Αρχίσαμε…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ξήλωμα του μνημονιακού πουλόβερ θα υπάρξει.  Ως προς αυτό, ας μην έχουμε αμφιβολίες, κι ας μετράμε -τυπικά- μόλις μέρες από την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο. Με τις κυριότερες πολιτικές δυνάμεις του τόπου ήδη να ομονοούν ως προς αυτό, ελάχιστα περιθώρια αμφιβολιών απομένουν.

Οι επιπτώσεις αυτού του ξηλώματος, όμως, είναι εκείνες που μέλλει να ξεδιπλωθούν, με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Εγχωρίως αλλά και από το… εξωτερικό. Διότι μπορεί η κυβέρνηση να επιθυμεί -και δη διακαώς- να μη μειωθούν οι συντάξεις, από 01.01.2019, και μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση να δηλώνει ότι θα προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, καταργώντας το νόμο Κατρούγκαλου όταν βρεθεί στην εξουσία, ουδείς όμως μιλά για το τι θα γίνει από εκεί και πέρα.

Ουδείς μιλά, δηλαδή, για το πώς θα υποκατασταθεί η εξοικονόμηση των 2,6 δισ. ευρώ που συνεπάγεται η συγκεκριμένη διαρθρωτική μεταρρύθμιση, ουδείς μιλά για τις επιπτώσεις που θα έχει αυτή η απώλεια πόρων για τον προϋπολογισμό, όπως και ουδείς μιλά είτε για το τι θα υποκαταστήσει αυτό το μέτρο, είτε για την τύχη των περίφημων «αντίμετρων» που υποτίθεται ότι θα το συνόδευαν.

Απλώς, όλοι, εν χορώ και με μία φωνή, ζητούν να μην υλοποιηθεί κάτι που η χώρα μας θεσμοθέτησε προ διετίας και έκτοτε δεσμεύτηκε επανειλημμένως πως θα υλοποιήσει κατά τον συμπεφωνημένο χρόνο.  Αναλογίζεται κανείς τι θα σημάνει μία τυχόν τέτοια εξέλιξη για τη διαδικασία αποκατάστασης της αξιοπιστίας της χώρας και για την ήδη αμφίρροπη στάση που τηρεί η διεθνής επενδυτική κοινότητα έναντι της Ελλάδας;

Εάν η χώρα εμφανίζεται πρόθυμη να αντιστρέψει -την επομένη του μνημονίου- τις μεταρρυθμίσεις που υλοποίησε για την κυριότερη πηγή οικονομικής αιμορραγίας του προϋπολογισμού, το ασφαλιστικό, πόσο διατεθειμένη θα είναι να διατηρήσει τις άλλες; Κυριότερα, δε, πόσο διατεθειμένη είναι να παραμείνει στον δρόμο της δημοσιονομικής ευταξίας;

Φίλτατοι, κακά τα ψέματα.

Ο νόμος Κατρούγκαλου, έτσι όπως διαμορφώθηκε, αποτελεί ένα εξάμβλωμα και οφείλει να αναμορφωθεί για σειρά λόγων που δεν αφορούν μόνον στην κατάργηση της λεγομένης «προσωπικής διαφοράς».  Το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο ενισχύει τις τάσεις απόκρυψης εισοδημάτων, καθώς συνδέει τις εισφορές με τα έσοδα και συνιστά έναν ιδιότυπο αναδιανεμητικό μηχανισμό ενώ επιβαρύνει υπέρμετρα το κόστος εργασίας, μειώνοντας την αναπτυξιακή δυνατότητα της οικονομίας και ως τέτοιο οφείλει να αναμορφωθεί.

Όμως, αυτή η διαδικασία -επίσης- οφείλει να γίνει συντεταγμένα και υπό όρους συναίνεσης με τους δανειστές της χώρας. Κυριότερα, δε, θα πρέπει να γίνει νηφάλια και μακριά από λαϊκισμούς του κάθε είδους, που ήδη αποτυπώνονται στο πολιτικό προσκήνιο.

Υπό το φως των δημογραφικών δεδομένων της χώρας αλλά και της ισχνής ανάπτυξης που αναμένεται να εμφανίσει η Ελλάδα επί σειρά ετών, το ασφαλιστικό συνιστά ένα μείζον εθνικό θέμα. Ουδείς εχέφρων επιθυμεί ακόμη μία σημαντική περικοπή -έως και 18%- στις συντάξεις εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας αλλά ουδείς -επίσης εχέφρων- θα όφειλε να επιθυμεί τη διατήρηση του ασφαλιστικού ως πηγή αιμορραγίας για τον προϋπολογισμό.

Ζητήματα ακριβώς όπως αυτό οδήγησαν τη χώρα μας σε χρεοκοπία προ οκταετίας και στον βαθμό που δεν αντιμετωπιστούν με σοβαρότητα, αλλά υπό όρους λαϊκισμού, κατά την τρέχουσα -οιονεί προεκλογική- περίοδο, ενδέχεται να ανοίξουν τον δρόμο σε νέες περιπέτειες.

Μπορούμε να τις αποφύγουμε;