Εκ του… τραγικού αποτελέσματος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν μόνο σε μία ημέρα μετράς τόσους νεκρούς, οφείλεις να ομολογήσεις για ακόμη μία φορά, ότι -πράγματι- κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον τόπο.

Είναι καθήκον αναπόδραστο να ομολογήσεις το γεγονός και να μη μεταθέσεις ευθύνες.

Μετά από μία τραγωδία των διαστάσεων που έπληξε τη χώρα μας, ελάχιστη αξία έχουν, ίσως, οι λέξεις.

Όμως, η σιωπή είναι χειρότερη.

Είναι χειρότερο να διαπιστώνουμε τα κακώς κείμενα και να παραμένουμε άπραγοι.

Εντέλει, αυτό ισοδυναμεί με κατάθεση των όπλων. Με παράδοση.

Και μία χώρα η οποία ζει χρόνο με τον χρόνο με την ίδια απειλή, δίχως να προετοιμάζεται επαρκώς για την αντιμετώπισή της, είναι μία χώρα παραδομένη.

Τα στοιχεία της φύσης και οι ακραίες τους εκδηλώσεις δεν δαμάζονται.

Η προετοιμασία για την αντιμετώπισή τους, όμως, μπορεί να σε γλiτώσει από τα χειρότερα από τα οποία, τούτη τη φορά, όπως και τόσες άλλες κατά το παρελθόν, δεν γλiτώσαμε.

Στην Πάρνηθα και την Πελοπόννησο το 2007, στον Κάλαμο και στο Καπανδρίτι πέρυσι και τόσες άλλες φορές.

Όπως μπορεί να σε προφυλάξει, τουλάχιστον έως έναν βαθμό, και από όσους θέλεις να πιστεύεις ότι σε επιβουλεύονται.

Διότι εάν όλοι έκαναν πραγματικά το καθήκον τους και δεν εναπόθεταν τη σωτηρία ζωών και περιουσιών αποκλειστικά στον ηρωισμό των πυροσβεστών, των αεροπόρων, των αστυνομικών και των εθελοντών, τότε -κατά πάσα βεβαιότητα- δεν θα είχαμε τα χθεσινά αποτελέσματα.

Αυτό το «εάν», δε, περνά από όλη την «πυραμίδα» ευθύνης. Από την κεντρική διοίκηση, από την τοπική αυτοδιοίκηση, από τους ίδιους τους πολίτες.

Μπορεί, σήμερα, να υπερηφανευτεί η πολιτεία -«το επίσημο κράτος»- ότι είχε λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία της χώρας έναντι ενός φαινομένου που με μαθηματική ακρίβεια αντιμετωπίζει κάθε καλοκαίρι η Ελλάδα;

Εάν το ισχυριστεί, δε, τότε τι νόημα είχε η κραυγή αγωνίας που ύψωσαν πρόσφατα προς το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη οι συνδικαλιστικοί φορείς των πυροσβεστών, ζητώντας το αυτονόητο, όπως την ανανέωση του επίγειου και εναέριου πυροσβεστικού στόλου και τη συντήρηση του υφιστάμενου, εξοπλισμό προσωπικής προστασίας, θεσμοθέτηση κανόνων υγείας και ασφαλείας στις πυροσβεστικές επιχειρήσεις και τόσα άλλα;

Μπορεί, σήμερα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση να ισχυριστεί ότι έπραξε το καθήκον της, όταν ακόμη και μέσα στην Αττική τόσες εκτάσεις κατακλύζονται από αγριόχορτα ή είναι πλήρεις απορριμμάτων και εύφλεκτων υλικών ή όταν πυροσβεστικοί κρουνοί στερεύουν ακριβώς όταν απαιτείται η χρήση τους;

Μπορούν οι πολίτες οι οποίοι ζουν πλησίον ή ακόμη και εντός δασικών περιοχών να διαβεβαιώσουν ότι προχώρησαν σε όλες τις απαραίτητες εργασίες ενόψει της αντιπυρικής περιόδου, αποψιλώνοντας, για παράδειγμα, τους κήπους και τα οικόπεδά τους;

Ουδείς εξ όλων αυτών -ή εντέλει ελάχιστοι- μπορούν να το πράξουν.

Όπως ουδείς μπορεί να διαβεβαιώσει και ότι δεν θα επαναληφθεί σε αυτή τη χώρα το φαινόμενο της οδήγησης στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης του κύριου οδικού δικτύου, όταν είναι απολύτως σαφές ότι ο αποκλεισμός της μπορεί να έχει ακόμη και ανθρώπινο κόστος.

Δεν μπορούν, δε, επειδή ελάχιστα πράγματα σε αυτή τη χώρα αντιμετωπίζονται κατά τρόπο πραγματικά σοβαρό και υπεύθυνο. Όχι μόνο σήμερα αλλά διαχρονικά.

Επειδή η απουσία προετοιμασίας, συντονισμού και εκπαίδευσης είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Όσο αποδεχόμαστε, δε, αυτό το γεγονός, το τελικό αποτέλεσμα δεν θα διαφέρει σημαντικά από όσα τραγικά διαδραματίστηκαν στην Αττική με τις πρόσφατες πυρκαγιές.