Ωρα για… χάσιμο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σήμερα στο Γκρατς, όχι πολύ μακριά από τον γραφικό «πύργο του ρολογιού» που φιλοξενεί αυτή η αυστριακή πόλη, οι υπουργοί Μεταφορών και Περιβάλλοντος της ΕΕ θα συναντηθούν, ατύπως, με αντικείμενο -μεταξύ άλλων- την ώρα.

Ένα θέμα, φαινομενικά λυμένο εδώ και δεκαετίες, που ανεφύη στην ευρωπαϊκή ατζέντα με πρωτοβουλία του φίλτατου Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, προέδρου της Κομισιόν, σύμφωνα με τον οποίο τα κράτη-μέλη της ΕΕ θα πρέπει να προσδιορίσουν έως τον προσεχή Απρίλιο εάν προτιμούν να παραμείνουν στη θερινή ή τη χειμερινή ώρα και πάντως… να πάψουν να αλλάζουν τα ρολόγια τους, δύο φορές ετησίως.

Για αυτή την υπόθεση, δε, η Κομισιόν διενήργησε «δημόσια διαβούλευση» με τη μορφή «δημοσκόπησης», στην οποία 4,6 εκατ. Ευρωπαίοι αποφάνθηκαν, σε ποσοστό 84%, ότι η ΕΕ πρέπει να διαθέτει «στάνταρ» ώρα, τουλάχιστον ανά κράτος-μέλος και να μην αλλάζει κάθε εξάμηνο.

Μόνη λεπτομέρεια το γεγονός ότι περίπου 3 εκατ. εξ όσων συμμετείχαν στη σχετική έρευνα ήσαν Γερμανοί, η χώρα των οποίων ούτως ή άλλως… δεν αλλάζει ώρα από το 1980.

Το όλο θέμα δεν «έμεινε» εκεί. Πέραν της… διήμερης υπουργικής συνάντησης που αρχίζει σήμερα στο Γκρατς, έχουν συσταθεί ειδικές ομάδες εργασίας του Ευρωκοινοβουλίου για το ζήτημα της ώρας, οι οποίες καλούνται να προσδιορίσουν εάν υπάρχει όφελος από την αλλαγή ή μη της ώρας, ποιες θα είναι οι τυχόν επιπτώσεις στην καθημερινότητα των πολιτών, στη διενέργεια των σιδηροδρομικών και αεροπορικών συγκοινωνιών, καθώς και σε σειρά άλλων συναφών ζητημάτων.

Παράλληλα, σε αντίστοιχες ομάδες εργασίας που συνεδρίασαν στις Βρυξέλλες προέκυψε ότι η Πορτογαλία και η Ελλάδα επιθυμούν τη διατήρηση του υφιστάμενου καθεστώτος, ήτοι την εναλλαγή μεταξύ χειμερινής και θερινής ώρας, ενώ η Γαλλία, η Ισπανία, η Ολλανδία, η Δανία και η Φινλανδία θέλουν τη χειμερινή ώρα ως μόνιμη λύση. Στον αντίποδα, η Γερμανία, η Πολωνία, η Κύπρος καθώς και τα κράτη της Βαλτικής τάσσονται υπέρ της θερινής ώρας… εσαεί.

Εάν, όμως, για ένα θέμα, με το οποίο ουδείς ασχολιόταν πριν το θυμηθεί ο φίλτατος Γιούνκερ, και για το οποίο δεν είναι απολύτως σαφές ότι προκύπτει κάποιο ξεκάθαρο όφελος, η ΕΕ δεν μπορεί να βρει άκρη -τουλάχιστον όχι σύντομα-, τότε ποια η τύχη των… σοβαρότερων ζητημάτων;

Φερειπείν, ποια είναι η ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική έναντι της μεγαλύτερης στη μεταπολεμική ιστορία της Ευρώπης μεταναστευτικής και προσφυγικής κρίσης, πέραν της «δωροδοκίας» της Τουρκίας να διατηρήσει στα εδάφη της περίπου 3 εκατ. πρόσφυγες που ήδη φιλοξενεί; Οι «επαφές» που προγραμματίζει ο κ. Γιούνκερ σε χώρες της Αφρικής τους επόμενους μήνες;

Για τον Ούγγρο ηγέτη Β. Ορμπάν και τους ομοϊδεάτες του στις χώρες του Βίζεγκραντ, αλλά και στην Αυστρία, τι σημαίνουν όλα αυτά, αν όχι ένα «ελευθέρας» για να εφαρμόσουν όποια πολιτική επιθυμούν ανεξαρτήτως της ευρωπαϊκής;

Αντίστοιχα, όταν ως απάντηση στην υπόθεση της δολοφονίας Κασόγκι, η Γερμανία παγώνει τις εξαγωγές όπλων στη Σαουδική Αραβία και ταυτόχρονα Γαλλία και Ισπανία απορρίπτουν ένα ενδεχόμενο εμπάργκο προς αυτή τη χώρα, για ποια ενιαία ευρωπαϊκή στάση μπορούμε να κάνουμε λόγο;

Για ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική, φυσικά, η απόλυτη… σιγή.

Ας μην αναφερθούμε καν σε ζητήματα όπως το μέλλον της Ευρωζώνης, όταν χώρες όπως η Γερμανία -η μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ- αδιαφορεί για τους κανόνες περί εμπορικού πλεονάσματος και άλλες, όπως η Ιταλία ή η δική μας -έως σχετικά πρόσφατα- για όσα προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας σχετικά με το δημοσιονομικό έλλειμμα..

Είναι μάλλον χαμένος… χρόνος!