Παίζοντας την… κολοκυθιά

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Βουλευτές σε… «εφεδρεία». Ο όρος, αν και δεν διατυπώθηκε ευθέως, εισήχθη χθες στο τρέχον πολιτικό λεξιλόγιο της χώρας και μάλιστα από τα πλέον επίσημα χείλη, εκείνα του κυβερνητικού εκπροσώπου Δ. Τζανακόπουλου.

Ερωτηθείς εάν η κυβέρνηση θα έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και χωρίς τους ΑΝΕΛ, όταν και εφόσον κατατεθεί προς κύρωση στη Βουλή η Συμφωνία των Πρεσπών, ο κ. Τζανακόπουλος εξέφρασε τη βεβαιότητά του αλλά και την πεποίθησή του ως προς αυτό.

Δημιούργησε έτσι, όμως, μάλλον εύλογα ερωτήματα.

Εάν όντως υφίστανται βουλευτικές «εφεδρείες», που θα κληθούν να υποκαταστήσουν τους βουλευτές των ΑΝΕΛ στον ρόλο του «εταίρου», ποιοι είναι αυτοί και γιατί δεν κάνουν ένα βήμα εμπρός από τώρα, ώστε -αν μη τι άλλο- να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις περί ενδεχόμενης κυβερνητικής αστάθειας σε περίπτωση αποχώρησης των ΑΝΕΛ;

Ώστε -αν μη τι άλλο- να διαφύγει η κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» την πολιτική οδύνη που συνεπάγεται η συνέχιση της σύμπραξής της με ένα πολιτικό κόμμα, το οποίο βρίσκεται, αφενός, στην άλλη πλευρά του ιδεολογικού φάσματος, αφετέρου, στέκει κάθετα αντίθετο στην πλέον σημαντική πρωτοβουλία εξωτερικής πολιτικής που έχει αναλάβει η κυβέρνηση Τσίπρα, ήτοι, τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Διότι με όσα μας είπε χθες ο φίλτατος κ. Τζανακόπουλος, επιβεβαίωσε ότι η παρούσα κυβέρνηση τελεί υπό προθεσμία -όπως μας είχε επίσης διαβεβαιώσει ο επίσης φίλτατος κ. Π. Καμμένος- ενώ πρόσθεσε, επίσημα πλέον, την παράμετρο των «προθύμων εφέδρων», οι οποίοι θα κληθούν να καλύψουν το όποιο κενό.

Όλα αυτά, όμως, θυμίζουν επικίνδυνα το παιχνίδι της «κολοκυθιάς»: Έχουμε κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ αλλά, αν φύγουν οι ΑΝΕΛ, έχουμε κι άλλους…

Όταν διατυπώνονται, δε, μετά από όσα δήλωσε ο ίδιος ο κ. Αλ. Τσίπρας, ότι δεν θα ανεχτεί καμία άλλη διγλωσσία και προσωπική πολιτική, μάλλον τροφοδοτούν παρά τερματίζουν τα πολιτικά σενάρια περί ανακατατάξεων στο κυβερνητικό στρατόπεδο.

Κυριότερα, παρέχουν έδαφος αμφισβήτησης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, κατά τους τρόπους που προβλέπει το Σύνταγμα.

Σε ό,τι αφορά ενδεχόμενη πρόταση δυσπιστίας, εκ μέρους -φερειπείν- του επίσης φίλτατου κ. Κυρ. Μητσοτάκη, τα πράγματα μάλλον είναι απλά: «Πρόταση δυσπιστίας γίνεται δεκτή, μόνo αν εγκριθεί από την απόλυτη πλειoψηφία τoυ όλoυ αριθμoύ των βoυλευτών», όπως ορίζει το άρθρο 84, παράγραφος 6 του Συντάγματος, ήτοι τουλάχιστον από 151 βουλευτές.

Στην περίπτωση της ψήφου εμπιστοσύνης, ωστόσο, το «πλαφόν» μειώνεται έως και τους 120, καθώς, σύμφωνα πάντα με το Σύνταγμα: «Πρόταση εμπιστoσύνης δεν μπoρεί να γίνει δεκτή, αν δεν εγκριθεί από την απόλυτη πλειoψηφία των παρόντων βoυλευτών, η oπoία όμως δεν επιτρέπεται να είναι κατώτερη από τα δύo πέμπτα τoυ όλoυ αριθμoύ των βoυλευτών».

Θα είναι, όμως, παρόντες οι «προσήκοντες» βουλευτές ή παρέχεται το έδαφος εκπλήξεων και άρα εναλλακτικών εξελίξεων, τις οποίες περιττεύει να απαριθμήσουμε;

Όπως κι αν έχει αυτή η υπόθεση, το μόνο με το οποίο μας αφήνει είναι η αίσθηση της αβεβαιότητας και των τακτικισμών.

Ενός πολιτικού κλίματος, δηλαδή, το οποίο δοκιμάζει τις αντοχές του κοινοβουλευτισμού και συνάμα ελάχιστα προσφέρει στην προσπάθεια ανάκαμψης του τόπου και της οικονομίας, στην περίφημη «μετα-μνημόνιο» εποχή.

Εάν η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα εκτιμά ότι διαθέτει την απαραίτητη κοινοβουλευτική ισχύ, γιατί δεν προκαλεί, εντέλει, τις εξελίξεις, ώστε τούτη να αποσαφηνιστεί κατά τον συνταγματικά προσήκοντα τρόπο;

Την κολοκυθιά την παίζαμε όταν ήμασταν παιδιά. Γιατί να την ξαναθυμηθούμε;