Το ολισθηρό γερμανικό μονοπάτι

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όχι πως ήταν απαραίτητο. Το γνωρίζαμε και το είχαμε εμπεδώσει και σε άλλους χρόνους.

Όμως, το τετρασέλιδο εμπιστευτικό έγγραφο της «Κομισιόν» που έφερε χθες στη δημοσιότητα  το Euro2day.gr, με τη βοήθεια της Αγγελικής Παπαμιλτιάδου, καταδεικνύει με τον πλέον σαφή τρόπο το ολισθηρό μονοπάτι που ακολουθεί η Γερμανία έναντι της Ελλάδας, αλλά και ευρύτερα έναντι της Ευρωζώνης, χάριν σκοπιμοτήτων της εσωτερικής πολιτικής σκηνής της.

Την ίδια ώρα που το σύνολο των λεγομένων «θεσμών», ΔΝΤ, Κομισιόν και ΕΚΤ, κρίνουν το ελληνικό δημόσιο χρέος ως μη βιώσιμο -με τις έως τώρα εκθέσεις τους- και η Κομισιόν, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, καθώς και ο πρόεδρος του Eurogroup Μάριο Σεντένο συμφωνούν σε πακέτο εμπροσθοβαρών και μεσοπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, το Βερολίνο λέει «όχι σε όλα» και μεθοδεύει μία λύση-παρωδία.

Παρωδία επειδή επιθυμεί να διατηρήσει το ΔΝΤ στο καθεστώς μεταμνημονιακής επιτήρησης της Ελλάδας μόνο ως «σφραγίδα» και δίχως δικαίωμα να εκδίδει τις δικές του εκθέσεις  σχετικά με τη βιωσιμότητα του χρέους και βεβαίως παρωδία επειδή όσα εμφανίζεται να προωθεί το Βερολίνο καθιστούν δυσχερή -αν όχι αδύνατη- την ομαλή επάνοδο της χώρας μας στις διεθνείς αγορές.

Το ζήτημα δεν αφορά μόνο στις επιμηκύνσεις της αποπληρωμής των δανείων έναντι του EFSF (για τις οποίες προτείνεται περίοδος επταετίας ή και περισσότερο από τους παραπάνω, έναντι μόνον τριετίας στην οποία επιμένει το Βερολίνο), ή στον αυτοματισμό στην ελάφρυνση του χρέους (με την εκπλήρωση ορισμένων προαπαιτούμενων) τον οποίο, επίσης, απορρίπτει το Βερολίνο, εμμένοντας σε αυστηρή επιτήρηση.

Κυριότερα, το ζήτημα αφορά στο «κουμάντο» που έχει αφεθεί να κάνει η Γερμανία έναντι ολόκληρης της Ευρωζώνης, το οποίο διεξάγεται με γνώμονα τις δικές της εγχώριες πολιτικές προτεραιότητες.

Ούτε για μία στιγμή δεν αποτελεί τμήμα αυτού του προβληματισμού το κύμα ευρωσκεπτικισμού που σαρώνει την Ευρώπη.

Τι κι αν το Brexit είναι ήδη πραγματικότητα και οι λαϊκιστικές δυνάμεις αλλού επικρατούν και αλλού ενισχύονται, εξαιτίας της απόφασης της Γερμανίας να ανοίξει προ τριετίας τα σύνορά της, αλλά και να επιβάλει μέτρα λιτότητας που είχαν έως τιμωρητικό χαρακτήρα για ορισμένες εκ των χωρών της Ευρωζώνης.

Τι κι αν η χώρα μας -και με δική της ευθύνη- έχει βιώσει την πλέον σφοδρή εσωτερική υποτίμηση στα παγκόσμια οικονομικά χρονικά -σε καιρό ειρήνης- και συνάμα έχει κατορθώσει έναν πραγματικό δημοσιονομικό άθλο;

Οι πολιτικές προτεραιότητες του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού προέχουν.

Οι ισορροπίες στο εσωτερικό των Χριστιανοδημοκρατών της κ. Μέρκελ και οι φόβοι για νέα εκλογική οπισθοδρόμηση των Σοσιαλδημοκρατών…

Το τι θα γίνει τελικά με την υπόθεση του ελληνικού χρέους θα το δούμε τόσο κατά το επικείμενο Eurogroup, της 21ης Ιουνίου, όσο και στη συνέχεια.

Το τι θα γίνει, όμως, με την Ευρώπη είναι μία άλλη υπόθεση…  

Η εμμονική αντίθεση Μέρκελ στο σχέδιο Μακρόν για την αναθεώρηση της πορείας που ακολουθούν η ΕΕ και η Ευρωζώνη ετεροχρονίζει για ακόμη μία φορά το ενδεχόμενο -αν όχι επίλυσης- τουλάχιστον αντιμετώπισης των προβλημάτων που οδήγησαν στην εκδήλωση του κύματος ευρωσκεπτικισμού.

Συνιστά, δε, αυτή η πολιτική, έναν πελώριο στρουθοκαμηλισμό, με αβέβαιο τέλος για την ίδια την Ευρώπη.