Ο Πινοσέτ, η Βενεζουέλα και το μαύρο μας το χάλι!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μετά από μία δεκαετία κρίσης και οκτώ χρόνια μνημονίου, εκεί εξαντλείται ο πολιτικός διάλογος στην Ελλάδα; Στον Πινοσέτ και στη Βενεζουέλα; Σε συνθήματα και ιαχές αντί προτάσεων και επιχειρημάτων;

Την ατυχή έκφραση του φίλτατου Κ. Καραγκούνη την καταδίκασε ακόμη και το ίδιο του το κόμμα ως τέτοια ενώ και ο ίδιος ανασκεύασε. Δεν είναι σαφές ότι η κυβερνητική εμμονή σε αυτήν καταδεικνύει, τουλάχιστον, έλλειψη επιχειρημάτων;

Στο εθνικό Κοινοβούλιο, έστω, ότι έχουμε «συνηθίσει» σε στιγμές όπως αυτές που μας προσέφερε χθες ο φίλτατος κ. Ν. Παππάς. Στο ευρωκοινοβούλιο, όμως, ήταν τόσο απαραίτητη η διαπόμπευση που γνωρίσαμε δια στόματος της επίσης φίλτατης κας Μ. Σπυράκη, που έσπευσε να βρει επιχείρημα (σ.σ. τα επεισόδια στη Θεσσαλονίκη) για να χαρακτηρίσει την κυβέρνηση ως «Πινοσέτ» και να αντιστρέψει έτσι την αρνητική επικοινωνιακή εικόνα για το κόμμα της;

Όπως αντίστοιχα, η ανάσυρση από την αντιπολίτευση, συχνά-πυκνά, της αντιστοίχως ατυχούς πρωθυπουργικής μνείας στη Βενεζουέλα, πόσο προάγει τον πολιτικό διάλογο και την προσπάθεια ανασύστασης της χώρας αλλά και την εξεύρεση ενός -έστω ελάχιστου- κοινού τόπου για την αναγκαία εθνική συνεννόηση;

Το μνημόνιο το «βγάλαμε» χωρισμένοι σε πολέμιους και υπερασπιστές. Ενίοτε, δε, με τα ίδια πρόσωπα σε αντίστροφους ρόλους. Έτσι θα βαδίσουμε τον δρόμο επιστροφής στην κανονικότητα;

Φίλτατοι, κακά τα ψέματα.

Η ελληνική οικονομία δεν είναι και δεν θα είναι για καιρό ακόμη εκεί που θα «έπρεπε» ή εκεί που θα θέλαμε. Παρά τις όποιες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες υπήρξαν στη διάρκεια των τελευταίων ετών, η οικονομία ακόμη πάσχει από σαφή διαρθρωτικά προβλήματα ενώ η υπόθεση των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% επί του ΑΕΠ έως το 2022 και 2,2% για τις επόμενες... δεκαετίες συνιστά ένα αβάσταχτο βάρος στις πλάτες της.

Συνιστά ένα φορτίο το οποίο ουδένα κόμμα μπορεί να σηκώσει βασιζόμενο μόνο στις δικές του δυνάμεις και άρα καλεί για τη διαμόρφωση ευρύτερων σχηματισμών, με την -κατά το δυνατόν- μεγαλύτερη πολιτική νομιμοποίηση.

Ο δρόμος για να φθάσουμε εκεί δεν περνά ούτε από τη... Βενεζουέλα, ούτε από το κλίμα ακραίας πόλωσης που καλλιεργείται ενόψει των επικείμενων εκλογικών αναμετρήσεων, εκ μέρους των κυριότερων πολιτικών παρατάξεων της χώρας.

Τα περί «ποιότητας πολιτικού διαλόγου» τα έχουμε ξεχάσει από πολλού χρόνου σε αυτόν τον τόπο. Ας μην οδηγηθούμε, όμως, σε χειρότερα.

Μία ευρεία πλειοψηφία του ελληνικού λαού εξακολουθεί να δίνει αγώνα ώστε να παραμείνει στα όρια μίας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Κατά πόσον θα τη βοηθήσει σε αυτήν της την προσπάθεια η καλλιέργεια ενός πολωτικού και διχαστικού κλίματος;

Κατά πόσον θα διευκολύνει την προώθηση των απαραίτητων μεταρρυθμιστικών τομών στη λειτουργία του κράτους, του συστήματος απονομής Δικαιοσύνης, στην απασχόληση, στις αγορές και στα επαγγέλματα;

Είμαστε η μοναδική χώρα που πέρασε έναν τόσο μακρύ μνημονιακό βίο, εξ όσων υπήχθησαν σε αυτό το καθεστώς στην ευρωζώνη. Μπήκαμε πρώτοι στο μνημόνιο και βγήκαμε τελευταίοι από αυτό, ενώ η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος το είχαν ήδη... ξεπεράσει.

Ο λόγος, δε, γι' αυτό το γεγονός είναι ότι ουδέποτε υπήρξε εθνική συναίνεση ως προς το ζητούμενο και τον στόχο, που δεν ήταν άλλος παρά η αλλαγή των κακώς κείμενων. Ακόμη χειρότερα, υπήρξε λαϊκισμός και στείρα άρνηση, ένθεν και ένθεν, στις όποιες θετικές πρωτοβουλίες αναλάμβανε η εκάστοτε κυβέρνηση.

Αυτή την πορεία θα ακολουθήσουμε και στη μετά μνημόνιο εποχή και πόσο «μακριά» θα πάμε έτσι;

Μήπως έφτασε, επιτέλους, ο καιρός για ευθύνη και σοβαρότητα;