Σουπερμάρκετ η Ελλάς!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Έτσι όπως στέκουν σήμερα τα πράγματα, η χώρα μας προσομοιάζει σε ένα απέραντο σουπερμάρκετ, στο οποίο μάλιστα οι «προσφορές» κυριαρχούν ενώ δεν σπανίζουν και τα «δώρα».

Με εσωτερική υποτίμηση που κυμαίνεται από 25% έως και 40% ανά κλάδο στη διάρκεια της κρίσης, τα ελληνικά στοιχεία ενεργητικού αποτελούν «ευκαιρία», στον βαθμό βεβαίως που κάποιος όντως επιθυμεί να βάλει τα χρήματά του στη χώρα μας ενώ εντελώς δωρεάν εξάγουμε πολύτιμο ανθρώπινο κεφάλαιο στην Ευρώπη και αλλού (brain drain).

Η συζήτηση για την υπόθεση των ιδιωτικοποιήσεων και λοιπών άμεσων -ξένης ή εγχώριας προέλευσης- επενδύσεων είναι μακρά και μολονότι στην κατάληξή της ενδεχομένως κρύβεται η απάντηση σε πολλά από τα τρέχοντα δεινά μας, δεν θα μας απασχολήσει σήμερα.

Σήμερα θα αναρωτηθούμε, επ’ ολίγον, για τα «δωρεάν».

Με τις συνθήκες μίας οικονομίας, δηλαδή, η οποία εξώθησε περισσότερους από 450.000 συμπολίτες μας, κατά κανόνα νέους και υψηλής μορφωτικής βαθμίδας, να αναζητήσουν την τύχη τους πέραν της ελληνικής επικράτειας.

Για μία χώρα η οποία διαθέτει την υψηλότερη αναλογία γιατρών σε σχέση με τον πληθυσμό της (περί τις 70.000 ειδικευμένους και δίχως ειδικότητα) μεταξύ των κρατών-μελών του ΟΟΣΑ καθώς και μία από τις υψηλότερες αναλογίες μηχανικών ανά εκατομμύριο πληθυσμού στην Ευρώπη (ΤΕΕ) με 110.000 μηχανικούς, το brain drain σε καιρό κρίσης ίσως δεν αποτελεί παράδοξο.

Καθίσταται, όμως, υπό το φως της αναντιστοιχίας που υπάρχει μεταξύ των θέσεων απασχόλησης που προσφέρουν οι εργοδότες στην Ελλάδα και του περιορισμένου διαθέσιμου προσωπικού να τις καλύψει.

Πρόκειται, δε, για ένα διπλό παράδοξο, το οποίο αφορά τόσο στην απουσία διασύνδεσης του εκπαιδευτικού συστήματος με την αγορά εργασίας όσο και με την άρνηση της τελευταίας να προσφέρει ικανοποιητικές αποζημιώσεις για την πλήρωση των κενών θέσεων που διαθέτει.

Στον ΣΕΒ έχει -περίπου- «μαλλιάσει η γλώσσα τους» να μιλούν για την περίφημη αναντιστοιχία μεταξύ των πραγματικών αναγκών της ελληνικής αγοράς εργασίας σε κατάλληλα καταρτισμένο προσωπικό και του «ανθρώπινου αποτελέσματος» που προσφέρει η τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας.

Όπως, αντίστοιχα, όμως, έχουν κρούσει επανειλημμένα τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με το ενδεχόμενο απώλειας του συγκριτικού πλεονεκτήματος ανταγωνιστικότητας που προσέφερε στη χώρα μας η μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας, επί μνημονιακών ετών.

Κάπου αυτές οι απόλυτα ορθές διαπιστώσεις οφείλουν να «τέμνονται» και να οδηγούν στην εξεύρεση κάποιου είδους ισορροπίας.

Διότι εάν δεν υπάρξει αυτή η τομή, τότε δικαιώνονται όσοι  (λαϊκιστές ή μη) υποστηρίζουν πως δεν είναι δυνατόν να μιλάμε από τη μία για «έλλειμμα σε κρίσιμες δεξιότητες» και από την άλλη να προσφέρουμε «μισθούς πείνας».

Η αναντιστοιχία μεταξύ των πραγματικών αναγκών της χώρας σε καταρτισμένους ανθρώπους και του παραγωγικού αποτελέσματος των ΑΕΙ είναι προφανής, εάν δει κανείς την αθροιστική ή και ετήσια «περίσσεια» πτυχιούχων προς προσφερόμενες θέσεις εργασίας ανά τομέα.

Στους γιατρούς, τους μηχανικούς, τους δικηγόρους και τόσα άλλα επαγγέλματα και βεβαίως η κρίση, με τη βαθιά ύφεση που τη συνόδευσε, προσφέρουν την εύλογη απάντηση.

Δεν είναι, όμως, μία πλήρης απάντηση.  

Σύμφωνα με έρευνα της ManpowerGroup, έξι στους δέκα Έλληνες εργοδότες (59%) δεν βρίσκουν εύκολα κατάλληλο προσωπικό, με κύριους λόγους το σημαντικό έλλειμμα σε: τεχνικές δεξιότητες (hard skills - 29%), απαιτούμενη εμπειρία (27%), προσωπικές δεξιότητες (soft skills - 12%) και, μόλις στην τέταρτη θέση, διαθέσιμους υποψηφίους (11%).

Για αυτό το γεγονός τι απαντά το εκπαιδευτικό σύστημα; Ενδεχομένως ότι «μορφώνουμε» ανθρώπους; Ίσως, αλλά πρέπει να «φάνε» και αυτοί…

Όλη αυτή η εξίσωση, δε, καθίσταται περισσότερο βασανιστική υπό το φως ακόμη ενός στοιχείου: Υπό το φως του συνεχιζόμενου -δικαίως- brain drain, η Ελλάδα της «δωρεάν παιδείας» τι ακριβώς αποκομίζει, πέραν των όποιων διεθνών ευσήμων για τους «υψηλής μόρφωσης νέους» της;

Το «ντόπιο» μέρισμα, ποιο είναι;