Το... ένοχο πελατειακό κράτος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Από ορισμένα πράγματα δεν μπορείς να ξεφύγεις. Είσαι καταδικασμένος να τα βρίσκεις, ξανά και ξανά, μπροστά σου.

Όπως το πελατειακό κράτος και την απουσία διαφάνειας ή ακόμη και δικαιοσύνης, εδώ στην Ελλάδα.

Η πρώην Ειδική Γραμματέας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος Μαργαρίτα Καραβασίλη, μιλώντας χθες στον realfm 97,8, είπε τα πράγματα με το όνομά τους: «Δυστυχώς το κράτος είναι "λαδωμένο". Όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες, δυστυχώς».

Πιέσεις δέχθηκε και η ίδια, όπως είπε, ώστε να εντάξει ορισμένες περιοχές-φιλέτα στο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο Κηφισιάς, όταν το κατάρτιζε, στις οποίες όμως δεν ενέδωσε. Αντίθετα με άλλους.

Η κλιμάκωση ήρθε από το ίδιο το κράτος και τους πολιτικούς τους ταγούς: «…μετά άρχισαν οι νόμοι να ξεχειλώνουν. Παράθυρα και πόρτες για να μπορεί ο καθένας να νομιμοποιήσει το αυθαίρετό του. Αυτό γίνεται συνέχεια, ποτέ δεν υπήρξε πολιτική βούληση. Ποτέ δεν θα υπάρξει, όσο το σύστημα στηρίζεται στην ψηφοθηρία».

Λίγο αργότερα, από το ίδιο μέσο, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Ν. Τόσκας, μιλώντας για το Μάτι, συνηγορούσε: «Είναι μια περιοχή που πηγαίνω από μικρό παιδί και την ξέρω καλά. Έγιναν εγκλήματα και από μια παρθένα περιοχή, έχει γίνει ένα τεράστιο αυθαίρετο».

Ουδείς ή εντέλει ελάχιστοι μπορούν να διαφωνήσουν -επί της ουσίας- με τα συγκεκριμένα λεγόμενα του κ. Τόσκα, ακόμη κι αν επιχειρήσουν να του αποδώσουν προσπάθεια απόσεισης πολιτικών ευθυνών.

Όπως, επίσης, όλοι ή εντέλει όσοι επιθυμούν να δουν τα πράγματα όπως πραγματικά έχουν, μπορούν να διαφωνήσουν με την ύπαρξη καταλυτικών επιπτώσεων στη λειτουργία της πολιτείας από το λεγόμενο «πελατειακό κράτος».

Όμως, εδώ είναι που η όλη συζήτηση επιστρέφει στα θεμελιώδη. Στον πυρήνα του πολιτεύματός μας, στις εξουσίες και στην ανάγκη ανεξαρτησίας τους.

Διότι, εάν δεχθούμε -και κατά τα φαινόμενα οφείλουμε να το πράξουμε- την εκτενή ύπαρξη και τις επιπτώσεις του «πελατειακού κράτους» στη λειτουργία της δημοκρατίας μας, τότε οφείλουμε -αναπόδραστα- να αναρωτηθούμε και για τη λειτουργία της Δικαιοσύνης.

Οφείλουμε, δηλαδή, να κάνουμε εκείνη την ελάχιστη νοητική σύνδεση μεταξύ της διαιώνισης ενός φαινομένου ως αποτέλεσμα και της ύπαρξης ατιμωρησίας ή τουλάχιστον της απουσίας της προσήκουσας δίωξης όσων εμπλέκονται σε αυτό.

Έτσι, όμως -και με σαφή τον κίνδυνο της γενίκευσης- οδηγούμεθα σε ερωτήματα σχετικά με την εύρυθμη λειτουργία του θεσμού της Δικαιοσύνης στη χώρα μας.

Διότι, εντέλει, κατά τρόπο άκρως οξύμωρο, από εκεί ξεκινούν και εκεί θα όφειλαν να καταλήγουν όλα.

Εάν ο θεσμός της Δικαιοσύνης λειτουργούσε σε αυτόν τον τόπο ως όφειλε, θα ήταν δυνατή η ύπαρξη περισσότερου του ενός εκατομμυρίου αυθαιρέτων κτισμάτων στη χώρα μας;

Θα ήταν δυνατή η πλημμελής λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης ή της κεντρικής διοίκησης στον εντοπισμό περιπτώσεων αποκλεισμού του οδικού δικτύου ή της πρόσβασης στον αιγιαλό από αυθαίρετους φράκτες και άλλα κτίσματα ή ακόμη και της μη αποψίλωσης αγρών, δημόσιων ή ιδιωτικών;

Θα είχε λάβει τέτοια έκταση το φαινόμενο της καταπάτησης δασικών περιοχών και της παράνομης ανέγερσης κτισμάτων;

Εάν, δε, επεκτείνουμε αυτή τη συλλογιστική και στον λοιπό τρόπο λειτουργίας του κράτους και της επίδρασης που αυτό έχει στην οικονομία και βεβαίως την κοινωνία, ίσως, γίνουν σαφέστερα ακόμη και τα αίτια της χρεοκοπίας μας.

Όχι μόνον της οικονομικής αλλά της ευρύτερης.

Εκείνης η οποία, στον βωμό των πελατειακών σχέσεων και της ψηφοθηρίας, επέδρασε τόσο καταλυτικά στα δημοσιονομικά πράγματα της χώρας και στην απώλεια της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της.

Με τα -οσονούπω τερματιζόμενα- μνημόνια, κατά πόσον «βγήκαμε» από όλα αυτά;