Το ελληνικό Ελντοράντο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Δουλειά των αγορών είναι να προεξοφλούν.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, προεξοφλούν τα καλύτερα αλλά και τα χειρότερα.

Οι διακυμάνσεις που καταγράφουν το τελευταίο διάστημα τόσο η αγορά μετοχών όσο και αυτή των ομολόγων αυτό μαρτυρούν.

Οι προσδοκίες ολοκλήρωσης της β' αξιολόγησης και επίτευξης λύσης στο ζήτημα του χρέους οδήγησαν ανοδικά τις τιμές των μετοχών επί 13 συνεδριάσεις  και σε ραγδαία αποκλιμάκωση τις αποδόσεις των ομολόγων, με την εικόνα να αλλάζει άρδην σε αμφότερες τις αγορές μετά το τελευταίο Eurogroup και την -έστω πρόσκαιρη- διάψευση αυτών των προσδοκιών.

Όπως δηλώνει στο Reuters ο κ. Ν. Κοσκολέτος της Eurobank Equities, «η Ελλάδα θεωρείται ακόμα κάτι δύσκολο να προβλεφθεί. Δεν αποτελεί το άλφα και το ωμέγα των παραδοσιακών μεγάλων διαχειριστών κεφαλαίων. Ενδιαφέρει hedge funds ειδικών καταστάσεων, που ψάχνουν για υπέρογκες αποδόσεις για τα χαρτοφυλάκιά τους».

Αυτή είναι η μία πλευρά του «φεγγαριού».  Οι έντονες διακυμάνσεις και οι γρήγορες αποδόσεις που αυτές -δυνητικά- μπορούν να προσφέρουν.

Η άλλη πλευρά του «φεγγαριού» αφορά στις μακροπρόθεσμες επενδύσεις.

Τόσο στις αγορές κινητών αξιών, όσο και στην πραγματική οικονομία.

Στην πραγματική οικονομία, λοιπόν, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιοποίησε χθες η ΕΥ, το 2016 πραγματοποιήθηκαν 13 άμεσες ξένες επενδύσεις (ΑΞΕ) στη χώρα μας, οι οποίες αν και αντιπροσωπεύουν αύξηση 123% σε σχέση με το 2015, προσέφεραν συνολικά στην ελληνική οικονομία μόνον 111 νέες θέσεις εργασίας, κατατάσσοντας τη χώρα μας σε θέση ουραγού της Ευρώπης από πλευράς ΑΞΕ.

Συνολικά, δε, όπως υποστήριξε πρόσφατα από το βήμα της γενικής συνέλευσης του Συνδέσμου Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος (ΣΕΒΕ), στη Θεσσαλονίκη, ο γενικός διευθυντής του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), καθηγητής Νίκος Βέττας, το 2016 οι δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις έφτασαν μόλις στα 20 δισ. ευρώ, ποσό «στα όρια του ανέκδοτου», όταν το 2007 ήταν 65,5 δισ. ευρώ.

Στην πραγματική οικονομία, όμως, αυτό που «μετρά» είναι η ύπαρξη εμπιστοσύνης και σταθερότητας, ούτως ώστε αυτός ο οποίος τοποθετεί τα χρήματά του να είναι σε θέση να προβλέψει τον ρυθμό απόδοσής τους και να σταθμίσει έτσι τα ρίσκα του.

Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, από εκείνο που προσφέρει σήμερα η Ελλάδα, εάν θέσουμε ως μέτρο τις επιδόσεις τόσο της μίας πλευράς του «φεγγαριού», όσο και της άλλης.

Στην ίδια γενική συνέλευση, ο υφυπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Στέργιος Πιτσιόρλας υποστήριξε ότι με την επικείμενη ολοκλήρωση της αξιολόγησης ανοίγει ένας νέος κύκλος σταθερότητας, τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια, προκειμένου να δημιουργηθούν ευρύτερες συναινέσεις, βάσει των οποίων θα χαραχτεί η στρατηγική επανεκκίνησης της οικονομίας και ανάπτυξης για την Ελλάδα.

Πρόκειται για μία εκτίμηση η οποία δεν ανταποκρίνεται στο ζητούμενο και στις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και βεβαίως της ίδιας της κοινωνίας.

Μολονότι η επιτυχής ολοκλήρωση της τρέχουσας αξιολόγησης, όπως και ολόκληρου του προγράμματος, αποτελούν στοιχεία «εκ των ων ουκ άνευ» για την περίπτωση της Ελλάδας, η χώρα μας δεν έχει την πολυτέλεια περαιτέρω αναμονής για την επανεκκίνηση της οικονομίας της.

Την ίδια ώρα που η αξιωματική αντιπολίτευση παρουσιάζει, επίσης από τη Θεσσαλονίκη,  ένα πρόγραμμα τεσσάρων σημείων, αποτελούμενο από εμπροσθοβαρείς μεταρρυθμίσεις,  μείωση φορολογικού βάρους και επιθετική προώθηση ιδιωτικοποιήσεων, η κυβέρνηση εμφανίζεται να μιλά για μια διετή περίοδο κατά την οποία θα δημιουργηθούν οι συναινέσεις για τη χάραξη της στρατηγικής για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Έτσι, όμως, παρατείνει την παραμονή της Ελλάδας στο καθεστώς του «Ελντοράντο».

Του τόπου δηλαδή, ο οποίος αν και «κρύβει χρυσό», προσφέρεται μόνο για… «αρπαχτές» και μάλιστα μετά πολλού κινδύνου.