Κοκορομαχίες και μονόλογοι που κατέστρεψαν τη χώρα!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ένα χιλιοπαιγμένο έργο και μία κοινοβουλευτική παρωδία.

Δύο παράλληλοι μονόλογοι, αντίστοιχους των οποίων τόσες φορές έχουμε παρακολουθήσει κατά το παρελθόν, τόσο από τα ίδια πρόσωπα, όσο και από τους προκατόχους των θέσεών τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι, ηλικιακά, νέοι άνθρωποι.

Χθες, στις ομιλίες τους στη Βουλή, κατά τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου, ουδέν νέο συνεισέφεραν στον πολιτικό λόγο που χρόνια τώρα υπομένει και υποφέρει ο τόπος.

Υψηλοί τόνοι, οξεία αντιπαράθεση και αλληλοεπίρριψη ευθυνών για τα δεινά της Ελλάδας, που ελάχιστα συμβάλλουν στην ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου και απέχουν από τη δημιουργία ενός κλίματος σύμπνοιας, στη βάση του οποίου θα μπορούσε να σχεδιαστεί η «επόμενη ημέρα» της χώρας.

Εκείνο το πολυπόθητο «εθνικό σχέδιο» εξόδου από την κρίση. 

Για την ακρίβεια, για αυτή την περίφημη «επόμενη ημέρα» ουδέν ακούσαμε χθες, τόσο από τα χείλη του πρωθυπουργού, όσο και από εκείνα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ενώ η κατάθεση του διαβόητου πλέον σχεδίου του υπουργείου Οικονομίας για την ανάταξη της οικονομίας και την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου εκκρεμεί από τις ημέρες του φίλτατου Γ. Σταθάκη στο συγκεκριμένο υπουργείο, ο μεν κ. Τσίπρας μάς το υποσχέθηκε εκ νέου χθες, αλλά αφού διανύσουμε την τρέχουσα συγκυρία, ο δε κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε και αυτός να μας το παρουσιάσει… όταν, όμως, έρθει η ώρα. 

Ήλθε και παρήλθε, φίλτατοι, αυτή η ώρα, μετά από τόσα χρόνια ύφεσης και μνημονίου, και το μόνο που έχουμε έως τώρα είναι, αφενός, οι διαβεβαιώσεις του ενός ότι μπορεί να κάνει καλύτερα τη δουλειά του άλλου και αφετέρου, τα μέτρα που μας καλούν οι εταίροι και δανειστές να λάβουμε και τα οποία, μάλιστα, υποσχόμαστε να μην εφαρμόσουμε εάν δεν τηρηθούν οι δεσμεύσεις για το χρέος.

Μα, αν είναι όντως έτσι τα πράγματα, τότε προς τι ο κόπος;

Η κοινοβουλευτική συζήτηση επί του περίφημου πολυνομοσχεδίου και ειδικά το χθεσινό σκέλος της σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών υπήρξε παρωδία κοινοβουλευτισμού. 

Όχι μόνο διότι ανατράπηκε η σειρά ομιλίας των πολιτικών αρχηγών και μετατράπηκε έτσι η συζήτηση σε αναμέτρηση των δύο βασικών διεκδικητών της εξουσίας, αλλά, κυριότερα, διότι αγνοήθηκε -σχεδόν στο σύνολό της- η πραγματικότητα που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία.

Από την πλευρά του, ο πρωθυπουργός επέλεξε να αναλώσει τον χρόνο του, τόσο στην αρχική ομιλία του, όσο και στη δευτερολογία του, στην άσκηση κριτικής προς την αντιπολίτευση αλλά και στα λεγόμενα «αντίμετρα», ενώ ελάχιστα ασχολήθηκε με τις επιπτώσεις των μέτρων που καλείται να εφαρμόσει η κυβέρνησή του.

Αντίστοιχα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επανέλαβε το αίτημα για εκλογές, υποστηρίζοντας για ακόμη μία φορά ότι η παρούσα κυβέρνηση ούτε θέλει, αλλά ούτε μπορεί να υλοποιήσει ένα έργο που δεν πιστεύει, το οποίο, όμως, ο ίδιος και η παράταξή του θα μπορούσαν να φέρουν με επιτυχία σε πέρας επειδή το «πιστεύουν».

Λέχθηκαν και άλλα πολλά! Πόσα, όμως, από αυτά αφορούν στο καθημερινό δράμα που εξακολουθεί να βιώνει η ελληνική κοινωνία;

Από πού καλείται να αντλήσει ελπίδα για την επόμενη ημέρα ο άνεργος, ο αδύναμος ή ο νεόπτωχος της κρίσης; Το κάθε νοικοκυριό και η κάθε επιχείρηση;

Πέραν του όποιου δυνητικού πολιτικού οφέλους εκτιμούν οι κ. κ. Τσίπρας και Μητσοτάκης ότι τους απέφερε η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, τι «έμεινε» σε αυτόν τον τόπο;

Τι αποκομίσαμε, αν όχι ότι βρισκόμαστε -παρά την πολύχρονη κρίση- εκεί από όπου όλα ξεκίνησαν;

Την πόλωση για την πόλωση και τη μάχη για την εξουσία.