Το τέλος του παλιού μας κόσμου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Για μία κοινωνία η οποία -σε μεγάλο βαθμό- γαλουχήθηκε επί γενεές με το όνειρο «μίας θέσης στο Δημόσιο», η τρέχουσα κρίση ισοδυναμεί, αν μη τι άλλο, με «επιστροφή στην πραγματικότητα» και ενδεχομένως βοηθά στον αναπροσανατολισμό της προς ένα νέο πλαίσιο αξιών και αρχών.

Ένα πλαίσιο το οποίο θα εδράζεται στη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα και των ιδιωτικών επενδύσεων για την εξασφάλιση ανάπτυξης και τη στήριξη της απασχόλησης.

Τουλάχιστον αυτό συνάγεται από την έρευνα κοινής γνώμης «Κοινωνικό Πλαίσιο και Ελληνική Επιχειρηματικότητα», που πραγματοποίησε η εταιρεία QED για λογαριασμό της Ελληνικής Ένωσης Επιχειρηματιών (ΕΕΝΕ) και παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της 4ης Ετήσιας Οικονομικής Διάσκεψης της ΕΕΝΕ, με θέμα «Επενδύοντας στο Αύριο: Η Ιδιωτική Πρωτοβουλία στην Αιχμή της Ανάκαμψης».

Τόσο η τρέχουσα κρίση, όσο και η κατάρρευση της «αυταπάτης» ότι αυτή μπορεί να ξεπεραστεί δίχως βαθιές τομές στην οικονομία και αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας ανάγουν σε κυρίαρχες αγωνίες της κοινωνίας την ανεργία (54%) και την επιβίωση (κόστος ζωής 54%), με το ασφαλιστικό (36%) και την ευρύτερη οικονομική κατάσταση (29%) να ακολουθούν, ενώ έντονη είναι και η επιστροφή στο οικογενειακό μοντέλο διαβίωσης (59%) και στην ασφάλεια (48%) που αυτό παρέχει σε προσωπικό επίπεδο.

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, εδραιώνεται πλέον η πεποίθηση ότι ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα εκεί που απέτυχε ο δημόσιος και προς αυτόν στρέφονται όσοι αναζητούν εργασία.

Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε ερώτηση σχετικά με το επίπεδο θετικής «συμβολής στην κοινωνία», ποσοστό 67% των ερωτηθέντων κατατάσσει τη μικρομεσαία ελληνική επιχείρηση στην κορυφή της σχετικής κλίμακας, με τη μικρή οικογενειακή επιχείρηση να ακολουθεί με ποσοστό 65%, τη μεγάλη ελληνική επιχείρηση-όμιλο με 64% και τις ατομικές επιχειρήσεις-ελεύθερους επιχειρηματίες με 60%.

Στον αντίποδα, οι κρατικές-δημόσιες επιχειρήσεις & οργανισμοί εξασφαλίζουν ποσοστό μόνον 39% ως προς τη θετική συμβολή τους στην κοινωνία.

Καταλυτικές είναι, δε, οι απαντήσεις των ερωτηθέντων ως προς τη «συμβολή στην οικονομική ανάπτυξη», καθώς η μεγάλη ελληνική επιχείρηση-όμιλος εξασφαλίζει ποσοστό 86%, με την πολυεθνική επιχείρηση να ακολουθεί με ποσοστό 78%, τις ατομικές επιχειρήσεις-ελεύθερους επαγγελματίες με ποσοστό 76%, τις ΣΔΙΤ με 75%, τη μικρομεσαία ελληνική επιχείρηση με 73% και τις κρατικές-δημόσιες επιχειρήσεις & οργανισμούς με 67%.

Εάν τα παραπάνω στοιχεία είναι -κατ’ ελάχιστον- ενδεικτικά των τάσεων που επικρατούν σήμερα στην ελληνική κοινωνία, τότε η παρούσα κρίση συνιστά, κατά πάσα βεβαιότητα, το σημαντικότερο οικονομικό και κατά προέκταση κοινωνικό μεταίχμιο στη μεταπολεμική ιστορία του τόπου.

Το τέλος, δηλαδή, των πεποιθήσεων που έτρεφε ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας μας σχετικά με τον ρόλο του κράτους, σε όλες του τις εκφάνσεις, ως πηγής οικονομικής δραστηριότητας και απασχόλησης.

Κατά πόσον, όντως, έχει υπάρξει μετάλλαξη του κρατικοδίαιτου και καταναλωτικού μοντέλου ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας είναι προφανώς ακόμη αμφίβολο και θα παραμένει ως τέτοιο έως ότου υπάρξουν σαφέστερα σημάδια τόνωσης της επιχειρηματικότητας στην πατρίδα μας.

Ωστόσο, οι πεποιθήσεις σχετικά με τις δυνατότητες συνέχισης αυτού του παλαιού μοντέλου ήδη φθίνουν, σύμφωνα με τα συμπεράσματα αυτής της έρευνας.

Από τις πεποιθήσεις, όμως, αρχίζει και η μετάλλαξη μίας κοινωνίας.

Μας «πήρε» κάτι παραπάνω αλλά ίσως έχουμε ήδη αρχίσει να εγκαταλείπουμε τον παλιό μας κόσμο…