζει τους πολίτες, δίχως ωστόσο να τοποθετείται στο ερώτημα εάν θα προχωρούσε και η ίδια σε προσλήψεις, εφόσον βρισκόταν στην εξουσία.

Για την υπόθεση των Σκοπίων, που όφειλε να μην υφίσταται καν εδώ και χρόνια και για την οποία προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ προωθούσαν παρεμφερή ονοματολογική λύση, δηλώνει -κατηγορηματικά- ότι δεν θα ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, οποτεδήποτε κι αν  έρθει προς ψήφιση στη Βουλή, υπό το φως και των σφοδρών αντιδράσεων κοινού που παραδοσιακά ταυτίζεται με τις απόψεις της.

Ο κατάλογος μικρών ή μεγαλύτερων ρυθμίσεων και πολιτικών πελατειακού χαρακτήρα είναι μακρύς και σαφώς δεν αφορά μόνο τις ημέρες μας, αλλά ξεδιπλώνεται σε όλο το εύρος της Μεταπολίτευσης, με απαρχή -κυρίως- την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ενώ στοιχεία του σαφώς προϋπήρχαν, με τον μανδύα του «ρουσφετιού».  

Έχει διαμορφώσει συνειδήσεις, έχει καλλιεργήσει κουλτούρες και αποτελεί -αναπόδραστα- τον σκοπό, βάσει του οποίου κινείται η πολιτική ζωή του τόπου, κατά κύριο λόγο, στις προεκλογικές περιόδους, όπως η -άτυπη- που διανύουμε.

Υπό αυτό το φως, ελάχιστη σημασία έχουν στοιχεία όπως ο συνεχιζόμενος κατήφορος της Ελλάδας στους διεθνείς δείκτες ανταγωνιστικότητας, η επιδείνωση του εμπορικού ισοζυγίου και ο δυνητικός κίνδυνος που προβάλλει για τη δημοσιονομική υγεία, στον απόηχο των όποιων παροχών, τωρινών ή μελλοντικών.

Το ζήτημα είναι να εξυπηρετείται ο πελάτης, ώστε -όταν έρθει η ώρα- «να μας τιμήσει διά της ψήφου του», ασχέτως εάν ακριβώς αντίστοιχες πρακτικές του παρελθόντος φέρουν το σημαντικότερο μερίδιο ευθύνης για τη χρεοκοπία και την κρίση που εξακολουθούμε να βιώνουμε.

Με άλλα λόγια, όταν το κυρίαρχο σκεπτικό είναι «τύφλα να έχουν τα δίδυμα ελλείμματα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, αν είναι να βρεθούμε στην εξουσία», τότε προς τι όλος ο κόπος και ο σαματάς με τα μνημόνια;

Τώρα για το τι θα λέει ο «πελάτης» μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, προφανώς, υπάρχει… καιρός.