Παρτίδα... χαμένη από χέρι

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με τις προθέσεις του Μεγάρου Μαξίμου να συνοψίζονται -κατά το ρεπορτάζ- στο ρητό «συντάξεις δεν κόβουμε» και με σχεδόν σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο της χώρας να στοιχίζεται με αυτήν τη θέση, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η χώρα παίζει μία παρτίδα χαμένη από χέρι.

Αν και η «αλήθεια» θα λάμψει περί τον Σεπτέμβριο, ένεκα ΔΕΘ και προσχεδίου προϋπολογισμού, ως προς τις ακριβείς προθέσεις της κυβέρνησης έναντι της εφαρμογής του νόμου Κατρούγκαλου και των δεσμεύσεών της απέναντι σε εταίρους και δανειστές, ορισμένα πράγματα είναι ήδη σαφή.

Πρώτον, ότι η κυβέρνηση θεωρεί πως δεν είναι δυνατόν να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, έχοντας προηγουμένως μειώσει τις συντάξεις σε περίπου 600.000 συνταξιούχους και φυσικά από τα εξαρτώμενα από αυτούς μέλη των οικογενειών τους.

Δεύτερον, ότι οι εταίροι και δανειστές μας είναι διατεθειμένοι να φθάσουν «στα άκρα», σε περίπτωση -έστω και ελάχιστων- ελληνικών παρεκκλίσεων από τα συμπεφωνημένα, διότι, μόνον ως ακραία μπορεί να χαρακτηριστεί η αντίδρασή τους (πρόσκαιρο «πάγωμα» δόσης 15 δισ. ευρώ) επ’ αφορμή της αναστολής του μέτρου αύξησης του ΦΠΑ σε πέντε νησιά της μεθορίου, από το οποίο ο προϋπολογισμός θα απεκόμιζε μόλις 28 εκατ. ευρώ.

Τρίτον, ότι για ένα ακανθώδες ζήτημα όπως η μείωση των συντάξεων (τουλάχιστον 1% του ΑΕΠ), σχεδόν σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας είναι πρόθυμος -στον παρόντα εκλογικά ύποπτο χρόνο- να βαδίσει για ακόμη μία φορά τον ολισθηρό δρόμο τού αμαρτωλού πελατειακού παρελθόντος του.

Έτσι, λοιπόν, εάν όντως η κυβέρνηση προτίθεται να προχωρήσει είτε στην αναστολή της μείωσης των συντάξεων, είτε στο «πάγωμα» του μέτρου σε ετήσια βάση, όπως επίσης θέλει το ρεπορτάζ, τότε η «μάχη» είναι δεδομένη και η εμπειρία μάς δείχνει συνήθως ποιος «κερδίζει» σε τέτοιου είδους… μάχες.

Θα πρόκειται, δε, για μία μάχη με… παράπλευρη απώλεια την αξιοπιστία της χώρας έναντι εταίρων και δανειστών, αλλά κυριότερα έναντι των αγορών, την πόρτα των οποίων τόσο διακαώς επιθυμούμε να κτυπήσουμε.

Σημαντικότερα, όμως, θα είναι μία μάχη κατά την οποία θα έχει αντιστραφεί μία διαρθρωτική μεταρρύθμιση -και όχι ένα δημοσιονομικό μέτρο-, η οποία φιλοδοξούσε να εξυγιάνει το ασφαλιστικό σύστημα και άρα μία από τις κυριότερες αιτίες διόγκωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους ενώ θα έχει χαθεί και μία πολύτιμη ευκαιρία φορο-ελαφρύνσεων.

Με άλλα λόγια, όποια κι αν είναι η τροπή αυτής της υπόθεσης, θα αφορά μία χαμένη μάχη.

Βεβαίως, είναι απολύτως κατανοητή η ανησυχία του Μεγάρου Μαξίμου σχετικά με την έκβαση των επόμενων εκλογών σε περίπτωση που η κάλπη (πολλαπλή ή μη) στηθεί μετά από ενδεχόμενη εφαρμογή του μέτρου μείωσης των συντάξεων.

Όμως, Δημοκρατία έχουμε και στις Δημοκρατίες, ως γνωστόν, δεν υπάρχουν αδιέξοδα και οι κάλπες μπορούν να στηθούν ακόμη και πρόωρα.

Το αφήγημα της κυβέρνησης, σε μία τυχόν πρόωρη κάλπη, θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει πέραν του αναμενόμενου «τέλους των μνημονίων, επιστροφής στην ανάπτυξη, μείωσης της ανεργίας» και την αναστολή ή εντέλει το «πάγωμα» του μέτρου μείωσης των συντάξεων.

Το εκλογικό σώμα θα έχει, έτσι, την ευκαιρία να αποφανθεί επ’ αυτού και να σταθεί αντιμέτωπο στη συνέχεια με τα επίχειρα των επιλογών του, όπως συμβαίνει, εξάλλου, σε όλες τις Δημοκρατίες.

Ας μην υποστηρίζουμε, όμως, ότι δεν είχαμε εκ των προτέρων όλη την «εικόνα» και πως επρόκειτο περί… «ψευδαίσθησης».