Σε ποιον ανήκει αυτό το «πακέτο»;

Πραγματική έξοδο από την κρίση ας μην περιμένουμε. Τουλάχιστον όχι όσο δεν συμφωνούμε για τα αίτιά της και τους τρόπους θεραπείας τους. Αυτά, όμως, είναι τα επίχειρα των πολιτικών επιλογών μας.

Δημοσιεύθηκε: 15 Μαΐου 2017 - 08:00

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η κυβέρνηση μας λέει ότι διαφωνεί με τα μέτρα, αλλά ότι αναγκάζεται να τα λάβει εξαιτίας των δανειστών και κυρίως του ΔΝΤ, ενώ απειλεί να μην τα εφαρμόσει σε περίπτωση μη συμμετοχής του Ταμείου στο πρόγραμμα.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, αν και μέμφεται την κυβέρνηση για απουσία «ιδιοκτησίας» των μέτρων, επίσης τα αποκηρύσσει και δηλώνει ότι θα τα καταψηφίσει.

Τελικά, αυτά τα μέτρα σε ποιον «ανήκουν»;

Ταυτόχρονα, εάν οι δύο κυριότεροι πολιτικοί πόλοι της χώρας στέκουν αντίθετοι για ακόμη μια φορά, έστω και με εναλλαγή ρόλων, στην υπόθεση του μνημονίου, γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι καλύτερο από ό,τι στο παρελθόν;

Από την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς μνημονίου, προ επταετίας, ουδεμία πολιτική δύναμη της χώρας ανέλαβε την πραγματική «ιδιοκτησία» των προβλέψεών του, τηρώντας στάσεις που κυμαίνονταν από την πλήρη άρνηση (Σαμαράς αλλά και Τσίπρας προ εξουσίας), έως εκείνην του «αναγκαίου κακού», στο οποίο συναινούσαν (ΠΑΣΟΚ επί ΓΑΠ, αλλά εν μέρει και επί Βενιζέλου) χάριν της σωτηρίας της χώρας.

Ως αποτέλεσμα, η Ελλάδα ουδέποτε απέκτησε μια λεγόμενη «εθνική γραμμή» σε ό,τι αφορά στους τρόπους υπέρβασης της κρίσης.

Μόνη κοινή συνισταμένη του συνόλου των μνημονιακών κυβερνήσεων της τελευταίας επταετίας υπήρξε η οριζόντια μείωση μισθών και συντάξεων και κυριότερα η υπερφορολόγηση, ενώ σε ό,τι αφορά στις περίφημες «δομικές αλλαγές» που απαιτούνται για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, επί της ουσίας, ελάχιστα καταγράφηκαν.

Αντίθετα, το αφήγημα του «εμείς δεν θέλουμε, αλλά δεν έχουμε άλλη λύση», αφενός, όπως και η πλήρως αντιμνημονιακή ρητορική, την οποία πλέον τηρούν μόνον πολιτικοί σχηματισμοί των άκρων, αφετέρου, πόλωσαν την πολιτική σκηνή της χώρας και μολονότι προσέφεραν πρόσκαιρα ψηφοθηρικά οφέλη στους κατά καιρούς ερμηνευτές τους, τελικά οδήγησαν στη διαιώνιση του ενός εκ των δύο βασικών αιτίων που μας οδήγησαν στην κρίση: Την απουσία οικονομικής ανταγωνιστικότητας.

Όπως ιδιαίτερα εύστοχα παρατηρεί ο φίλτατος Dr Money στο δημοσίευμά του υπό τον τίτλο «Η ανάπτυξη και το δις εξαμαρτείν», το ελληνικό οικονομικό μοντέλο εξακολουθεί να στηρίζεται στην εγχώρια κατανάλωση για την εξασφάλιση ανάπτυξης, γεγονός που υποσκάπτει τη βιωσιμότητά του και ανοίγει τον δρόμο στο ενδεχόμενο υποτροπής σε «περιπέτειες».

Εάν το στοιχείο αυτό δεν συνιστά ομολογίας ήττας εκ μέρους των κομμάτων που εναλλάχτηκαν στην εξουσία τα τελευταία χρόνια και συνάμα ένδειξη ελλειμματικής ηγεσίας του τόπου, τότε τι συνιστά;

Ακόμη κι αν υποθέσουμε -βασίμως δε- ότι ο φίλτατος κ. Κ. Μητσοτάκης ενστερνίζεται σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι ο επίσης φίλτατος κ. Α. Τσίπρας την υπόθεση των δομικών αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων και ότι εκ του γεγονότος αυτού θα ήταν ενδεχομένως αποτελεσματικότερος στην υλοποίησή τους, τότε προς τι η άρνησή του να τα ψηφίσει σε λίγες ημέρες στη Βουλή;

Φίλτατοι, κακά τα ψέματα.

Όσο η χώρα αρνείται να κάνει πράξη τις αλλαγές που έχει ανάγκη ώστε να αυξήσει την αποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα της, να επιταχύνει τον ρυθμό απονομής δικαιοσύνης και να απελευθερώσει τον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας της από τις επιταγές συντεχνιών και ολιγοπωλίων -μεταξύ πολλών άλλων-, ας μην περιμένουμε ουσιαστική αύξηση της ανταγωνιστικότητάς της και άρα πραγματική έξοδο από την κρίση.

Αυτή την έξοδο τη βίωσαν λαοί -και οι πολιτικοί εκφραστές τους- οι οποίοι κατόρθωσαν να ομονοήσουν για τα πραγματικά αίτια της κρίσης και να τα θεραπεύσουν.

Αντίθετα, εμείς…

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.