Η λάθος συζήτηση

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μυστικά κονδύλια πάντα υπήρχαν, εξακολουθούν να υπάρχουν και βεβαίως, θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όσο υφίστανται κυβερνήσεις ανά την υδρόγειο, οι οποίες επιθυμούν να κρατούν ένα τμήμα της δραστηριότητάς τους -κατά κανόνα πέραν της επικράτειάς τους- μακριά από κάθε δημοσιότητα.

Εξ ορισμού, λοιπόν, αυτή η συζήτηση δεν θα όφειλε να αφορά τη σκοπιμότητα ύπαρξης κονδυλίων του συγκεκριμένου είδους αλλά τον τρόπο διάθεσής τους και τη σοβαρότητα υπό την οποία μία ευνομούμενη πολιτεία εξασφαλίζει όρους διαφάνειας και λογοδοσίας γύρω από τη χρήση τους.

Περί συναίνεσης, διακομματικής ή άλλης, ας μην κάνουμε καν λόγο, από τη στιγμή και μετά που όχι μόνον έχει μείνει στα χαρτιά το περίφημο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας αλλά ακόμη και η ενημέρωση προς τα άλλα κόμματα, επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, είναι τόσο… φειδωλή.

Διότι, προφανώς ελάχιστη υπηρεσία προσέφεραν οι δημόσιες αντιπαραθέσεις επί του θέματος -με την έκταση που έλαβαν μόνον ως «μυστικές» δεν μπορούν να χαρακτηριστούν-, κατά την πρόσφατη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.

Μολονότι εισαγγελική παρέμβαση σχετική με τη δημοσιοποίηση πληροφοριών για τη χρήση ορισμένων «μυστικών κονδυλίων» εκ μέρους μερίδας του Τύπου ήδη υπήρξε, με εντολή για τη διερεύνηση της διάπραξης του αδικήματος της παραβίασης μυστικών της πολιτείας, είναι βέβαιον ότι το ζήτημα ούτε εκεί «κλείνει», ούτε εκεί είναι το επίκεντρό του.

Η άσκηση εξωτερικής πολιτικής, ευλόγως, αποτελεί προνόμιο της εκάστοτε κυβέρνησης, όμως υποχρέωσή της οφείλει να είναι επίσης η παροχή ενημέρωσης προς την αντιπολίτευση και η προσπάθεια διαμόρφωσης κοινής γραμμής πλεύσης, τουλάχιστον, επί των εθνικής σημασίας θεμάτων.

Με τις εξ Ανατολών απειλές να είναι σαφέστερες παρά ποτέ και με σειρά άλλων ζητημάτων εθνικού χαρακτήρα να βρίσκονται ανοικτά, η χώρα μας -επιτέλους- οφείλει να καταβάλει σοβαρή προσπάθεια, κάποιας μορφής, για την εξασφάλιση σύμπλευσης μεταξύ των πολιτικών εκπροσώπων της επί των συγκεκριμένων θεμάτων.

Έδαφος καπηλείας αυτών των ζητημάτων, είτε για κομματικούς είτε για προσωπικούς λόγους, οφείλει να μην υπάρχει και -πολύ λιγότερο- να αποτελεί τον κανόνα, όπως σήμερα.

Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό της πΓΔΜ, τα εθνικά ζητήματα έχουν υπάρξει -δεκαετίες τώρα- εφαλτήριο πολιτικής ανέλιξης για κόμματα και πρόσωπα και σε μεγάλο βαθμό, η τρέχουσα συζήτηση σχετικά με τα μυστικά κονδύλια εντάσσεται σε ακριβώς αυτό το πλαίσιο.

Πρόκειται, δε, για μία συζήτηση η οποία μας υποτιμά όλους.

Πρώτον, διότι είναι αδιανόητο  να ασκείται εξωτερική πολιτική στη βάση προσωπικών ή κομματικών επιδιώξεων και δεύτερον, επειδή καθιστά αδύναμη -εκ των πραγμάτων- τη θέση της χώρας μας έναντι των εχθρών αλλά και των συμμάχων της.

Εάν αφήσουμε κατά μέρος, έστω πρόσκαιρα, όσα ελέχθησαν κατά την πρόσφατη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, που οδήγησαν σε παραίτηση τον κ. Ν. Κοτζιά από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών, οφείλουμε να σταθούμε σε δύο τινά.

Πρώτον, στην ανάγκη δημιουργίας μηχανισμών, με τη μορφή ενδεχομένως του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, για την κατά το δυνατόν ευρύτερη πολιτική «νομιμοποίηση» της εξωτερικής πολιτικής της χώρας και δεύτερον, διαδικασιών διαφάνειας και λογοδοσίας, που υπό όρους απορρήτου θα μπορούν να εγγυηθούν ότι τα λεγόμενα «μυστικά κονδύλια» δεν θα μπορούν να μετατραπούν σε «μαύρο πολιτικό χρήμα».

Όλα αυτά, βέβαια, προϋποθέτουν τουλάχιστον έναν βαθμό σοβαρότητας και υπευθυνότητας εκ μέρους των κυριοτέρων πολιτικών μας εκπροσώπων…