Η κατάρα της λήθης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Φωτιές πάντοτε θα ξεσπούν και καταρρακτώδεις βροχές πάντοτε θα έχουμε. Όμως, εάν δεν μαθαίνουμε από τα παθήματά μας, θα είμαστε, επίσης πάντοτε, στο έλεος των στοιχείων της φύσης.

Όπως είμαστε.

Κάθε χρόνο, εδώ στην Ελλάδα, αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα, σε μικρότερη ή μεγαλύτερη έκταση, και κάθε τόσο θρηνούμε θύματα.

Πληρώνουμε, δηλαδή, με ανθρώπινο κόστος, την αδυναμία μας, πρώτον, να αντλήσουμε τα κατάλληλα συμπεράσματα και δεύτερον, να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, ώστε να αποφύγουμε το εύρος των επιπτώσεων που θα έχει η επόμενη πυρκαγιά, η επόμενη βροχόπτωση, ο επόμενος σεισμός.

Με άλλα λόγια, πάσχουμε από λήθη. Μία ασθένεια η οποία μας οδηγεί στα ίδια λάθη ξανά και ξανά και σε μία διαχρονική ελληνική τραγωδία. Για το πελατειακό κράτος, δε, πολλά μπορεί να πει κανείς. Για τη λήθη όμως; 

Οι φυσικές καταστροφές, ευλόγως, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Όμως, αποτελεί ασφαλώς γνώρισμα της πατρίδας μας, η απουσία λήψης βιώσιμων και αποτελεσματικών μέτρων πρόληψης και αντιμετώπισης, κατά περίσταση, για την κάθε απειλή.

Πέρυσι, στην Πορτογαλία θρήνησαν εκατόμβη -και πλέον- θυμάτων από τις πυρκαγιές. Όμως, φαίνεται ότι άντλησαν και μαθήματα, τα οποία ενσωμάτωσαν στη ζωή τους.

Ίδρυσαν μία νέα ειδική υπηρεσία για τη διαχείριση των πυρκαγιών, με αντικείμενο τη γενική διαχείριση των δασών, την πρόληψη και βεβαίως την αντιμετώπιση των πυρκαγιών.

Άρχισαν, δηλαδή, οι Πορτογάλοι να προετοιμάζονται καλύτερα και αυτή τους η προετοιμασία είναι βέβαιο ότι θα τους φανεί χρήσιμη στο μέλλον.

Σε άλλες χώρες, από την Ιαπωνία έως τις ΗΠΑ και τις Σκανδιναβικές χώρες, και στη βάση των ειδικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κάθε μία από αυτές, υπάρχει συστηματική προσπάθεια πρόληψης αλλά και αποτελεσματικής αντιμετώπισης περιπτώσεων φυσικών καταστροφών.

Στην Ελλάδα, στοιχειώδη πράγματα, όπως την απόφραξη του δικτύου όμβριων υδάτων, γιατί δεν μπορούμε να τα πετύχουμε και μιλάμε κάθε φορά για «βροχόπτωση πρωτόγνωρης έντασης»;

Αντίστοιχα, μολονότι η πολυετής εμπειρία της χώρας μας από τα καταστροφικά αποτελέσματα των σεισμών, έως έναν βαθμό, έχει όντως ενσωματωθεί στον Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό και -τουλάχιστον θεωρητικώς- τα κτίρια που κατασκευάζονται σήμερα είναι ασφαλέστερα εκείνων που κατασκευάζονταν τις προηγούμενες δεκαετίες, έχουμε το φαινόμενο της αυθαίρετης δόμησης, το οποίο αντιμετωπίζουμε με τρόπο, κυρίως, εισπρακτικό.

Ως αποτέλεσμα, κάθε «αυθαίρετο» που νομιμοποιείται μέσα σε «λάθος»περιοχή εγκυμονεί κινδύνους, όπως και κάθε ρέμα που «μπαζώνεται», όπως και κάθε φρεάτιο που παραμένει φραγμένο.

Πότε εντάξαμε κατά τρόπο αποτελεσματικό την πρόληψη των φυσικών καταστροφών στη ζωή μας;

Πότε διδάχτηκε η αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, όπως οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές ή οι σεισμοί, ως μάθημα στα σχολεία και πότε αντιμετωπίστηκαν αυτά τα ζητήματα κατά τρόπο σοβαρό από την πολιτεία, την τοπική αυτοδιοίκηση ή τους ίδιους τους πολίτες;

Στην Ελλάδα όχι μόνον ξεχνάμε τις καταστροφές του παρελθόντος αλλά αρνούμαστε και να μάθουμε από αυτές.

Η ένδεια μέσων θα μπορούσε, ενδεχομένως, να «συγχωρεθεί». Όχι όμως και η απουσία πρόληψης.

Υπάρχει σήμερα δήμος στην Ελλάδα που μπορεί να υπερηφανευτεί ότι έχει προχωρήσει σε όλες τις εργασίες αποψίλωσης υπαίθριων εκτάσεων, ακόμη και εντός του οικιστικού ιστού, ώστε να καταστήσει δυσχερέστερη των επέκταση τυχόν πυρκαγιών;

Υπάρχει δήμος ή Περιφέρεια που διαθέτει και συντηρεί αντιπλημμυρικά έργα, όπου αυτά είναι απαραίτητα;

Τι χρειάζεται να γίνει σε αυτόν τον τόπο ώστε να εμπεδώσουμε, επιτέλους, ότι πρέπει να απαλλαγούμε από αυτή την κατάρα της λήθης;