Εγκλημα και τιμωρία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τα προβλήματα της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας δεν είναι σημερινά.

Υπό αυτό το πρίσμα, όσα παρέθεσαν πρόσφατα προς τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομίας και Ανάπτυξης Αλέξανδρο Χαρίτση οι επικεφαλής του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Κλωστοϋφαντουργίας, σχετικά με τις δυσκολίες επιβίωσης που αντιμετωπίζει μία άλλοτε κραταιά μεταποιητική και εξαγωγική βιομηχανία, εν πολλοίς, ήσαν γνωστά εδώ και καιρό. 

Από τα πρώτα βιομηχανικά θύματα του φθηνού εργατικού δυναμικού, αναπτυσσόμενων και άλλων χωρών, η ελληνική κλωστοϋφαντουργία ήταν και παραμένει αντιμέτωπη τόσο με το υψηλό κόστος ενέργειας που υφίσταται στην Ελλάδα, όσο και με τις λοιπές δυσλειτουργίες που απαντώνται στη χώρα μας και τις οποίες ουδέποτε αντιμετωπίσαμε.

Υψηλό ασφαλιστικό κόστος, γραφειοκρατία, υψηλό και συχνά μεταβαλλόμενο φορολογικό καθεστώς, υψηλό ποσοστό φοροδιαφυγής, μακρές καθυστερήσεις στη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης, απουσία συνθηκών υγιούς ανταγωνισμού, κρατικοδίαιτο περιβάλλον, υψηλή παραβατικότητα και παραεμπόριο, διαφθορά και τόσα άλλα, τα οποία πεισματικά αρνήθηκαν να αντιμετωπίσουν διαδοχικές κυβερνήσεις αυτού του τόπου.

Εσχάτως, ελέω της κρίσης, αυτά τα προβλήματα «διάνθισαν» η απουσία ρευστότητας από τις τράπεζες προς τις επιχειρήσεις του κλάδου,  οι καθυστερήσεις πληρωμών στις εμπορικές συναλλαγές κ.ά.

Έτσι, ένας βιομηχανικός κλάδος που κάποτε πρωτοπορούσε στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας, απασχολώντας περισσότερους από 200.000 εργαζόμενους και διεκδικώντας ποσοστό  έως και 40% του συνόλου των βιομηχανικών εξαγωγών, εμφανίζεται σήμερα συρρικνωμένος σε ποσοστό έως και 70%-80% έναντι των μεγεθών που είχε τη δεκαετία του 1980, καθώς είτε  «μετοίκησε» σε όμορες ή άλλες πρόσφορες χώρες, είτε, απλά, έβαλε «λουκέτο».

Έτσι, όταν οι φίλτατοι του ΣΕΒΚ, κ.κ. Ελευθέριος Κούρταλης (πρόεδρος), Ευρ. Δοντάς, Αν. Βαρβαρέσου και Βασ. Πολύχρονος (μέλη του ΔΣ) είδαν την προηγούμενη Δευτέρα τον επίσης φίλτατο κ. Αλ. Χαρίτση, δεν του κόμισαν κάτι καινούργιο ή πρωτόγνωρο σε ό,τι αφορά στα προβλήματα του πολύπαθου κλάδου τον οποίο εκπροσωπούν.

Αυτό που σαφώς υπενθύμισαν, όμως, είναι ότι τα προβλήματα θα παραμένουν προβλήματα, όσο δεν αντιμετωπίζονται, και θα αποτελούν βαρίδι ακόμη και για όσους κατόρθωσαν να επιβιώσουν εν μέσω κρίσης, εξάγοντας μάλιστα ποσοστό 70% της παραγωγής τους, όπως οι κλωστοϋφαντουργοί.

Θύμισαν, με άλλα λόγια, ότι κάποτε σε αυτόν τον τόπο πρέπει να υπάρξουν οι αναγκαίες αλλαγές.

Οι μεταρρυθμίσεις που θα αντιμετωπίσουν τις χρόνιες παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, τις οποίες ουδεμία κυβέρνηση  της τελευταίας εικοσαετίας -και βεβαίως εκείνες των μνημονιακών ετών- είχαν τη βούληση και την αποφασιστικότητα να υλοποιήσουν.

Θα παραμείνει το ενεργειακό κόστος της χώρας -ένα κόστος το οποίο απαντάται σε κάθε παραγόμενο προϊόν ή υπηρεσία σε αυτόν τον τόπο- το ίδιο υψηλό, όταν ολοκληρωθούν οι συντελούμενες αλλαγές στην παραγωγή και διανομή ηλεκτρικής ενέργειας;

Κατά πάσα βεβαιότητα, όχι.

Η αγορά της παραγωγής θα έχει ανοίξει, νέοι παίκτες θα έχουν εισέλθει και θα επικρατεί ανταγωνισμός. Κατά κανόνα, δε, τον ανταγωνισμό συνοδεύουν αυξημένη αποτελεσματικότητα και χαμηλότερες τιμές.

Μεταρρυθμίσεις όπως αυτές στην αγορά παραγωγής και διανομής ενέργειας θα βοηθούσαν και άλλους κλάδους να επιβιώσουν, ανακτώντας, ενδεχομένως, ένα αυξημένο συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του ανταγωνισμού τους στο εξωτερικό.

Το γεγονός ότι βρισκόμαστε σήμερα στη δεινή θέση στην οποία έχουμε περιέλθει, μόνον τυχαίο δεν είναι.

Είναι το αποτέλεσμα των εγκλημάτων που συντελέστηκαν στην ελληνική οικονομία επί δεκαετίες, οδηγώντας ολόκληρους κλάδους στο λουκέτο ή το εξωτερικό και τη χώρα στη σημερινή τιμωρία της.

Μας έγινε μάθημα όμως το πάθημα;