Το μνημόνιο που δεν έχει έρθει… ακόμη!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μας το «θύμισαν» χθες η Deutsche Bank και ο ΣΕΒ.

Μας το λένε και το ξαναλένε, με τις εκθέσεις τους και τα κάθε λογής ραπόρτα τους για την Ελλάδα, σχεδόν όλοι.

Από τους «συνήθεις υπόπτους», Κομισιόν και ΔΝΤ, μέχρι τον κάθε οίκο ή αναλυτή που μας κάνει την τιμή να ασχοληθεί με τα «δικά μας».

«Μην περιμένετε επενδυτική και αναπτυξιακή έκρηξη στη χώρα σας». Τουλάχιστον, όχι σύντομα.

Οι λόγοι πολλοί και γνωστοί και ας μην αναλωθούμε στην πλήρη καταγραφή τους.

Από το φορολογικό καθεστώς και την αναποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής, έως τις καθυστερήσεις στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης και την αέναη διαδικασία κατάρτισης του κτηματολογίου αλλά και τόσα άλλα που ορθώνουν ένα -ενίοτε ανυπέρβλητο- ανάχωμα στην επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις.

Πράγματα με τα οποία πάλεψε η χώρα κατά τον οκταετή μνημονιακό της βίο και ακόμη να νικήσει.

Ο λόγος, δε, ίσως είναι απλός: Διότι αυτή η χώρα ουδέποτε -επί της ουσίας- συνήψε την πλέον θεμελιώδη των συμφωνιών. Εκείνην μεταξύ του κράτους και των πολιτών της.

Τη συμφωνία εκείνη, βάσει της οποίας, από τη μία πλευρά, το κράτος θα σέβεται το χρήμα του κάθε φορολογούμενου πολίτη και θα του προσφέρει ανταποδοτικές υπηρεσίες έναντι των φόρων που του ζητά και από την άλλη, ο πολίτης θα τιμά τις υποχρεώσεις του προς το κράτος και δεν θα αναγάγει τη φοροδιαφυγή… σε εθνικό σπορ.

Σήμερα ζούμε σε ένα απίστευτο και ανατροφοδοτούμενο κράμα υπερφορολόγησης και φοροδιαφυγής, απότοκο του οποίου είναι το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η χώρα.

Δεν θα είχε πολύ περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα ο κάθε γονιός, εάν οι υπηρεσίες που παρείχε στα παιδιά του το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα ήσαν πλήρεις ή τουλάχιστον επαρκείς και αυτός δεν χρειαζόταν να καταφύγει στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα για τη μόρφωση των παιδιών του;

Από αυτό το -επιπλέον- διαθέσιμο εισόδημα δεν θα κατανάλωνε ένα μεγάλο μέρος -αν όχι όλο- για την καλύτερη διαβίωση της οικογένειάς του και δεν θα κατέβαλε, άρα, έτσι ένα μεγαλύτερο ποσό σε έμμεσους φόρους;

Αντίστοιχα, ήταν απαραίτητο να οδηγηθούμε σε μνημόνιο, ώστε να ανακαλύψουμε ότι χορηγούνται επιδόματα αναπηρίας σε απολύτως υγιείς ανθρώπους και ότι η καταστρατήγηση του δικαιώματος στα κάθε λογής επιδόματα που χορηγεί το κράτος αποτελεί διάσπαρτο φαινόμενο;

Σε κάθε τομέα της εκτενέστατης σχέσης μεταξύ του πολίτη και του κράτους συναντάμε «μία από τα ίδια».

Χαμηλή -έως ανεπαρκή- ποιότητα προσφερόμενων υπηρεσιών έναντι υψηλών φόρων και συνάμα εκτεταμένη φοροδιαφυγή ή ακόμη και στοχευμένη συρρίκνωση της φορολογητέας ύλης διαμέσου του περίφημου «αφορολόγητου» (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, εάν μειωθεί, οφείλει να συνοδευτεί και από χαμηλότερο εισαγωγικό συντελεστή).

Η συμφωνία «κυρίων» που έχει σήμερα η ελληνική πολιτεία με τους πολίτες της πάσχει.

Αποτελεί τη συνέχεια της λογικής των διαφόρων φορολογικών περαιώσεων του παρελθόντος, από τις οποίες απαλλαγήκαμε ελέω μνημονίων, σύμφωνα με την οποία το κράτος θεωρούσε εκ προοιμίου τον φορολογούμενο ψεύτη και κλέφτη και ο φορολογούμενος -ο οποίος μπορούσε να κρύψει εισοδήματα- τα έκρυβε.

Η υπερφορολόγηση, δε, των μνημονιακών ετών και βεβαίως της τελευταίας τριετίας, μόνον επιδείνωσε αυτή τη σχέση, παρέχοντας επιπλέον κίνητρο στη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή.

Υπό αυτό το πρίσμα, αντί να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον τροχό στον τόπο μας, μήπως θα ήταν καλύτερα να φανούμε όλοι έντιμοι;

Το κράτος να προσφέρει πραγματική αξία για τα χρήματα που εισπράττει και η φοροδιαφυγή να πάψει να αποτελεί «εθνικό σπορ».

Ίσως, τότε, να μπορέσουμε να ανακτήσουμε και περισσότερη αξιοπιστία έναντι όλων εκείνων που σήμερα «δεν μας πιστεύουν», στερώντας τους επιχειρήματα κάθε λογής, είτε για τη μείωση του χρέους, είτε για την πρόσβαση της χώρας στις αγορές…