Το τρις εξαμαρτείν…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μπορεί τα «μαντάτα» από τις Βρυξέλλες να ήταν καλά χθες, για τη δόση, το χρέος, την Αναπτυξιακή Τράπεζα και τον μηχανισμό περί αποπληρωμής τόκων, όμως, πρέπει να το παραδεχθούμε πως εδώ στην Ελλάδα μάλλον δεν «το έχουμε» πολύ… με τα μνημόνια.

Άλλες χώρες, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος, με -όντως- διαφορετικού χαρακτήρα προβλήματα, κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τις μνημονιακές περιόδους τους -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- και σήμερα πορεύονται αυτόνομες και κυρίαρχες.

Εδώ στην Ελλάδα, τα δύο πρώτα μνημόνια έληξαν άδοξα και πριν την ώρα τους ενώ το τρίτο, με καθυστέρηση περίπου ενάμισι έτους, μόλις τώρα κατόρθωσε να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγησή του.

Πρόκειται για μία μάλλον φτωχή επίδοση, αποτέλεσμα τόσο της δικής μας απροθυμίας να αναλάβουμε την περίφημη «ιδιοκτησία» αυτών των προγραμμάτων «διάσωσης», όσο και σειράς αστοχιών που τα ίδια τα μνημόνια εμπεριείχαν, σχετικά με το τι έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει στη χώρα μας.

Το λέμε εμείς οι Έλληνες, από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στα μνημόνια, με τα διαβόητα «υπογράφω, αλλά δεν θέλω», του ΠΑΣΟΚ, «ψηφίζω, αλλά εφαρμόζω τα μισά» της ΝΔ και βεβαίως «κλαίω, αλλά ψηφίζω» των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Το λένε, όμως, και οι δανειστές μας. Τόσο το ΔΝΤ όσο και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, διά στόματος ESM.

Σύμφωνα, δε, με την έκθεση αξιολόγησης που δημοσιοποίησε στα τέλη του προηγουμένου έτους ειδική ανεξάρτητη υπηρεσία του ΔΝΤ, πρόκειται για διαχρονικά προβλήματα ένθεν και ένθεν, που χαρακτήρισαν το σημαντικότερο τμήμα της έως τώρα μνημονιακής ζωής της Ελλάδας.

Εμείς δεν θέλαμε και εκείνοι έκαναν λάθη. Πολλά λάθη. Τόσο απλά.

Έτσι, όμως, όπως διαπιστώνουμε τόσο εμείς -εκ των πραγμάτων- όσο και οι δανειστές μας, κυριάρχησε η αβεβαιότητα και μαζί με αυτήν η οικονομική δυσπραγία.

Στην έκθεση του «Independent Evaluation Office of the IMF» έχουμε αναφερθεί και κατά το παρελθόν.

Αντίστοιχη έκθεση για την πορεία και την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων οικονομικής αρωγής, στα οποία συμμετείχαν ο EFSF και ο συνεχιστής του, ESM, που δημοσιοποιήθηκε χθες, επίσης με την υπογραφή ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων, φθάνει λίγο-πολύ στα ίδια συμπεράσματα.

Εμείς δεν θέλαμε και εκείνοι έκαναν -κάποια, αυτή τη φορά- λάθη.

Επειδή είναι μία μακρά συζήτηση, που ξεκινά -σε ό,τι αφορά στους δανειστές- από τον διαβόητο πολλαπλασιαστή 0,5% του ΔΝΤ, βάσει του οποίου υποτιμήθηκε η υφεσιακή επίπτωση των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής, έως το πολυάριθμο των προαπαιτούμενων που μας ζητούνταν να εκπληρώσουμε σε ελάχιστο χρόνο κάθε φορά, ίσως δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναλωθούμε σε αυτήν.

Ίσως, να ήταν χρησιμότερο να δούμε τα δικά μας.

Αυτή την περίφημη απροθυμία να εφαρμόσουμε μία «συνταγή», η οποία, παρά τα λάθη της, ήταν αποδεδειγμένα η μόνη διαθέσιμη οδός που είχαμε, ώστε να βγούμε από την κρίση.

Διότι, ας μην έχουμε ακόμη αυταπάτες -όσοι από εμάς τις είχαμε-, άλλη διαθέσιμη οδός ούτε υπήρχε, ούτε υπάρχει…

Έτσι, λοιπόν, ας το παραδεχτούμε, να τελειώνουμε με αυτή την υπόθεση.

Την όντως εντυπωσιακή δημοσιονομική προσαρμογή που κατορθώσαμε να πετύχουμε, την εξασφαλίσαμε κυρίως μέσω -άδικων- οριζόντιων μαχαιριών στους μισθούς και στις συντάξεις και -σαφέστατα- μέσω της υπερφορολόγησης, ενώ από δομικές μεταρρυθμίσεις… ψίχουλα.

Ας φιγουράρουμε στην κορυφή διαφόρων διεθνών κατατάξεων ως η χώρα με τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις. Στα χαρτιά είναι και όχι στην πράξη…

Στοιχειώδη πράγματα, όπως ο εκσυγχρονισμός του δημόσιου τομέα, το πραγματικό άνοιγμα αγορών και επαγγελμάτων, η βελτίωση της διαδικασίας απονομής Δικαιοσύνης και τόσα άλλα που αφορούν στις συνθήκες ανταγωνισμού, ακόμη εκκρεμούν, καθιστώντας τη χώρα μας απωθητική -αντί για ελκυστική- στις επενδύσεις.

Ακόμη χειρότερα, με την αβεβαιότητα κυρίαρχη, χάσαμε και πολλά από όσα θετικά είχαμε καταφέρει.

Στην αρχαιότητα, το δις εξαμαρτείν δεν ήταν ένδειξη σοφίας.

Το τρις τι είναι;