Με το κεφάλι στην άμμο!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η αδυναμία της ΕΕ να συμφωνήσει σε μία ενιαία «λύση» έναντι του μεταναστευτικού προβλήματος, κατά την πρόσφατη άτυπη σύνοδο κορυφής του Σάλτσμπουργκ, συνιστά, για ακόμη μία φορά, μία σαφή επίδειξη στρουθοκαμηλισμού.

Πρόκειται για ένα πρόβλημα, το οποίο έχει ήδη χωρίσει την Ευρώπη στα δύο, ενισχύοντας ακροδεξιές και εθνικιστικές δυνάμεις από τη μία έως την άλλη άκρη της Γηραιάς Ηπείρου και υπονομεύει τις πλέον θεμελιώδεις αρχές και αξίες, επί των οποίων εδράζεται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Εάν, μόλις πρόσφατα, η Ρωσία με την Τουρκία δεν είχαν καταλήξει σε συμφωνία σχετικά με την επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας, για τη δημιουργία αποστρατικοποιημένης ζώνης γύρω από αυτήν, ο κίνδυνος δημιουργίας μίας νέας στρατιάς προσφύγων εξαιτίας της εκεί αναζωπύρωσης των συγκρούσεων ήταν κάτι περισσότερο από σαφής.

Όλα αυτά, δε, ενώ ήδη περισσότεροι από 3 εκατομμύρια πρόσφυγες βρίσκονται σε τουρκικό έδαφος και αποτελούν δυνητικούς πρόσφυγες για την Ευρώπη.

Η υιοθέτηση των ελληνικών προτάσεων για την επιτάχυνση των διαδικασιών με στόχο την αναβάθμιση της Frontex ως Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής αποτελεί σαφώς θετική εξέλιξη, η υλοποίηση της οποίας, ωστόσο, συναντά ακόμη προσκόμματα εκ μέρους ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών.

Όσον αφορά, δε, τη συμφωνία των Ευρωπαίων ηγετών να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο και άλλες χώρες της Βόρειας Αφρικής για τη συγκράτηση των εκεί παράτυπων μεταναστών, πρόκειται ασφαλώς για ημίμετρο.

Αντίστοιχες συμφωνίες που είχαν συναφθεί στο απόγειο της μεταναστευτικής κρίσης μεταξύ ΕΕ, Τουρκίας και Λιβύης είχαν μόνο μερική επιτυχία, ενώ για τη νέα συμφωνία προωθείται η διοργάνωση συνόδου μεταξύ του Αραβικού Συνδέσμου και της ΕΕ, στα τέλη του τρέχοντος έτους ή στις αρχές του 2019.

Όσο συμφέρουσα κι αν είναι για τη χώρα μας η υπόθεση της «αναδόμησης» της Frontex σε Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή, για λόγους που άπτονται των σχέσεών μας με τη γείτονα Τουρκία, δεν μπορεί να υποστηριχθεί βάσιμα ότι αποτελεί τη «λύση» στο μεταναστευτικό/προσφυγικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και βεβαίως η χώρα μας.

Η σύνοψη για την υπόθεση του προσφυγικού, που προσέφερε χθες ο φίλτατος κ. Αλ. Τσίπρας, μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της άτυπης συνόδου κορυφής, υπήρξε, αν μη τι άλλο, πλήρης: «… είναι το κεντρικό πολιτικό και ιδεολογικό ζήτημα για το μέλλον της Ευρώπης και χωρίζει την Ευρώπη σήμερα σε δύο στρατόπεδα: Από τη μια, όσοι θεωρούν ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί φτιάχνοντας ο καθένας ένα δικό του φρούριο στη χώρα του, να κλειστούμε, δηλαδή, πίσω από φρούρια αλλεπάλληλα στην ευρωπαϊκή ήπειρο για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αυτό. Και από την άλλη, όσοι πιστεύουμε -και ανήκω και εγώ σε αυτούς- ότι για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπίσουμε, πρωτίστως, τις γενεσιουργές του αιτίες. Να αντιμετωπίσουμε, δηλαδή, τους πολέμους, τις συρράξεις, τις ανισότητες στις χώρες από τις οποίες έρχονται αυτές οι μεγάλες μεταναστευτικές ροές….».

Εκεί, η Ευρώπη έχει ήδη αποτύχει.

Αυτή η αποτυχία, δε, αντικατοπτρίζει και τη μνημειώδη αδυναμία της να μετεξελιχθεί σε «κάτι»  περισσότερο από μία χαλαρή οικονομική ένωση μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών.

Δίχως ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική, η ΕΕ ήταν και παραμένει μία οντότητα κατά κύριο λόγο οικονομική και δευτερευόντως πολιτική.

Πρόκειται για ένα πρόβλημα που συνδέεται ευθέως με τη διεύρυνση που γνώρισε κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαπενταετίας και το οποίο ήδη οδηγεί στη σταδιακή αποσύνθεσή της.