Ήταν στραβό το κλήμα…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πόσο βοηθούν στην εμπέδωση κλίματος σταθερότητας και εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία οι συνεχείς δηλώσεις περί κατάρρευσης του κυβερνητικού συνασπισμού, όταν και όποτε έρθει προς κύρωση στη Βουλή η συμφωνία για την ΠΓΔΜ;

Κατά πόσον εξυπηρετείται έτσι ο στόχος της οικονομικής ανάκαμψης και προσέλκυσης άμεσων επενδύσεων από εγχώρια ή αλλοδαπά κεφάλαια;

Υπό το φως της μακράς προεκλογικής περιόδου στην οποία ήδη βρίσκεται η χώρα αλλά και του -ίσως ακραίου- ενδεχομένου αυτή να οδηγηθεί σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις με καθεστώς απλής αναλογικής σε περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης στις εθνικές εκλογές του προσεχούς Μαΐου (ή Οκτωβρίου), η παρούσα στήλη είχε ταχθεί υπέρ της επίσπευσης του χρόνου διενέργειάς τους.

Η κατηγορηματική τοποθέτηση του κυβερνητικού εταίρου ΑΝΕΛ ότι θα άρει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση Τσίπρα και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγηθεί έτσι σε αναζήτηση ενός νέου εταίρου (ή μίας άλλης πλειοψηφίας) επιβεβαιώνει την ανάγκη άμεσης αποσαφήνισης του πολιτικού σκηνικού.

Όσο επιζήμιο είναι για την οικονομική σταθερότητα το αίτημα μίας νέας προσφυγής στις κάλπες, την επομένη των εκλογών -πρακτική στην οποία επιδόθηκε ο φίλτατος κ. Κ. Μητσοτάκης-, άλλο τόσο είναι και το πολιτικά νοσηρό κλίμα στο οποίο βρίσκεται σήμερα η χώρα.

Από τη μία πλευρά, το ενδεχόμενο μίας μακράς και βασανιστικής προεκλογικής περιόδου, με την ένταση στο ζενίθ και από την άλλη, η πιθανότητα άμεσης κατάρρευσης της κυβέρνησης, όταν κατατεθεί προς κύρωση στη Βουλή η Συμφωνία των Πρεσπών ή και νωρίτερα, όπως υποστήριξε χθες ο βουλευτής των ΑΝΕΛ Κ. Κατσίκης.

Στο βάθος του ορίζοντα, δε, η υπόθεση της ανάδειξης ενός νέου Προέδρου της Δημοκρατίας και οι πολιτικοί κλυδωνισμοί που πιθανώς να τη συνοδεύσουν.

Εν μέσω όλων αυτών, καλούμεθα να κτυπήσουμε την πόρτα των διεθνών αγορών ή να προσελκύσουμε επενδύσεις;

Ωσάν να μην έφτανε το αρνητικό κλίμα που προκαλείται διεθνώς από τις αναδυόμενες αγορές, τις εξελίξεις στην Τουρκία και την Ιταλία και την επικείμενη είσοδο σε μία περίοδο αύξησης των επιτοκίων εκ μέρους των κυριότερων κεντρικών τραπεζών, παγκοσμίως, έχουμε και «τα δικά μας».

Έναν κυβερνητικό εταίρο ο οποίος δοκιμάζει την κοινή λογική στην υπόθεση των Σκοπίων και συνεισφέρει ευθέως έτσι στην αποσταθεροποίηση του πολιτικού -και κατά προέκταση οικονομικού- κλίματος, στον απόηχο μίας αξιωματικής αντιπολίτευσης η οποία ζητά εκλογές εδώ και περίπου… τρία χρόνια, όσο δηλαδή και η έως τώρα θητεία της κυβέρνησης.

Εάν όλα αυτά συνέβαιναν ενώ η χώρα ευημερούσε, απολάμβανε χαμηλής ανεργίας και διέθετε άνετη πρόσβαση στις διεθνείς αγορές, ίσως να μην υπήρχε λόγος ενστάσεων.

Όμως δεν είμαστε εκεί, φίλτατοι. Απέχουμε πολύ από το να είμαστε εκεί.

Μετά από μία δεκαετία κρίσης και οκτώ χρόνια μνημονίων, η Ελλάδα παραμένει αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές, εμφανίζει χαμηλή -αν όχι αναιμική- ανάπτυξη, η οποία ελπίζεται ότι θα «αγγίξει» το 2% εφέτος και υψηλή ανεργία, με σημαντικό αριθμό όσων δεν είναι άνεργοι να αμείβονται κατά τρόπο πενιχρό και φυσικά ανεπαρκή.

Είμαστε, δε, εκεί κυρίως εξαιτίας δύο παραμέτρων.

Πρώτον, εξαιτίας της υπόθεσης του χρέους και της απουσίας ενός γενναίου τρόπου διευθέτησής του εκ μέρους των Ευρωπαίων εταίρων μας και δεύτερον, επειδή ακόμη δεν έχουμε πείσει ως προς τις προθέσεις μας και την αποφασιστικότητά μας να πάμε «μπροστά».

Όσο ο τόπος εμφανίζει την παρούσα πολιτική εικόνα, τούτο θα γίνεται ολοένα και δυσκολότερο.