Εθνικός είναι ο στόχος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στη χώρα του «#fygete» και του εκατέρωθεν ακραία πολωτικού πολιτικού λόγου, κουβέντες συναίνεσης δύσκολα πιάνουν τόπο.

Η επιστροφή μας σε κάποιου είδους κανονικότητα, όμως, αφορά όλους μας.

Αφορά τον κ. Τσίπρα, αφορά τον κ. Μητσοτάκη, αφορά το σύνολο του πολιτικού προσωπικού και κυριότερα, αφορά τους πολίτες αυτής της χώρας.

Η οδός που οφείλουμε να ακολουθήσουμε, ούτως ή άλλως, είναι δεδομένη.

Μας την υπαγορεύουν οι συμφωνίες με τους εταίρους και δανειστές μας, στις οποίες όσο κι αν αντιτάχθηκαν αρχικά τα κόμματα εξουσίας, τελικά αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν, μη έχοντας άλλη λύση.

Παρεκκλίσεις από αυτές τις δεσμεύσεις, κατά το παρελθόν μόνον δεινά επιφύλαξαν για τη χώρα και νέες οπισθοδρομήσεις στην αξιοπιστία της.

Έτσι, λοιπόν, φωνές που απευθύνουν μηνύματα ενότητας όπως αυτή του Β. Βαρδινογιάννη, χθες, στη Γ.Σ. της Motor Oil, οφείλουν να μη βρίσκουν αυτιά ερμητικά κλειστά.

Εάν υπάρχει ένας τρόπος να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας, αυτός δίχως άλλο διέρχεται διαμέσου της εμπέδωσης της πεποίθησης στη διεθνή κοινότητα ότι η Ελλάδα τιμά την υπογραφή της και υλοποιεί τις συμφωνίες της.

Έτσι λοιπόν ελάχιστη υπηρεσία προσφέρουν προς την κατεύθυνση αυτή, είτε το ενδεχόμενο μη εφαρμογής των συμπεφωνημένων μέτρων και αντίμετρων, είτε η επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών, που  υπόσχονται, αντιστοίχως , κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση.

Το χρέος μπορεί να αποτελεί τη μεγάλη εκκρεμότητα στην παρούσα συγκυρία, όμως η ανάκαμψη του τόπου δεν έγκειται μόνον στη διευθέτησή του κατά τρόπο μακροπρόθεσμα βιώσιμο.

Κυριότερα, αφορά στην ύπαρξη κλίματος πολιτικής σταθερότητας αλλά και συναίνεσης ως προς τα αίτια της κρίσης και του τρόπου υπέρβασής των.

Αυτό δεν το έχει κάνει ακόμη η χώρα μας.

Όσο αρνούμαστε τα πραγματικά αίτια αυτής της κρίσης. όσο και τον τρόπο αντιμετώπισής τους, ας μην τρέφουμε ελπίδες βιώσιμης ανάπτυξης.

Το πώς θα φτιάξει αυτό το «μαγαζί», όμως, είναι δουλειά όλων και όχι μόνον του ενός ή του άλλου κόμματος εξουσίας.

Είναι το εύρος των αναγκαίων παρεμβάσεων τέτοιο, που δεν επιτρέπει άλλες λύσεις ή πολιτικά τερτίπια του κάθε είδους, με στόχο κομματικά οφέλη.

Υπό το πρίσμα αυτό, η εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου επιστροφής στην ανάπτυξη, το οποίο θα έχει τη «βούλα» μιας ευρείας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αποτελεί το πραγματικό ζητούμενο.

Ούτε ο λαϊκισμός, ούτε οι υποσχέσεις δίχως αντίκρισμα μπορούν να λύσουν τα πραγματικά προβλήματα αυτού του τόπου.

Τα προβλήματα είναι κάτι περισσότερο από γνωστά, όπως και οι αναγκαίες τομές για την επίλυσή τους.

Αυτό που απουσιάζει είναι η ύπαρξη κλίματος συναίνεσης και αποφασιστικότητας ως προς την αντιμετώπισή τους.

Εάν σήμερα η Ελλάδα αδυνατεί να κρούσει την πόρτα των διεθνών αγορών, ώστε να αναχρηματοδοτήσει κατά τρόπο βιώσιμο το χρέος της, τούτο δεν οφείλεται μόνο στην ανάγκη παροχής περαιτέρω μέτρων ελάφρυνσής του από τους εταίρους και δανειστές της.

Κυριότερα, οφείλεται στο γεγονός ότι ουδέποτε έπεισε.

Ουδέποτε ενστερνίστηκε την ανάγκη αλλαγής της χώρας, του παραγωγικού της μοντέλου και βεβαίως, του ρόλου που διαδραματίζει το κράτος σε αυτήν.

Αντίθετα, προώθησε ημίμετρα και μισές λύσεις σε ό,τι αφορά στις μεταρρυθμίσεις αλλά και την «εύκολη λύση» της υπερφορολόγησης, βαθαίνοντας έτσι την κρίση.

Μετά από επτά χρόνια μνημόνια, γυρεύουμε ακόμη από άλλους τη λύση, αντί να προτάσσουμε τη δική μας.

Δεν είναι επιτέλους καιρός να τελειώνουμε με την υπόθεση αυτή;