Δύο κόσμοι

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσο κενές περιεχομένου κι αν είναι οι απειλές που διετύπωσε χθες η Τουρκία, περί αναστολής της διμερούς συμφωνίας που έχει συνάψει με την Αθήνα για την επανεισδοχή μεταναστών, δεδομένου ότι αυτή είναι ήδη ανενεργή από πέρυσι, καταδεικνύουν -για ακόμη μία φορά- τις αβυσσαλέες διαφορές αντιλήψεων που υφίστανται μεταξύ των δύο κρατών σε ζητήματα ασφάλειας δικαίου.

Σε εθνικό αλλά και διεθνές επίπεδο.

Ακόμη κι αν ξεπεράσει κανείς το γεγονός ότι αυτές οι απειλές διατυπώνονται για εσωτερική κατανάλωση προεκλογικού χαρακτήρα, δεν παύουν να αφορούν έναν ωμό διακρατικό εκβιασμό, ο οποίος μάλιστα άπτεται ευθέως ζητημάτων ύπαρξης ή μη κράτους δικαίου ένθεν και ένθεν.

Εάν δεν μας δώσετε τους 8 Τούρκους αξιωματικούς που διεκδικούμε με την κατηγορία της συμμετοχής στο πραξικόπημα, αναστέλλεται η μεταξύ μας συμφωνία για τους πρόσφυγες, διατείνονται οι φίλτατοι γείτονες. 

Δύο ευθέως ασύνδετα ζητήματα προφανώς «συγχωνεύονται» στον βωμό των τουρκικών αντιλήψεων περί «συνεννόησης ή διευθέτησης μεταξύ γειτόνων», σε προφανή παραβίαση κάθε έννοιας νομιμότητας.

Όλα αυτά, δε, όταν η υπόθεση των 8 Τούρκων αξιωματικών, περί της οποίας ερίζουν οι φίλτατοι γείτονες, έχει επανειλημμένως τεθεί ενώπιον ακροατηρίου στην Ελλάδα και έχει δικαστεί έως και τον ανώτατο βαθμό, από τον Άρειο Πάγο και την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, ώστε να τελεσιδικήσει οριστικά και κατά τρόπο αμετάκλητο, για… συντεταγμένες χώρες.

Αντίθετα, στην περίπτωση των δύο Ελλήνων αξιωματικών, η οποία είχε επιχειρηθεί να συνδεθεί πρόσφατα εκ μέρους της Άγκυρας με εκείνη των 8  Τούρκων αξιωματικών, δεν έχουν απαγγελθεί καν κατηγορίες, μολονότι κρατούνται σε φυλακή της Αδριανούπολης περισσότερες από 100 ημέρες.

Εάν αυτή η υπόθεση δεν αρκεί, δε, ώστε να καταστεί σαφές το χάσμα αντίληψης σε ζητήματα ύπαρξης δικαίου, αρκεί να υπενθυμίσουμε τις απειλές που επίσης πρόσφατα διετύπωσε -εμμέσως πλην σαφώς- η Τουρκία, δια στόματος κυβερνητικού της εκπροσώπου, σχετικά με την απαγωγή των οκτώ Τούρκων αξιωματικών από ελληνικό έδαφος.

«Θέλω ειδικά να δηλώσω», είπε ο κ. Μπεκίρ Μποζντάγ, «ότι: Ας κάνουν ό,τι θέλουν, εμάς το καθήκον μας είναι αυτούς τους πραξικοπηματίες γκιουλενιστές στρατιωτικούς να τους βρούμε και να τους φέρουμε “πακέτο” στην Τουρκία. Όπου κι αν πάνε, θα τους ακολουθούμε και αργά ή γρήγορα θα τους συλλάβουμε και θα τους παραδώσουμε στην τουρκική δικαιοσύνη».

Έναντι αυτού του χάσματος αντιλήψεων, πόσο χρήσιμη είναι, άραγε, η επίκληση της ανάγκης σεβασμού του διεθνούς δικαίου και του κοινοτικού κεκτημένου, περί της οποίας κάνει λόγο η Ελλάδα;

Η πολιτική σύγκλισης της Τουρκίας με την ΕΕ και η υποστήριξη εκ μέρους της χώρας μας του αιτήματος ένταξης της γείτονος, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, εμπεριείχε την προσδοκία σταδιακής υιοθέτησης από τη γείτονα των θεμελιωδών αρχών κράτους δικαίου και των δημοκρατικών αξιών οι οποίες χαρακτηρίζουν την ευρωπαϊκή οικογένεια.

Πρόκειται για μάταιες ελπίδες.

Η Άγκυρα είναι στέρεα αγκυρωμένη, ιδίως επί εποχής Ερντογάν, στο δικό της ιδιότυπο αξιακό στερέωμα, το οποίο ελάχιστα διαφέρει από όσα συνέβαιναν επί οθωμανικών χρόνων.   

Ως τέτοιο, δε, οφείλει να το αναγνωρίζει η ελληνική εξωτερική πολιτική.

Πρόκειται για το πρωτόγονο δόγμα της επικράτησης δια της ισχύος, το οποίο μπορεί να απαντηθεί μόνο στο ίδιο επίπεδο.

Απολύτως χρήσιμη η διπλωματία, αλλά αυτό που μετρά η γείτονα χώρα είναι η ισχύς.

Ας μην το ξεχνάμε.