Κρατηθείτε…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η αποχώρηση ενός ή και δύο βουλευτών από τις τάξεις της συμπολίτευσης θα όφειλε να μην αποτελεί παράγοντα ανησυχίας για την κυβέρνηση.

Ούτε τη δεδηλωμένη έχει απωλέσει -μόλις πρόσφατα δοκιμάστηκε επιτυχώς στη Βουλή και ακόμη μετρά 152 βουλευτές-, ούτε λείπουν, από ό,τι διαρρέεται, και άλλοι «πρόθυμοι» να στηρίξουν τον κυβερνητικό συνασπισμό.

Αυτό που όντως προκαλεί ανησυχία, ωστόσο, είναι η ταχύτητα με την οποία καταγγέλλεται σχέδιο αποστασίας, με στόχο την πτώση της κυβέρνησης.

Ιδίως, όταν είναι σαφές ότι ο κυβερνητικός εταίρος, ΑΝΕΛ, έχει δαπανήσει σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο με επίκεντρο την υπόθεση της πΓΔΜ και είναι -αν μη τι άλλο- εύλογο να διέρχεται αναταράξεις.

Ας μη γελιόμαστε, φίλτατοι. Δίχως πολιτική σταθερότητα, δεν νοείται η ύπαρξη οικονομικής.

Υπό αυτό το πρίσμα, θα ήταν αυτοκαταστροφικό για τη χώρα να οδηγηθεί σε μία περίοδο πολιτικής αστάθειας, τη στιγμή κατά την οποία επιχειρεί -μετά από μακρά απουσία- να ανακτήσει την πρόσβασή της στις διεθνείς αγορές και να εδραιώσει κλίμα εμπιστοσύνης προς την ελληνική οικονομία.

Η πρόσφατη αναβάθμιση του ελληνικού αξιόχρεου από τον οίκο αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας Standard & Poor’s -ενώ έχει ήδη προηγηθεί αντίστοιχη από τον οίκο Fitch και αναμένεται να ακολουθήσει ακόμη μία στο άμεσο μέλλον από τον οίκο Moody’s- αντικατοπτρίζει τα πρώτα θετικά αποτελέσματα μίας πολύχρονης και επίπονης διαδικασίας που ακολούθησε η χώρα μας, με στόχο την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των διεθνών αγορών και την επανεδραίωση της οικονομικής πορείας της.

Ας μην απεμπολήσουμε, με περισσή ευκολία, τους έως τώρα κόπους.

Μολονότι οι φίλτατοι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας έχουν ήδη αποφανθεί επί του βαθμού «παραχωρήσεων» που είναι διατεθειμένοι να κάνουν στην υπόθεση του ελληνικού δημόσιου χρέους, ο «αγώνας» ακόμη δεν έχει λήξει, ούτε θα λήξει από τη μία ημέρα στην άλλη.

Ακόμη δεν έχουμε κτυπήσει κατά τρόπο πειστικό την πόρτα των διεθνών αγορών και στο μέτωπο της ελκυστικότητάς μας ως επενδυτικού προορισμού πολλά απομένουν να γίνουν.

Όλα αυτά, δε, απαιτούν νηφαλιότητα, υπευθυνότητα και σταθερότητα.  

Καλώς ή κακώς, σε περίπτωση που στηθεί μία πρόωρη κάλπη, όλα αυτά δεν θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.

Ούτε η αυτοδυναμία είναι δεδομένη για το κόμμα που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, ούτε, βεβαίως, μπορεί να προεξοφληθεί η δυνατότητα συγκρότησης κυβέρνησης συνασπισμού και άρα εξασφάλισης της εμπιστοσύνης της Βουλής, που θα προκύψει από αυτήν την κάλπη.

Είναι, δε, πιθανόν, ορισμένοι εκ των πολιτικών εκπροσώπων μας να επιδιώκουν τη «δεύτερη κάλπη», καθώς τούτη θα στηθεί με το σύστημα της απλής αναλογικής, «ανανεώνοντας» έτσι τις δυνατότητές τους να συμπράξουν με τον έναν ή τον άλλον πολιτικό σχηματισμό για τη συγκρότηση κυβέρνησης.

Τώρα, πού ακριβώς μπορούν να εδράζονται ελπίδες για πολιτική σταθερότητα ενώ γίνονται όλα αυτά, είναι μάλλον ασαφές.

Τούτων δοθέντων και σε ό,τι αφορά στην πορεία της οικονομίας -και άρα της κοινωνίας μας- είναι σαφώς προτιμότερη η εξάντληση της θητείας της παρούσας κυβέρνησης.

Μπορεί «οι επόμενοι» να θεωρούν ότι είναι καλύτεροι ή αποτελεσματικότεροι -που ενδεχομένως… να είναι-  σε ζητήματα προσέλκυσης επενδυτικού ενδιαφέροντος στη χώρα μας, όμως αυτό ας το δούμε… στην ώρα του.

Υπό αυτό το πρίσμα -και με τα κοινοβουλευτικά κουκιά μετρημένα, μόλις πρόσφατα-, ας «κρατηθούν» όλοι στις θέσεις τους, μπας και δει αυτός ο τόπος άσπρη μέρα, μια ώρα αρχύτερα…

Μπορούν;