Μία χώρα χωρίς… πρόγραμμα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν στα μεγάλα ζητήματα, εκείνα που μπορεί να στοιχίσουν ανθρώπινες ζωές, η αστοχία είναι τόσο εκκωφαντική, είναι προφανώς μάταιη η αναζήτηση της ορθότητας στα μικρότερα.

Όπως, μάταιη είναι και η ελπίδα πως κάποτε θα γίνουν σωστά τα πράγματα σε αυτόν τον τόπο, υπό το φως του παρελθόντος του αλλά και όσων ακόμη υποφέρει.

Ο Δήμος Μαραθώνα, με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και -πιθανώς- αλλού, σχετικά με τους ελέγχους που διεξάγονται για την καταλληλότητα των κτισμάτων από όπου πέρασε η πρόσφατη πυρκαγιά, επιβεβαίωνε χθες, ακουσίως, αυτό το συμπέρασμα.

«Σε κάποια δημοσιεύματα αναφέρονται αριθμοί που σχετίζονται με τον χρωματισμό των πυρόπληκτων κτιρίων που έκαναν τα κλιμάκια των μηχανικών. Ελλείψει χρωμάτων στα σπρέι, χρησιμοποιούνται πλέον διάφοροι χρωματισμοί.

Τον χαρακτηρισμό των κτιρίων γνωρίζουν μόνο οι μηχανικοί, οι οποίοι δεν έχουν επιστρέψει στο σύνολό τους ακόμη. Αν δείτε κίτρινο ή πράσινο χρώμα και όχι κόκκινο, μην μπείτε στα κτίρια, αφού ενδεχομένως είναι ακατάλληλα.

Ο χρωματισμός εννοεί ότι το κτίριο απλώς έχει ελεγχθεί. Καλή δύναμη».

Σε ποιο συμπέρασμα καλείται να οδηγηθεί κανείς υπό το φως αυτής της ανακοίνωσης και ποιο βαθμό σοβαρότητας μπορεί να της προσδώσει;

Πόσο σεβασμό επιδεικνύει έτσι ο Δήμος Μαραθώνα στην ανθρώπινη ζωή και βεβαίως στην περιουσία όσων επλήγησαν από την πρόσφατη πύρινη λαίλαπα; Διότι ας μην περιμένουμε ότι όλοι κατέστησαν ενήμεροι από την ανακοίνωσή του και απείχαν από τις κατεστραμμένες οικίες τους.

Όπως, αντίστοιχα, σε τι συμπέρασμα μπορεί να οδηγηθεί κανείς, για παράδειγμα, από τα αποτελέσματα της «μπόρας», χθες το απόγευμα, στα βόρεια προάστια της Αττικής, στη διάρκεια της οποίας δεκάδες αυτοκίνητα που ήσαν σταθμευμένα σε υπαίθριο χώρο στάθμευσης κυριολεκτικά βυθίστηκαν στη λάσπη;

Υπάρχουν κανόνες -πέραν των φορολογικών- που διέπουν τη χωροθέτηση και τη λειτουργία χώρων αυτού του είδους και εποπτεύει κανείς την εφαρμογή τους;

Η χώρα μας ζει στο… πόδι εδώ και δεκαετίες και έχουμε μάθει να ζούμε με αυτό το γεγονός.

Ο σχεδιασμός πολιτικής προστασίας έχει αποδειχθεί επανειλημμένως -στην πράξη και εκ του αποτελέσματος- ανεπαρκής, η χωροταξία αποτελεί περίπου ανέκδοτο με περισσότερα από ένα εκατ. αυθαίρετα ανά τη χώρα, ο δημόσιος τομέας φημίζεται για την αναποτελεσματικότητά του παρά τις εκάστοτε λαμπρές εξαιρέσεις, οι αρμοδιότητες συγχέονται μεταξύ κεντρικής διοίκησης, περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης, η εποπτεία του ιδιωτικού τομέα είναι στην καλύτερη περίπτωση ατελής και όλα αυτά συνθέτουν μόνον ένα τμήμα της καθημερινότητάς μας… σε αυτή τη χώρα.

Ουδείς, δε, αναλαμβάνει ευθύνη για οτιδήποτε. Ουδείς έχει την ευθιξία να πει, «κάναμε λάθος και πάμε σπίτι μας».

Διαχρονικά και βεβαίως σήμερα.

Όταν όμως απουσιάζουν η σοβαρότητα, η αίσθηση ευθύνης και η τιμωρία, τότε η επιβίωση καθίσταται ζήτημα… τύχης. Πολύ περισσότερο, δε, η πρόοδος.

Δεν κατακτώνται όλα με αγώνες στο πεζοδρόμιο ή ιαχές από τις πλατείες.

Εάν δεν υπάρχει μέριμνα, σχεδιασμός, συντονισμένη και αποτελεσματική εκτέλεση, τότε είμαστε καταδικασμένοι να δούμε ξανά και ξανά όσα διαδραματίστηκαν στη Μάνδρα Αττικής, στο Μάτι και αλλού.

Όταν δεν υπάρχουν υπόλογοι, η ευθύνη χάνεται και για όλα φταίει η… φύση, όπως και στη ζούγκλα, εξάλλου.

Εκεί όπου ισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου και όπου βεβαίως… δεν πληρώνουν φόρους…

Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα, τότε δικαιώνεται απόλυτα η ψυχή που είχε πει -προ πολλών ετών- ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο.

Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.