Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Την ίδια ώρα που το κράτος είναι προνομιακός κατασχέτης λογαριασμών και εκπλειστηριαστής της περιουσίας του καθενός που του χρωστά έστω και δύο δεκάρες, δίχως να υπάρχει έστω και μία φωνή διαμαρτυρίας, στις αίθουσες των δικαστηρίων κάνουν κουμάντο οι «δεν πληρώνω», αποτρέποντας τους πλειστηριασμούς μεταξύ ιδιωτών, με τη χρήση βίας.

Μόλις χθες, μέλη του κινήματος αυτού, εκπρόσωποι «συλλογικοτήτων» και πολίτες, έβγαλαν «σηκωτή» μία συμβολαιογράφο από το Ειρηνοδικείο της οδού Λουκάρεως, στο κέντρο της Αθήνας, και την  οδήγησαν στο κυλικείο του δικαστηρίου.

Πρόκειται για το τελευταίο επεισόδιο ενός μακρού σίριαλ αντίστοιχων «κινητοποιήσεων» εκ μέρους όσων αντιδρούν στους πλειστηριασμούς, αποτρέποντας τη διενέργειά τους μέσω κινητοποιήσεων στις αίθουσες των δικαστηρίων, γεγονός το οποίο είχε συμβάλει και στην απόφαση των συμβολαιογράφων να απέχουν από αυτούς.

Μετά από έξι μήνες αποχής αλλά και υπό το φως της αδράνειας της πολιτείας να διευθετήσει το ζήτημα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, όπως καταγγέλλει η συντονιστική επιτροπή των Συμβολαιογραφικών Συλλόγων Ελλάδος, αποφάσισε την εκ νέου συμμετοχή των μελών της σε πλειστηριασμούς για ποσά άνω των 400.000 ευρώ, δηλαδή για τις λεγόμενες «μεγάλες υποθέσεις», επιχειρηματικών ή άλλων οφειλών.

Έλαβαν οι συμβολαιογράφοι αυτή την απόφαση, δε, διαπιστώνοντας ότι αν και η αποχή τους διευκόλυνε τους αδύναμους, ταυτόχρονα ωφελούσε και τους μπαταχτσήδες, με οφειλές εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων, οι οποίοι «….έχοντας ως δικαιολογία και καλυπτόμενοι από την αποχή μας, αποφεύγουν την εκπλήρωση ή τον διακανονισμό των οφειλών τους, ενώ έχουν τη σχετική δυνατότητα…», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση των συμβολαιογράφων.

Με άλλα λόγια, ζούμε σε μια χώρα στην οποία το κράτος όχι μόνον καθυστερεί να δώσει λύση στο φλέγον ζήτημα των «κόκκινων δανείων», που είναι άμεσα συνδεδεμένο με την υπόθεση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, αλλά αδρανεί και έναντι της κατάλυσης της έννομης τάξης από «συλλογικότητες» κάθε λογής, όταν χάνει το προκάλυμμα «πολιτικής προστασίας» που του παρείχε η αποχή των συμβολαιογράφων από τους πλειστηριασμούς.

Όλα αυτά, μάλιστα, περιμένοντας -πιθανότατα τον Σεπτέμβριο- την έναρξη των λεγομένων ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, που ελπίζεται ότι θα καταστήσουν διαφανέστερη την όλη διαδικασία.

Τι ακριβώς πετυχαίνει με όλα αυτά η Ελλάδα, όμως, φίλτατοι;

Πρώτον, χάνουμε ακόμη και την όποια αίσθηση περί κράτους δικαίου διατηρούσαμε ακόμη σε αυτόν τον τόπο.

Δεύτερον, προσφέρουμε πεδίο δόξης λαμπρό στους κάθε λογής μπαταχτσήδες και τρίτον, οδηγούμε όσους μοχθούν να ανταπεξέλθουν στις κάθε λογής υποχρεώσεις τους -ρυθμισμένες ή μη- να νιώθουν ως τα… κορόιδα της παρέας.

Έτσι θα οδηγηθούμε στην «επόμενη μέρα»;

Δεν αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση της ελληνικής πολιτείας η θεσμοθέτηση του «ακαταδίωκτου» των τραπεζικών στελεχών, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης λύσης για το ζήτημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, η αντιμετώπιση του οποίου θα οδηγήσει στον διαχωρισμό «της ήρας από το στάρι» και στο θέμα των πλειστηριασμών;

Γιατί επί τόσους μήνες δεν έγιναν νόμος του κράτους όλες αυτές οι υποχρεώσεις, παρά αφέθηκε η υπόθεση στα χέρια των κάθε λογής «συλλογικοτήτων» και της βούλησης ή μη των συμβολαιογράφων να μετέχουν στους πλειστηριασμούς;  

Μόνη βαλβίδα ασφαλείας στο «καζάνι που βράζει» στην ελληνική κοινωνία γύρω από το ζήτημα των «κόκκινων δανείων» και των πλειστηριασμών είναι η άμεση λήψη γενναίων και συνάμα σοφών αποφάσεων στα προβλήματα αυτά.

Οτιδήποτε λιγότερο απλά δεν αρκεί.